“O que non sabemos é para que o imaxinaban”
Jesús Altuna naceu en Etxabe Berastegi en 1932. Estudou Filosofía e Teoloxía nos seminarios de Vitoria e San Sebastián, e Licenciatura en Ciencias Biolóxicas pola Universidade Complutense de Madrid. Nos centros de investigación alemáns, recibiu coñecementos de Paleoantropología e Arqueozoología, e realizou unha dilatada traxectoria nestes campos, en moitos casos como director de escavacións.
Ademais, foi Presidente do Departamento de Prehistoria e Director da revista Munibe da Sociedade de Ciencias Aranzadi, así como membro de diversos comités de revistas científicas internacionais. É profesor xubilado da Universidade Vasca e membro de Jakiunde. Recibiu numerosos premios, entre eles o Premio Ibáñez Martín de Investigación Científica, o Premio Xabier María Munibe, o Premio de Humanidades e Ciencias Sociais de Eusko Ikaskuntza - Caixa Laboral, a Mención ao Bo Traballo do Goberno Vasco e o Premio Euskadi de Investigación de 2004.
400
Que é o que máis che sorprendeu, alterado ou sorprendido desde que empecaste a traballar?
Cando levaba catro anos traballando en arqueoloxía, descubríronse as figuras rupestres do Altxerri e sete anos despois as de Ekain. Pasei moitas horas nas dúas covas. Sabemos moito sobre a arte rupestre paleolítico, onde, cando e como foron pintados. Pero o que non sabemos é que estes eran imaxinados para o imposto.
E iso é o que máis nos interesa. E nestes casos xorden as teorías. Porque as espiñas se fosilizan, pero non as ideas. Para que entraban a pintar na remota profundidade das covas? Por que pintaban en Ekain aquilo que non cazaban? E é que os cervos e cabras silvestres eran os que máis cazaban, non agarrei os cabalos. Pero coñecíanlles moi ben porque lles representaban perfectamente. Si nós compramos un cadro facémolo visible. Non se esconde baixo o piano. Pero eles facíano, colocábanos baixo o piano. Vivían na entrada da cova, onde tiñan luz; no seu interior non se atopa nada do seu día a día, só pinturas. Iso sorprendíame e ségueme sorprendendo moitísimo.
Que che gustaría ser testemuña da revolución ou do descubrimento?
Como analicei o pasado do ser humano e non teño ante min un longo futuro, teño que citar un dos máis interesantes dos tempos e descubrimentos antigos. Un dos máis significativos, e que me gustaba ser testemuña, tivo lugar en Mesopotamia, fai uns 10.000 anos, cando o home domesticó a ovella, a cabra e outras especies. O descubrimento da domesticación é, xunto coa agricultura, un dos maiores avances da humanidade. Grazas a el, o alicerce da economía humana sufriu unha transformación fundamental. A domesticación revolucionou a forma de vida e a economía das comunidades, deixando unha pegada indeleble na historia do ser humano. A caza, até entón imperante e necesaria, converteuse nunha actividade secundaria e, máis tarde, nun deporte. Por iso chámase a aquel momento, no que o home converte nun salvaxe animal, “a revolución neolítica”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
