Thomas Midgley: descubrimentos de chumbo
O xoves 23 de outubro de 1924, Ernest Oeller dixo aos seus compañeiros que alguén seguía. O venres viron correr polo taller gritando “ademais véñenme tres á vez!”. Foi trasladado ao hospital. Morreu ao día seguinte. Para entón xa había catro compañeiros no hospital: William Kresg perdeu dez quilos durante catro semanas de forma incomprensible; William McSween chegou á súa casa pola noite, e ao amencer foi sorprendido coas pantasmas; Herbert Fuson tamén levou a camisa apertada, coa cabeza perdida; e Walter Dymock saltou pola xanela da súa habitación.
“Un estraño gas matou a un e toleou catro tolos”, sinalaba o luns o xefe de liña do The New York Times. Paira o xoves todos estaban mortos. Eran traballadores da fábrica de Bayway (Nova Jersey, Estados Unidos) de Standard Oil. Producían un tetraetileno de chumbo como adición á gasolina. Ao cabo dunha semana outros 35 traballadores enfermaron.
Non eran os primeiros (nin os últimos) que enfermaban ou morrían por traballar con chumbo tetraetileno, pero os que tiñan até entón quedaron bastante calados. Con todo, os casos de Bayway apareceron na prensa. “Seguramente estes traballadores puxéronse enfermos porque traballaron demasiado duro”, expulsou un representante da empresa. Posteriormente, Thomas Midgley, vicepresidente da compañía fabricante de chumbo tetraetileno, ofreceu una rolda de prensa paira dar resposta ao incidente xurdido. Culparon aos traballadores dicindo que non querían usar luvas e máscaras de gas, e que non eran conscientes de que aquilo era un “traballo dos homes”. Asegurou aos xornalistas que si traballaban correctamente non había perigo. A continuación pediu a un axudante que traia o chumbo tetraetileno e lavouse as mans con el. “Non estou a correr ningún perigo –dixo, mentres secaba as mans con pano–, e si isto fágoo todos os días tampouco correría perigo”.
Tres anos antes, Midgley atopou a solución a un desagradable problema nos motores dos coches. Nos mellores coches tamén se producían explosións continuas ao queimar gasolina no motor, a miúdo até a axitación dos usuarios. Cando o novo enxeñeiro Midgley comeza a traballar en xeral Motors, comeza a investigar como solucionar este problema. Durante seis anos probou con centos de compostos e descubriu algúns que reducían as explosións.
A maioría tiña algún problema: eran demasiado corrosivos, difíciles de conseguir, custosos... O telurio, por exemplo, diminuía as explosións, pero deixaba un mal cheiro; “tan penetrante que mesmo bañándose e cambiando de roupa non ía”, dicía Midgley. Durante sete meses tivo que durmir no soto, porque paira a súa muller era insoportable. “Non creo que, aínda que isto duplicase a economía dos combustibles, a humanidade sufrise este cheiro”.
O chumbo tetraetileno foi probado por primeira vez en decembro de 1921. Era un composto esperanzador. Por probas con compostos similares, Midgley sabía que podía funcionar correctamente e era fácil e barato de facer. Cando entraron no motor da proba, as explosións silenciáronse, non había malos cheiros, e o motor estaba co urruma doce… Midgley e os seus compañeiros bailaron.
Descubriron o aditivo perfecto. Non se tivo en conta, desde que en 1954 foi descuberto por un alemán, que en case 70 anos non se lle deu un uso comercial a este composto pola súa enorme toxicidade e mesmo mortaldade. Tomaron en conta o mal nome que xa tiña o chumbo e chamaron Ethyl á gasolina con chumbo. General Motors e Standard Oile crearon Ethyl Corporation paira a súa produción.
En decembro de 1922, o Xefe do Servizo de Saúde Pública escribiulles preocupados polo chumbo que ía fluír ao queimar a gasolina. Midgley respondeulle que non había datos experimentais, pero paira estar tranquilo: “nas rúas seguramente haberá tan pouco chumbo que non se poderá detectar”.
A gasolina con chumbo comezou a venderse en febreiro de 1923. Meses despois, os coches que utilizaron a gasolina Ethyl na prestixiosa carreira de coches Indianápolis 500 foron os primeiros, segundos e terceiros postos. Pronto se difundiron as virtudes deste novo combustible: o coche non só facía máis silencioso senón que facía máis duros e rápidos.
En agosto de 1923 inaugurouse en Deepwater (Nova Jersey) una fábrica de produción de chumbo tetraetileno. Antes do primeiro mes comezarían as primeiras mortes dos traballadores. Pronto a fábrica chamaríase “a casa das bolboretas”, xa que era habitual ter alucinacións con insectos. Continuaron abrindo máis fábricas. Máis mortos e enfermos.
Na primavera de 1924, no mesmo centro de traballo de Midgleyen (Dayton, Ohio), morreron dous traballadores que traballaban con chumbo tetraetileno e outros moitos enfermaron. Midgley coñecía a estes homes e a carga da culpabilidade levoulle á depresión. Tamén pensou en prescindir do chumbo tetraetileno. O seu xefe, Charles Kettering, quitoulle a cabeza. El contratou a Richard Kehoe, un mozo médico paira solucionar o problema.
O primeiro traballo de Kehoe foi analizar as mortes de Dayton. Analizando aos homes enfermos, concluíu que os vapores do chumbo acumuláronse na fábrica e envenenó aos traballadores. Pero non había razón paira deixar de utilizar o chumbo tetraetileno, bastaba con colocar ventiladores na fábrica.
Ao analizar o nivel de chumbo dos traballadores que traballaban directamente co chumbo tetraetileno e que non o tiñan, observou que todos tiñan chumbo, e de aí deduciu que o chumbo no corpo era natural. Iso foi precisamente o que Keho defendería no futuro: que a presenza de chumbo no corpo humano era totalmente natural e normal, e que iso non causaba problemas se non se superase un determinado nivel.
A pesar da súa crítica, Kehoe converteuse en experto oficial no tema do chumbo e a saúde, case autoridade, a pesar de que lle pagaba o salario General Motors.
En 1924, tras casos de Baywai, en Nova Jersey e Nova York prohibiuse inmediatamente a produción de chumbo tetraetileno. Pero esta prohibición só foi temporal. Dous días despois da quinta morte de Baywai, o 1 de novembro, The New York Times sacou o seguinte elo, anunciando algunhas probas realizadas o ano anterior con animais: “O gas Ethyl non foi ameazado pola sociedade tras longos experimentos con verteduras de motores, segundo sinalou a Oficina de Minas. Non se esperan máis mortes”.
Pero houbo máis. “É certo que temos moito que facer para que o persoal actúe con responsabilidade —dixo un representante da Corporación Ethyl—, temos que protexernos de si mesmos”. A produción de Ethyla avanzou. Nos anos 60 o 98% da gasolina estadounidense contiña chumbo. Afortunadamente, Clair Patterson comezou a súa loita contra o chumbo naquela época, tras descubrir que todo estaba contaminado con chumbo.
Midgley tamén realizou outros descubrimentos “importantes”. O máis destacable é que os clorofluorocarbonos (CFC) eran refrigerantes óptimos paira os aires acondicionados dos coches e edificios, así como paira os frigoríficos. Os refrigerantes coñecidos até entón eran tóxicos, cunha tendencia a arder e estourar demasiado. Paira demostrar que os CFCs non corrían ese risco, Midgley fixo una nova demostración: Colleu una embocadura do gas Freon 12 e soprou una vea.
Logo viron que, ademais dunhas vantaxes extras como refrigerante, eran ideais paira a dispersión dos insecticidas, que se empregaron en todo tipo de sprays, ademais de en insecticidas. Na década de 1970 varios investigadores comezaron a decatarse do impacto dos CFCs na capa de ozono e a finais da década comezaron a regular o seu uso. Na mesma época comezáronse a aplicar normas paira reducir o chumbo da gasolina.
Midgley morreu tres décadas antes. En 1940 sorprendeuse a poliomielitis e quedou paralela por baixo da cintura. Paira poder pasar da cama á cadeira de rodas, inventou un sistema motorizado de cordas e poleas. En 1944, aos 55 anos, a corda foi atopada atrancada nelas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
