Rita Levi-Montalcini, factor de crecemento do coñecemento
O seu voto era decisivo paira sacar adiante os orzamentos propostos polo Goberno de Romano Prol en 2006, pero deixou claro que se non rexeitase a decisión de última hora de recortar o orzamento científico, non votaría a favor. Rita Levi-Montalcini conseguiu gañar aquela aposta pola ciencia italiana e, de paso, enviou á dereita da oposición, Francesco Storace, a herrar as gansos. Uns días antes Storace dixo que enviaría un par de báculos a Levi-Montalcini polo seu apoio ao goberno e pola vosa idade. Storace cre que aquela muller era demasiado vella paira votar. Levi-Montalcini, con todo, non sentía demasiado vello aos 97 anos.
Pequeno e vivo. Levantábase todos os días ás cinco da mañá e comía una soa vez ao día á hora para comer. “O soño e a comida non me interesan”, adoitaba dicir, e o traballo era, paira el, manter activo o cerebro, un segredo paira a longa vida. Pola mañá asistía ao European Brain Research Institute creado por el paira supervisar o traballo dos mozos investigadores e pola tarde traballaba na súa fundación paira obter bolsas de estudo paira mulleres africanas. “Nunca enfermei”, dicía cando ía cumprir 100 anos, e dicía “o meu cerebro agora funciona mellor que cando tiña 20 anos”.
Con todo, aos 20 anos tiña moi claro que quería facer. E tiña claro que o seu pai non ía seguir o camiño que pensaba paira el. “Vivimos nun marabilloso ambiente familiar cheo de amor”, escribiu na súa autobiografía, “pero a nosa vida era victoriana, as decisións tomábaas a cabeza de familia, o pai”. E paira a cabeza de familia, non era boa idea que as mulleres realizasen estudos superiores, xa que impedían as súas obrigacións de muller e nai.
Desde que era adolescente tivo claro que nunca se ía a casar porque non podía soportar a falta de liberdade que o matrimonio traía ás mulleres. Deixou claro ao seu pai que non tiña ningunha intención de ser muller e nai. Aínda non sabía que quería ser científico, pero sabía que quería traballar paira axudar aos demais. Aos vinte anos decidiu facer medicamento. O meu pai non o aceptou, pero non puido parar.
Tras graduarse na Universidade de Turín en 1936, empezou a especializarse en neurología e psiquiatría, sen ter aínda claro si quería ser médico ou quería investigar en neurología. Entón coñecería o tema que se convertería na súa paixón: o desenvolvemento do sistema nervioso.
Tería que iniciar o seu labor investigador fose da universidade. De feito, en 1938, cando Mussolini sacou as leis raciais, tivo que abandonar a universidade pola súa orixe xudía. Entón decidiu montar un laboratorio na súa habitación. Non necesitaba moito: un microscopio, una incubadora, escalpelos feitos por el mesmo coas agullas, uns ovos e pouco máis.
O seu obxectivo era comprender como facían as neuronas o camiño da medula ás extremidades. Partiu dunha obra do recentemente lido estadounidense Víctor Hamburger. Hamburger observou que se os embriones de Chita quitábanse as extremidades, as neuronas que se estaban desenvolvendo cara a eles morrían, e propuxo que un factor de indución desprendido dos tecidos que debían ser inervados provocaba que as células precursoras convertésense en neuronas.
Levi-Montalcini comezou a investigar este fenómeno no laboratorio da súa habitación. E deuse conta de que ao retirar as extremidades aos embriones, as neuronas non murían inmediatamente. Pola contra, creábanse novas neuronas, pero sen poder chegar ao obxectivo, acababan morrendo. Levi-Montalcini concluíu que non era un factor de indución o que desprendían as extremidades, senón un factor de crecemento.
Tras a guerra volveu á Universidade de Turín. E dous anos despois, en 1947, chegoulle a invitación de Hamburgo. Leu a obra de Levi-Montalcini e convidaba a repetir estes experimentos xuntos na Universidade Washington de St. Louis.
Foi a pasar ao redor dun ano e pasou 26. Foi un dos tempos máis felices e produtivos da súa vida. Corroborou as conclusións obtidas no laboratorio da súa aula e seguiu investigando os factores de crecemento das neuronas. Descubriu que os tumores tamén segregaban algún factor. Posteriormente, en 1953, uniuse a Stanley Cohen, e ambos traballaron duro paira demostrar a existencia deste factor de crecemento. A comunidade científica estaba moi inverosímil, máis aínda cando dixeron que no veleno de serpe e nas glándulas de txistu dos ratos había moitos factores de crecemento. Naquela época non parecía una ciencia seria.
Pero conseguiron illar o factor de crecemento e viron que era una proteína, fundamental paira o desenvolvemento do sistema nervioso e do sistema inmunológico. Finalmente, o doctorando Ruth Hogue Angeletti, dirixido por Levi-Montalcini, e Ralph Bradxshaw conseguiron secuenciar esta proteína (na que Levi-Montalcini non puxo o seu nome), cando se silenciaron os últimos escépticos. En 1986 Levi-Montalcini e Cohen foron galardoados co Premio Nobel de Medicamento polo seu traballo con factores de crecemento durante todos aqueles anos.
En 1962 puxo en marcha una unidade de investigación en Roma e viviu entre Roma e St. Louis até o seu regreso definitivo a Italia en 1977. En 2001 foi nomeado senador vitalicio polo presidente Carlo Azeglio Ciampi. Ese mesmo ano fundou a Fundación Rita Levi-Montalcini, que concedeu miles de bolsas a mulleres africanas paira estudar. E ao ano seguinte, con 93 anos, creou o European Brain Research Institute. “Non teño medo á morte —cando cumpriu 100—, son un privilexiado porque puiden traballar durante tanto tempo”. Continuou traballando coa cabeza clara ata que en 2012 morreu aos 103 anos.
Bibliografía:
ABBOT, A. (2009): “Neuroscience: One hundred years of Rita”. Nature 458, 564-567.
ARIAS, A. (2014): “Rita Levi-Montalcini, o tesón da ‘dama da neurona’. Pícara.
NAVIS, S.A. (2007): “Rita Levi-Montalcini (1909-2012)”. The Embryo Project Encyclopedia.
ODELBERG, W. (1987): “Rita Levi-Montalcini - Biographical”. Nobel Lles Prix. The Nobel Prizes 1986.
OWEN, R.(2009): “Secret of Longevity: Non Food, Non Husband, Non Regrets”. Excelle.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
