Mary Anning, a dama dos fósiles
Joseph e Mary, dous irmáns de 15 e 12 anos que viaxaban polo cantil de Lyme Regis (Inglaterra), buscaban fósiles como facían co seu pai. Pero esa tarde de 1811, Joseph descubriu un cranio de case un metro e medio de altura como nunca. Parecía un crocodilo!
Meses despois Mary descubriu o resto do esqueleto. O "crocodilo" apareceu nos xornais e espertou a atención dos científicos. O Everal Home publicou seis artigos ao redor deste fósil, que era inconcibible: algún tipo de peixe, algún parente de ornitorrino, un animal entre arrabios e lagartos... Por último, Charles Konig propuxo o nome de Ichthyosaurus (lagarto de peixe) e quedou con el.
Os Anning eran una familia pobre. O pai de Joseph e Mary era carpinteiro e o seu soldo non daba paira moito naqueles tempos difíciles. Así, paira conseguir algo máis de diñeiro, nos días festivos íase a buscar fósiles, a miúdo xunto á familia. Na porta da casa colocábanse nunha mesa os fósiles atopados. No pobo era habitual vender este tipo de "xoias" aos turistas: "pedras de serpe" (amonitas), "dedos de diaño" (belemnites), "ósos de crocodilo", etc.
Cando o seu pai morreu enfermo en 1810, a familia quedou sen aforro e endebedada. E a única opción que quedaba era o pequeno negocio dos fósiles.
Ao ano seguinte veu o descubrimento do ictiosaurio. Posteriormente atopáronse máis fósiles de ictiosauros. Con todo, a situación económica dos amnings era moi mala. O coleccionista de fósiles Thomas Birch, compactado pola situación familiar, poxou a súa colección de fósiles en 1820 paira sacar diñeiro aos amningdarras.
Ese mesmo ano, Mary descubriu outro gran réptil mariño. William Conybeare chamoulle Plesiosaurus (próximo aos lagartos). No artigo que o describe agradecía ao home que comprou o fósil a Anning, pero non constaba o nome da muller que atopou e preparou o fósil.
O pescozo longo do plesiosauro e a presenza de 35 vértebras tamén causaron sospeitas. O prestixioso anatomista francés Georges Cuvier, por exemplo, ao analizar os debuxos de Anning, preguntoulle a Conybeare si non sería unha fraude. Pero ao crer que non era así, o propio Cuvier recoñeceu o valor daquel descubrimento: "Sen dúbida leste é o maior monstro que se atopou entre as pegadas dun mundo anterior. Tiña a cabeza dun lagarto, os dentes dun crocodilo, o corpo e a cola dun cuadrupedo vulgar, as costelas dun camaleón, as aletas dunha balea, e o pescozo tiña una enorme lonxitude coma se fose una serpe cocida ao corpo".
A partir desa época, Mary quedou en mans de Joseph, que se dedicou á tapicería, o negocio que até entón levara a súa nai. Pero Mary fixo moito máis que buscar e vender fósiles. En 1824, a muller do xuíz de Londres, tras visitar Anning, escribe: "O que sorprende a esta nova muller é que adquiriu por si mesma ese coñecemento científico que, nada máis atopar calquera óso, sabe a que tribo pertence. Monta os ósos nun soporte de cemento, debúxaos... Sen dúbida, un exemplo marabilloso da graza de Deus é que esta paciente tan bendita, até o punto de ser capaz de falar e escribir con doutores e homes claros expertos na materia, paira chegar a ese nivel de coñecemento a través da lectura e o esforzo, que recoñecen que todos eles saben máis de ciencia que ninguén deste reino".
A formación de Anning foi moi limitada (só aprendeu a ler e escribir na escola dos domingos da igrexa). Pero lía todos os artigos científicos que adquiría e copiaba manualmente os que lle permitían. E facía disecciones de peixes, luras, etc. paira comprender mellor a anatomía dos fósiles atopados.
Así se deu conta, por exemplo, de que as bolsas de tinta que atopou no interior dos belemnite fósiles eran similares ás das luras máis modernas, o que permitiu a William Buckland publicar que os belemnites do Jurásico usaban tinta paira a defensa, como algúns dos cefalópodos actuais. Á súa vez, Anning deuse conta de que algúns dos estraños fósiles coñecidos como "pedras virxes" aparecían ás veces no ventre dos ictiosaurios, e que a súa ruptura, a miúdo, permitía atopar nos seus interior restos de peces e escamas. Anning sospeitou que estes estraños fósiles eran excrementos fosilizados dos ictiosaurios, e así o publicou Buckland, baixo o nome de cropolito. Buckland si mencionou a Anning, enxalzando o seu traballo.
Tamén descubriu o fósil dun réptil voador chamado Pterodactylus, varias especies de peixes, un segundo plesiosauro, etc. Días despois dirixíase ao cantil de Anning Lyme Regis. Sobre todo no inverno, cando se producían máis desprendementos e entón quedaban visibles os fósiles. O obxectivo de Anning era recoller estes fósiles antes de que fosen arrastrados polo mar. E aquel traballo corría perigo, como se pode apreciar no suceso contado por Anning a un amigo: "Quizá me risas se dígoche que a morte do meu fiel can deixoume abatido. O cantil caeu encima e morreu diante dos meus ollos, preto dos meus pés... foi un momento entre o destino e os dous...".
A Anning gustábanlle as visitas, sobre todo cando eran de alto nivel científico. Gustáballes discutir cos seus geólogos e servíalles de guía e dáballes toda a axuda que necesitaban. Desgraciadamente, na maioría dos casos pouco se lle volvía. A pesar de ter máis coñecementos que a maioría dos geólogos e coleccionistas que lle compraban fósiles, Anning sempre publicaba os seus achados, normalmente sen mencionar Anning. A súa amiga Anna Pinney escribiu: "Di que o utilizan... eses homes científicos absórbenlle o cerebro e sacan moito partido, porque publican os seus traballos, cuxo contido é seu e sen que el obteña ningún beneficio".
En 1846 foi membro honorario da Geological Society paira agradecer a colaboración de moitos geólogos ao longo da súa vida. Faleceu poucos meses despois, aos 47 anos, por cancro de mama.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
