María Gaetana Agnesi, matemática baixo a fe
Milán, 16 de maio de 1739. Nunha gran sala, una trintena de persoas de todos os países europeos, en círculo, ao redor da cadeira de brazos. Dúas irmás novas na cadeira de brazos. Todos estaban atentos ao máis antigo. "Tería una vintena de anos, nin fea nin bonita, pouco de comportamento e doce", deixou escrito o erudito francés De Brosses. "O conde de Bellón botou á dama una boa retolica en latín... El respondeulle con rapidez e habilidade no mesmo idioma. Posteriormente, no mesmo idioma, falouse da orixe das fontes e das causas das crecidas e baixadas similares ás mareas mariñas que se observan nalgunhas fontes. Falou como un anxo, nunca ouvira algo tan pracenteiro".
A D. Pietro Agnesi Mariami gustáballe organizar este tipo de reunións na súa casa paira mostrar o talento das súas fillas. Entre os intelectuais e eruditos da zona celebráronse en breve os prestixiosos ensaios, que a miúdo ían escoitar á filla maior de Pietro sobre temas de fiolosofia, ciencia e matemáticas. De feito, María Gaetana era capaz de falar sobre moitas cousas e en varios idiomas. Nas pausas, a irmá pequena María Teresa tocaba a arpa.
"O conde Belloni quixo que eu falase coa miña dama de calquera tema de matemáticas ou filosofía natural que me elixiu; e falamos da expansión da luz e as cores do prisma", continúa De Brossese. "Falou da filosofía de Newton; é marabilloso que una persoa desa idade ouza falar destes temas abstractos. Loppin falou logo con el sobre corpos transparentes e curvas xeométricas, e neste último non entendín nada. A continuación, o diálogo xeneralizouse; cada un falaba na súa lingua e el respondía na mesma lingua. Ten un coñecemento marabilloso das linguas. Logo díxome que sentía que aquela visita lle parecía a defensa dunha tese e que el non lle gustaba falar en público deste tipo de temas, porque se aburren vinte por cada persoa que se divirte".
Agnes era, de feito, silencioso e tímido, e non gustaba daqueles eventos. Facíao con respecto ao pai. O seu pai era un rico home de negocios que quixo dar aos seus fillos a mellor formación, levando a casa aos mellores profesores que podían. María Gaetana demostrou desde o principio que tiña uns dotes extraordinarios, especialmente paira as linguas e as matemáticas. Aos trece anos dominaba o latín, o grego, o hebreo, o francés, o castelán e o alemán.
"Lamentoume moitísimo cando me dixo que quería entrar nun convento --escribiu De Brossese--, e non era por necesidade, porque era rico". Ese era o desexo de Agnesi. Pero pouco despois morreu a súa nai, no oitavo parto, e entón chegou a un acordo co seu pai, que quedaría na casa coidando ao seu pai e aos seus irmáns con tres condicións: ía ir a misa tantas veces como queiramos, vestiríase humilde e non tiña que participar en festas e bailes.
A partir dese momento, ademais de deixar totalmente as actividades sociais e coidar das súas 20 irmáns (o pai casaría dúas veces máis), dedicouse á relixión e as matemáticas. O resultado do traballo matemático realizado nos próximos dez anos foi a italiana Institui analítica ad uso della gioventú, composta por dous volumes. Era un libro de texto completo de cálculo, desde o algebra até as ecuacións diferenciais. Grazas a unha chea de exemplos e ilustracións perfectamente elixidas, explicaba moi claramente os conceptos e recolleu os traballos de moitos matemáticos que até entón estiveron distribuídos nunha evolución lóxica e didáctica.
Empezou como un pasatempo, continuou como libro de estudos paira os seus irmáns e acabou sendo una importante publicación. Publicouno en 1748, impreso en casa co diñeiro do seu pai. Dedicado a María Teresa de Austria (baixo a súa autoridade Milán): "Se algunha vez pódese desgustar a temeridade dunha muller por atreverse a perseguir a exaltación dunha ciencia sen límites, debería ser nesta época, na que una muller recita... Nestes tempos, toda muller debería esforzarse e empeñarse en fomentar a gloria do seu sexo".
O Papa Benedito XIV escribiulle dicindo que aprendeu matemáticas de moza e que, por tanto, podía comprobar que esta obra lle trouxese prestixio ao país e á Academia de Bolonia. Regaloulle una medalla de ouro e una coroa de pedra e ofreceulle a Cátedra da Universidade de Bolonia: "Bolonia xa tivo persoas da súa mesmo sexo en postos públicos. Creemos oportuno seguir esta honrada tradición".
Agnesi parece non ter en conta esta invitación. Para entón xa vivía una xubilación case total, e aínda que durante 45 anos o seu nome estivo en listas universitarias, nunca apareceu en Bolonia. De feito, a partir da morte do seu pai en 1752, con 34 anos, abandonou completamente as matemáticas e tivo como único obxectivo a caridade. A partir de entón pasaría toda a súa vida axudando aos pobres e coidando aos enfermos, especialmente ás mulleres vellas e enfermas.
Mentres tanto, a fama do libro de Agnesi estenderíase por toda Europa. Un informe da Academia de Ciencias de París dicía que era "a obra máis completa e mellor escrita do seu xénero". E o secretario da academia escribe a Agnesi: "Déixame engadir a miña homenaxe persoal aos aplausos de toda a Academia. Non coñezo outra obra tan clara, completa e metódica como esta. Non hai outra cousa que noutras linguas, que as persoas que queiran avanzar nas matemáticas diríxanas dunha maneira tan segura e tan rápida, e léveas tan adiante. Admiro especialmente a arte co que reuniches, os métodos uniformes, as consecuencias das xeometrías con diferentes métodos". O Instituto de Agnesi foi traducido a varios idiomas e o libro de texto utilizaríase durante polo menos 50 anos en moitos países europeos.
Agnesi gastou todo o seu diñeiro en caridade até quedar case sen nada. En 1771 o arcebispo Tozzobonelli foi nomeado director do centro de protección Trivulzio de Milán. Morreu en xaneiro de 1799.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
