Mil e un Sahara
O Sahara é un gran deserto. En todos os sentidos é enorme: é o deserto máis grande do mundo, o máis quente, o máis seco... Paira penetrarse nel hai que ser moi valente. O mellor é ir en caravana. E é que paira penetrarse no territorio da sede, así se denominan ás zonas afastadas de pozos e oasis, mellor en grupo.
A caravana foi a forma máis frecuente e segura de transporte no deserto. Se cantos escravos, ouro e temas de luxo atravesaron a caravana do Sahara. Sempre foi a base do comercio. E o comercio é moi antigo no deserto.
Primeiras caravanas grandes VIII. Os historiadores creen que foron cara ao século XX. Pero non está claro cando se abriron as vías comerciais no Sahara, xa que as pegadas son escasas. Por exemplo, algúns dos elementos decorativos atopados nas cidades subsaharianas foron elaborados con cobre procedente das minas marroquís. En función da datación, estes adornos van a C. Corresponden ao ano 400. E tamén son escritos daquela época. O herodoto romano, por exemplo, realizou una expedición no deserto coa axuda dos bereberes e describiu, entre outras cousas, o comercio entre varios grupos humanos.
A tradición comercial é moi importante no Sahara e en toda a súa contorna. Din que antigamente chegaban a formar caravanas de doce mil camelos. E por certo, o propio camelo chegou ao Sahara grazas ao comercio. De feito, non é de orixe, senón de Arabia. A. C. VIN. Foi introducida en Exipto no século XX, pero na C. III. Até o século XX non se estendeu a todo o Sahara. Pero esas grandes caravanas de camelos son vellos. O comercio sufriu un declive e, na actualidade, as caravanas son máis pequenas e escasas. E aos poucos a caravana de camelos foi substituída polo camión cargamento.
Máis que area e caldo vivo
En calquera caso, os medios utilizados polos nómades do deserto tanto paira o comercio como paira o desprazamento son os mesmos que se utilizaron nos últimos miles de anos. As vías de maior tráfico denomínanse autoestradas do deserto. Estes camiños atravesan o deserto dun lado a outro, dun oasis ou pozo a outro. Nestes lugares, o comerciante, o viaxeiro ou o nómade teñen a oportunidade de tomar auga e descansar.
Área recreativa e viaria Oasia de area. A paisaxe que vén á mente cando se imaxina una caravana é un territorio interminable cuberto de area. Pero na realidade a paisaxe é máis rico. Existen estruturas geomorfológicas moi diferentes no Sahara: liñas montañosas como Atlas, Tibesti e Ahaggar, concas fluviais secas, lagos de pouca profundidade, chairas rochosas reg, dunas de area erg, mesetas... E é que nomes como erg, reg e hammada teñen a súa orixe no Sahara.
Os erg e reg son as estruturas máis coñecidas do deserto. Orixínanse pola acción do vento e a auga e proceden dos chamados hammadas, mesetas rochosas en torno ao porto ispe pola erosión. Cando hai choiva intensa (típicas do deserto), a auga esténdese pola chaira percorrendo as rendijas. A inundación arrastra pedras e barro cara aos territorios máis baixos, dando lugar ao regs, una zona case plana de pedra.
A medida que o rega se erosiona, sobre todo debido ao vento, despréndese area. Esta area é facilmente transportada polo vento e acumulada en depresións pechadas. A actividade milenaria ha ido acumulando area formando amplas zonas de dunas arenosas, erg. O maior erg do Sahara é o deserto de Libia --subido á cima dunha duna, parece que este mar de area non ten o seu fin -.
Territorio de contrastes
Pois o deserto de Libia é o lugar máis cálido do mundo. A temperatura máis alta da historia mediuse no erg de Libia, concretamente en Azizija: 58ºC nas sombras. En xeral, a temperatura media diaria no Sahara supera os 30ºC. Pola noite, con todo, a temperatura baixa moito, sobre todo no inverno. Nada máis esconder o sol a terra empeza a perder calor, e como non hai nubes no ceo paira reter esa calor, tamén hai temperaturas baixo cero. Esta incidencia térmica non é de broma. A incidencia foi de trinta e oito graos en poucas horas (-0,5 ºC pola noite e 37,5 ºC polo día).
Con todo, o clima non é homoxéneo en todo o deserto do Sahara, e adóitanse diferenciar dúas zonas climáticas. Así, no sur dise que o clima é tropical seco e no norte, subtropical seco. Esta diferenciación débese principalmente á temperatura e ás choivas. O norte é moi seco. No Sur, con todo, chove máis a miúdo: O Sahel é un territorio de transición entre o deserto e a sabana.
A diferenza de Sabana, no Sahara non hai una época de choivas limpas e en xeral chove pouco. Debido á súa localización e orografía, as nubes de choiva son escasas. Desde o sur de África, pola chamada converxencia intercontinental, chega un pouco ao sur do Sahara. O Sahara Setentrional presenta un maior inconveniente: Os Atlas serven de barreira ás nubes procedentes do océano. Así, é moi difícil que cheguen as nubes ao centro do deserto. Por iso é o territorio máis seco. Poden transcorrer anos sen gotear e a media anual oscila entre 0 e 25 mm.
A pesar das escasas choivas, crese que en case todo o fondo do deserto hai auga. Esta auga chega á superficie en determinadas zonas e grazas a ela, por exemplo, hai oasis. Con todo, na zona media do Sahara son abundantes os extensos territorios sen auga, denominados tanezfouft, que son os territorios da sede.
De sabana abundante a zona árida
O Sahara é, sen dúbida, un territorio seco. Pero non sempre foi así. Este clima só ten cinco mil anos. Na última época de xeo, por exemplo, gran parte do Sahara era una ventresca sabana, a maioría das que hoxe son hammadas. Os grupos humanos deixaron testemuño desta riqueza. Nos petróglifos de Tassili n'Ajjer de Alxeria pódense ver imaxes de crocodilos, de grandes conxuntos de jirafas e doutros animais que viven habitualmente en ríos e sabanas.
O actual Sahara está lonxe da prosperidade representada por aqueles homes e mulleres prehistóricos. A terra é árida, con moi pouca materia orgánica e escaseza de choivas. Por iso, hai pouca xente que vive. Á marxe da conca do Nilo, vive aproximadamente 0,4 persoas por quilómetro cadrado. A xente non vive dispersa por todo o deserto. Acumúlase en lugares onde hai auga, sobre todo nos arredores dos ríos e oasis.
Din que o ser humano tivo algo que ver coa escaseza de auga e que a terra non é produtiva, non só pola incidencia do clima. Explotou demasiado os acuíferos, o regadío dos séculos salgou as terras e o gando comeu plantas. Isto supuxo a expansión do deserto. Moitos creen que o Sahara chegou ao sur de España. Chegará a Euskal Herria?
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
