O detective Smit busca a pegada da teoría do choque
Na actualidade, a maioría dos geólogos aceptan a teoría do choque e está estendida á sociedade. Por iso parece que debería ser de outrora. Pero non ten tantos anos, xa que foi proposta por primeira vez en 1980. Con todo, antes diso xurdiu a relación entre Jan Smit e a teoría do choque.
A década de 1970 é incipiente. Naquela época, Smit investigaba no sur de España. Centrou a súa atención nos fósiles de foraminíferos planctónicos, atopando algo rechamante: até chegar a unha capa de arxilas escuras, había moitas especies de formaníferos e moitos de cada un deles. Ao chegar a esta capa, con todo, todos desaparecían bruscamente. Posteriormente, en capas máis novas, os foraminíferos volvían aparecer, pero pertencían a outras especies e, en comparación coas anteriores, eran menos desenvolvidos. Smit, no límite K/T, pensaba que a clave debía estar nesta capa de barro, é dicir, na capa que determina o final do Cretácico e o comezo do Terciario.
Tamén estudou outros afloramientos daquela época, atopando en todos eles aquela capa especial. E en todos ocorría o mesmo cos foraminíferos, mesmo no barranco de Grede. Este barranco, situado preto de Caravaca, en Murcia, é idóneo paira estudar a época final do Cretácico, coa sucesión de capas máis completa de Europa.
En 1973-74 Smit modifica a súa estratexia: "descartei fósiles e decidín estudar a composición das rocas". En 1977 envía mostras do barranco de Grede a un laboratorio paira a análise de activación por neutróns. Isto permitiulle saber que algúns elementos estaban en concentracións anormais. En concreto, as cantidades de níquel, cobre, cromo, antimonio e selenio eran moito maiores do normal. Smit sospeitou que podían ter unha orixe alieníxena.
Iridia, pegada decisiva
Entre estes elementos, os de laboratorio non mencionaron o iridio, e a Smiti non lle pareceu estraño, xa que na Terra apenas hai iridio. Dous anos despois, con todo, sorprendeuse moitísimo cando descubriu que noutra mostra da fronteira K/T atopouse un iridio. Alvarez era pai e fillo e a mostra pertencía á rexión italiana de Umbria, o Gubio. Os Alvarés propuxeron na Terra que o iridio estaba provocado pola colisión dun asteroide.
Smit volveu enviar a súa mostra ao laboratorio por orde de fixarse ben no iridio e entón si atoparon o iridio. Ao parecer, ao analizar a mostra por primeira vez, os laboratorios consideraron que o dato relativo ao iridio era un erro e non o consideraron. Na segunda análise viuse claramente a cantidade de iridio que había: 28.000 ppt. "Cóntanos: Cinco veces máis que en Gubbio", destaca Smit.
Una das opcións para que haxa tanto iridio é que un asteroide golpee a Terra. Pero tamén pode deberse a unha supernova. "Eu era partidario diso", recoñece, "una supernova pode empuxar as nubes de po cara á Terra". Pero o consultou cuns amigos astrónomos que lle dixeron que era imposible. Tiña que ser por asteroide.
No outono de 1979 celebrouse en Copenhague una reunión sobre o límite K/T, na que se reuniron Jan Smit e Walter Alvarez (fillo). Como ninguén máis que eles cría que ao final do Cretácico as especies desapareceran como consecuencia da colisión dun asteroide, fixéronse amigos. En decembro, Álvarez enviou a Smit un artigo que escribiu paira a revista científica Science. O título era: Extraterrestrial Cause for the Cretaceous-Tertiary Extinction.
Smit enviou os resultados do seu traballo á revista Nature. O título do artigo era moi parecido: "An extraterrestrial event at the Cretaceous-Tertiary boundary". Nature publicou o artigo en maio, un mes antes que Science, pero Smit, certamente, non proclamou a paternidade da teoría da colisión, xa que os Alvarez foron os primeiros en relacionar o iridio co choque do asteroide.
Hai quen di que se Smit soubo na primeira análise que a mostra tiña iridio agora á teoría do choque chamaríaselle tamén teoría de Smit. De calquera xeito, como nos dixo Smit, cando se publicaron os artigos, en 1980 poucos geólogos crían que a extinción fora súbita: "pensaban que a perda foi graduada".
Onde está o cráter?
Smit non cesou e seguiu buscando probas. Pronto atopou outro vestixio do impacto do asteroide: Na lámina inferior do límite K/T do barranco de Grede, descubriu una gran cantidade de microesferas cristalizadas. "Son compoñentes do asteroide, fundidos e posteriormente solidificados. Non fun o primeiro en atopar o iridio, pero si o primeiro en atopar microesferulas". Tamén publicou o seu artigo en Nature.
Máis adiante tamén descubriu os cristais de cuarzo. Do mesmo xeito que as microesferas, os cristais de cuarzo saíron tirados cando o meteorito golpeou o chan. Segundo Smit, só una explosión atómica ou o choque dun asteroide poden producir cristais de cuarzo con tal deformación. "Un volcán non pode facelo".
De feito, a principal contraria á teoría da colisión era (e é) a hipótese dos volcáns. Segundo esta hipótese, a extinción do Cretácico produciuse como consecuencia dos volcáns, existindo indicios favorables. Ademais, paira os partidarios dos volcáns, a teoría do choque tiña un gran baleiro: onde estaba o cráter xerado polo choque?
Smit cóntanos como se atoparon. De feito, algúns geólogos que traballaban con compañías petrolíferas sabían desde hai tempo que había un gran cráter no golfo de México, na península de Iucatán. Pero, por unha banda, crían que era dun volcán e, por outro, non o relacionaron co límite K/T.
Así, moitos geólogos que investigaban a fronteira K/T seguían buscando o cráter e tiñan indicios de que debía estar cerca do golfo de México.
Mentres tanto, en 1989-1990 Smit realizou outros descubrimentos como o da tectita. As tectitas son os minerais máis secos coñecidos, sen apenas auga. A súa formación require enormes presións e temperaturas, por exemplo, as que se producen ao golpear un asteroide contra a Terra e salguen arroxadas con forza de impacto. Os máis grandes quedan cerca do cráter e os máis pequenos chegan máis lonxe. Posteriormente viu que a distribución das tectitas correspondíase coa localización do cráter.
En 1991, o geólogo Alan Hildebrand propuxo que o cráter da península de Iucatán era o que buscaba, o cráter Chicxulub. A clave paira chegar a esta conclusión foron uns sedimentos especiais no río Texas Brazos. Segundo Hildebrand, aqueles sedimentos chegaron a este lugar por mor dun xigantesco tsunami. A orixe do tsunami debía estar no golfo de México. E que podía provocar un tsunami tan grande? Pois choques dun asteroide, por exemplo.
Todo coincidía: estudos gravimétricos, idade e composición das rocas, trazas do tsunami ao redor do golfo de México, distribución de tectitas, cenotes (dolinas ao redor do cráter), microesferulas, iridio...
Smit díxonos que "atopamos todas as pistas que esperabamos atopar". Por exemplo, podíase esperar a presenza de hollín no límite K/T, e si, nas capas do límite K/T é evidente o hollín provocado polos incendios provocados polo impacto do material que saíu proxectado ao golpear os asteroides.
Colisión de ideas
Hai, con todo, que o geólogo non acepta a teoría do choque. Uno dos máis coñecidos é o de Gertatu Keller. Na súa opinión, os dinosauros desapareceron pola actividade volcánica, por exemplo, o altiplano indio Deccan é testemuña dunha terrible actividade volcánica e a época coincide coa desaparición dos dinosauros. Ademais, non cre que os dinosauros se perderon de súpeto, está convencido de que a decadencia comezou antes. E non nega a caída do meteorito, pero si que foi o principal causante da perda dos dinosauros.
Con todo, paira Smite os argumentos de Keller non son cribles e Smit é capaz de responder a cada una das explicacións de Keller. "Eu non teño dúbidas", dinos Smit. "Comprobamos que fai 65 millóns de anos produciuse a caída dun asteroide na península de Iucatán e que foi o creador do cráter Chicxulub. Temos moitas pistas a nivel mundial que o confirman. Recoñezo que é máis difícil demostrar que todas estas especies desapareceron como consecuencia daquel choque". E, firmemente, termina: "pero non hai probas paira sospeitar que os dinosauros xa estaban a perder e, tras o choque, non hai pisón de dinosauro, ningún".
Agora traballa no golfo de México investigando as pegadas do tsunami. Poderá atopar algunha proba que lle dea máis forza á teoría do choque?
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
