Portada da revista Nature paira un investigador vasco
Xabier Irigoien é hondarribiarra de 35 anos. Estudou Bioloxía na Universidade do País Vasco, en Leioa; completou os seus estudos de oceanografía na Universidade de Bordeus, onde cursou tanto o máster como a tese doutoral. Estudou durante dous anos no Instituto de Ciencias do Mar de Barcelona e permaneceu durante os últimos 6 anos en Gran Bretaña.
Nos centros de investigación Plymouth Marine Laboratory e Southampton Oceanography Centre, Nature realizou a investigación que acaba de publicar. Na actualidade, Xabier Irigoien traballa en Pasaia, Fundación AZTI, tras obter a bolsa Ramón e Cajal paira 5 anos.
A investigación realizouse en colaboración con institutos de oceanografía e investigación doutro cinco países. Trátase dun estudo sobre o zooplancton, máis concretamente sobre a taxa de reprodución de copépodos.
Copépodos e produción de peixe
Os copépodos son animais microscópicos que viven no mar e teñen gran importancia na cadea alimenticia básica do mar. Aliméntanse de algas microscópicas, principalmente diatomeas, polo que poden considerarse herbívoros. Ao mesmo tempo, as pequenas especies de peces aliméntanse de copépodos e de peces grandes. Por tanto, os copépodos poden considerarse puntos de unión entre algas e peces.
Os biólogos levan tempo estudando a relación entre copodos e diatomeas, relación que afecta directamente ás poboacións de peces comercialmente interesantes e aos ecosistemas mariños en xeral.
Segundo o modelo que sempre se aprobou, o crecemento da poboación de diatomeas inflúe positivamente na poboación de copépodos, é dicir, a maior número de diatomeas, maior presenza de copépodos na auga. Isto terá efectos positivos sobre a poboación de peces.
Con todo, nalgúns ensaios realizados en laboratorios atopáronse datos que suxiren que este modelo non é do todo correcto. Nos laboratorios, varios investigadores descubriron que a taxa de proliferación de copépodos alimentados por diatomeas diminúe. Isto suporía que as altas concentracións de diatomeas afectan negativamente aos copépodos.
Hai que ter en conta que os crecementos bruscos dos diatomeas no mar adoitan producirse cíclicamente. Se as altas concentracións de diatomeas afectan á taxa de reprodución de copépodos, a poboación de copépodos diminúe e, á súa vez, as poboacións de peces.
Respostas obtidas
Irigoien, xunto aos seus compañeiros, tratou de demostrar que o observado no laboratorio tamén ocorre no mar. Paira iso, tomáronse mostras de diatomeas e cocopepodos en zonas de alta produción mariña, analizando a relación entre as concentracións de ambos. Segundo os datos obtidos, os diatomeas non teñen ningún efecto negativo sobre os copépodos mariños. Por tanto, non existen, polo menos neste sentido, motivos paira agravar as poboacións de copépodos.
Con todo, aínda non está claro por que os diatomeas inflúen negativamente nos laboratorios. Irigoien e o seu equipo propoñen dúas hipótese paira explicar a caída da taxa de reprodución de copépodos de laboratorio.
Segundo a primeira hipótese, a dieta dos copépodos nos laboratorios pode ser a causa do problema. Alimentan aos animais só con diatomeas e esta dieta pode ser deficiente. É posible que no mar a dieta de copépodos estea composta por outros nutrientes á parte dos diatomeas.
A segunda hipótese fai referencia á toxicidade dos diatomeas como causa. As altas concentracións de diatomeas utilizadas nos laboratorios poden ser tóxicas paira os copépodos. Segundo datos recolleitos por Irigoien e o seu equipo, no mar non se mediu, até agora, una concentración tan elevada de diatomeas, polo que parece que os copépodos non teñen risco de envenenarse.
A investigación de Irigoien enmárcase dentro dun proxecto máis amplo denominado GLOBEC. O proxecto analiza os efectos do cambio climático sobre os ecosistemas mariños e, en particular, sobre o zooplancton, como a abundancia, diversidade e produción das súas poboacións.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
