Menú espacial
O ruso Gherman Stepanovich Titov foi o primeiro cosmonauta que comeu algo no espazo en 1961 e viaxou a tres tubos como una pasta de dentes, un con puré de verduras no seu interior, outro paté de fígado e o zume, o terceiro. Un ano máis tarde, o estadounidense John Glenn lanzouse ao espazo con senllas tubaxes con compota de mazá e auga azucarada na equipaxe. Ambos recoñeceron que despois a comida non lles resultou complexa, pero tamén destacaron que os menús que se lles prepararon non estaban satisfeitos.
Una valoración similar fixérona os astronautas doutras misións posteriores, que dicían que os alimentos tiñan pouco sabor, eran pouco atractivos e o menú era moi monótona. E, en gran medida, o reto de dar una saída a esas "queixas" que se fixeron durante moitos anos ao redor da comida marcou a traxectoria da gastronomía espacial.
Neste sentido, pode dicirse dalgunha maneira que os avances tecnolóxicos que se produciron nas naves espaciais paira mellorar as misións e os pasos dados na procura de alimentos adecuados foron da man. Paira iso tiveron que colaborar, entre outros, astronautas, técnicos e enxeñeiros.
Os astronautas conseguiron eliminar o máis rapidamente posible tanto aquelas papillas encaixadas nos tubos como as pastillas e produtos cubanos que substitúen aos alimentos. A NASA sinala que o maior paso na alimentación espacial deuse en 1973 coa posta en órbita do laboratorio Skylab. Os astronautas empezáronse a utilizar cun mínimo de 72 pratos e culleres, coitelos e tenedores.
Desde entón, con todo, déronse moitos pasos en canto ao menú espacial. É certo que o tema esperta curiosidade a moitos, pero o experto en Tecnoloxía dos Alimentos, Jorge Ruiz Carrascal, considera que o "misterio" non é tanto. "Á fin e ao cabo, comer aquí abaixo ou arriba xa non é tan diferente --dixo. Os astronautas necesitan una alimentación nutritiva, saudable e a gusto, como os que estamos na Terra. A cuestión é que o seu menú ten que cumprir unhas características concretas, e moitos factores fan que todo isto sexa algo especial".
"Mesmo paira viaxes longas ao mar, aos cumes máis altos ou ao Polo norte, adóitanse preparar menús similares, e moitos dos produtos que consumimos diariamente están tratados de forma similar, aínda que non somos conscientes diso", engadiu.
Estabilidade
Paira iniciar unha viaxe, sexa cal for o seu destino, sempre foi una cuestión de prever como se alimentarán os exploradores, sobre todo en expedicións longas. Segundo Ruiz, profesor da Universidade de Estremadura e experto en Gastronomía Molecular, en primeiro lugar considérase a participación técnica. A comida dos astronautas está pensada paira ocupar o menor espazo posible, pesarse pouco e durar moito.
Hai que ter en conta que os alimentos deben conservarse a temperatura ambiente, salvo nalgún caso, xa que nas naves espaciais non hai máquinas de frío ou conxelación. Así, Ruiz afirma que a primeira característica que deben cumprir os alimentos é a súa estabilidade.
Algúns alimentos non necesitan tratamento, xa que a súa estabilidade é natural e poden ser transportados ao espazo como os froitos secos. Pero hai outros que teñen que ser tratados, entre os que se atopa a deshidratación. Moitos alimentos envíanse liofilizados, como os macarrones e os ovos, e antes de comer deben botar auga para que volvan ter as mesmas características que cando están frescos. Tamén existe un produto con humidade intermedia, redúcese a cantidade de auga pero se mantén una textura suave (froita seca, chacina...).
Froitas, pudings e algunhas carnes son tratadas con calor paira matar bacterias, que mesmo se deshidratan parcialmente. E outras carnes irrádianse paira a súa esterilización. "É moi importante que os alimentos non presenten ningunha carga microbiana ou que presenten riscos de microorganismos potencialmente patógenos. Na Terra, aínda que non se dea conta, non é raro que os alimentos teñan un microorganismo que poida transmitir una enfermidade, pero se esa carga non é grande non nos pasa nada. No espazo, con todo, calquera infección pode causar terribles danos; enfermar a un astronauta sería moi grave", advertiu Ruiz.
Son especialmente perigosos os alimentos que deixan os pechugas. As faragullas de microgravedad flotan, polo que poden entrar en calquera ranura da máquina e pór todo o sistema en perigo de deterioración, como as pingas de calquera líquido. Ademais, se os tripulantes respiran, poderían enfermar.
En 1965, na misión Xémini 3 produciuse una curiosa anécdota relacionada cos papurras. John W. O astronauta Young entrou á nave cun sandwich de choppeds. Fíxoo en segredo paira compartir co seu compañeiro Gus Grissom. Este último dixo despois que me observaba a maquinaria, acórdome ben de como me dixo John de súpeto: 'Ouve capitán! Vas coidar o sandwich? '. Se puidese caer do sofá, faríao sen dúbida. Un sandwich nas vosas mans! ". Os pechugas non tardaron en flotar pola sala de máquinas e o cheiro acedo da carne estendeuse a todo o recipiente. A NASA agudizou a normativa paira poder observar a equipaxe dos astronautas.
Tamén se evitan os produtos gaseosos no espazo. De feito, os gases que temos no estómago tenden a ir cara arriba, presionando a válvula situada na parte superior do estómago, co que expulsamos os gases pola boca (corcones). Con todo, na microgravedad os gases non se separan do resto de contidos que temos no estómago e quedan no estómago. "O reflexo da corrosión segue estando porque hai presión, pero o obstáculo é que os astronautas veñen co seu contido. E, por suposto, non é nada cómodo. Cervexa ou Coca-Cola non se pode beber alí arriba", explica Jorge Ruiz.
No resto, paira preparar una comida apetecible en sabor, engádense ingredientes picantes e especias. "En ausencia de gravidade teñen una sensación de nariz sempre pechado, coma se tivesen un catarro. Deste xeito, reducíronse o olfacto e o gusto e utilízanse moitas especies paira potenciar o sabor. Ademais, os alimentos apenas teñen sal. Deben ser alimentos baixos en sodio paira evitar riscos de osteoporoses, xa que en ausencia de gravidade os astronautas tenden a padecer esta enfermidade".
Cultivo hidropónico
Todas estas características e factores tivéronse en conta en toda misión. Pero, segundo Jorge Ruiz, a medida que as viaxes se alargan no tempo, os retos tamén van cambiando inevitablemente. "Pensan ir á Lúa ou a Marte. E fíxache que este último sería unha viaxe de tres anos! Por iso, en lugar de levar a comida, que é case imposible, deberán producir os alimentos na propia nave. O cultivo hidropónico pode ser una solución".
A NASA iniciou fai uns 10 anos experimentos paira obter alimentos e osíxeno a través das plantas. As plantas crecen en pequenos recipientes (sen terra) que lles proporcionan os minerais e a auga que necesitan paira crecer. Así obteñen arroz, cebola, tomate, soia, pataca ou leituga. Segundo Ruiz, "conseguir produtos vexetais por este camiño é bastante fácil. A clave está en conseguir una dieta equilibrada e agradable".
Outra opción é reutilizar todo o que se crea na nave espacial. "Isto pode chegar ás últimas consecuencias. Refírome á utilización como abono dos residuos propios dos astronautas, aínda que só en cultivos hidropónicos. Nestas situacións sempre é mellor reciclar e reutilizar todo o que sexa posible".
Retos
En canto aos retos da gastronomía espacial, tanto actual como futura, Ruiz non ten ningunha dúbida: "O reto non é o único. E paira os que estamos a traballar na tecnoloxía dos alimentos, o máis interesante é iso, a necesidade de responder constantemente a retos de distinta natureza".
"Una das prioridades é, sen dúbida, atopar a vía de autoabastecimiento nas longas misións", afirma. Con todo, ademais de conseguir una dieta sa, práctica e variada, Ruiz ten claro que a clave é que os astronautas poidan comer o que lles gusta e que hai que seguir traballando niso. "É importante que os astronautas coman a gusto. Psicoloxicamente aféctalles moito, teñen que permanecer moito tempo fóra de casa, vivindo situacións estresantes, e a alimentación sempre axuda a conseguir benestar e alegría. O feito de non gustar a comida nótase horrorosamente en misións longas. E a moral da tripulación non pode faltar".
A opinión do astronauta Pedro Duque da Axencia Espacial Europea ESA é a mesma. Coñecido de cerca, reivindicou publicamente a importancia de coidar a alimentación no espazo. "En definitiva, o menú que se nos ofrece é tamén una forma de sentir que estamos vinculados á realidade. Necesitamos una alimentación variada e a gusto paira poder sentir que a Terra se acorda de nós".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
