Labirinto de estradas
Existen mapas de diferentes tamaños, precisións, cores, información e escalas. E é que, en función da viaxe que se queira realizar, elixirase un mapa no que se localicen albergues e zonas espectaculares, ou una estrada máis pequena, ou percorridos de montaña, etc.
En xeral, distínguense dous tipos de mapas: mapas topográficos que ofrecen una representación exacta dun determinado terreo, e mapas especializados ou temáticos que mostran todo tipo de fenómenos cuantitativos e cualitativos.
Con todo, os primeiros pasos paira completar todos estes mapas son similares, aínda que existen varias técnicas. A técnica máis antiga baséase en medicións topográficas locais, pero do mesmo xeito que outras áreas, a cartografía estivo impulsada por avances tecnolóxicos.
Na actualidade, os cartógrafos baséanse en fotografías tomadas dos avións paira realizar mapas ou en imaxes obtidas vía satélite. Desta forma, e paira felicitar ao viaxeiro con pouca orientación, todos os mapas actualízanse facilmente. Nese sentido, polo menos, non hai escusa paira perderse.
Topografía adecuada paira áreas pequenas
A topografía baséase en medidas de ángulos e distancias paira a representación sobre papel dos terreos. A primeira función do topógrafo consiste en situar no plano os puntos coñecidos, é dicir, os vértices geodésicos. Despois, medindo distancias e ángulos, deberá situar o resto de puntos en función deses puntos.
Por suposto, é una técnica que require moito tempo e que ademais ten un grao de erro en función do material e da precisión do topógrafo. Por iso, na actualidade a topografía utilízase paira medir zonas privadas, obras públicas e, en xeral, medicións a gran escala. Tamén son os topógrafos os que seleccionan a información adicional que aparecerá no mapa.
Paira a realización de mapas a escala inferior a 1/20.000, é dicir, paira a aparición de ámbitos territoriais maiores, é máis habitual basearse en fotografías tomadas do avión ou imaxes tomadas vía satélite.
Fotogrametría: mapas baseados en fotografías aéreas
A fotogrametría baséase en fotografías tomadas do avión paira realizar mapas. Claro, as fotos non se fan de calquera xeito, o avión segue un percorrido concreto e a cámara de fotos utilizada é automática.
É moi importante que o avión voa a altura constante e faga estas fotos coa máxima precisión. Grazas a estas fotografías deducirase, entre outras cousas, a escala e o relevo.
A escala depende da distancia focal do obxectivo da cámara de fotos e da altura do avión no momento de sacar a foto. E canto menor é a escala, maior é a parcela que aparece. Por exemplo, se a escala é 1/25.000, un centímetro en papel representa 250 metros. O
relevo tamén está relacionado coa precisión das fotografías. De feito, se o terreo fotografado é plano non é necesario deducir o relevo, pero que ocorre nas zonas montañosas? Se se toman as fotos co eixo vertical respecto ao chan, como se deduce a altura dos cumes?
Niso ten moito que ver a similitude entre dúas fotos consecutivas. Non é casualidade que sexan moi similares en dúas fotos. Normalmente, a diferenza dunha foto a outra é de só un terzo do terreo que fotografa.
O puzzle componse de fotografías superpuestas e dedúcese a altura de cada punto do chan. Paira iso, os técnicos baséanse nos principios da estereogrametría e dise que dúas fotografías consecutivas forman un par estereoscópico.
Una vez tomadas todas as fotos, comeza o traballo de laboratorio. Paira empezar, en función dos puntos geodésicos e de nivel, hai que marcar os puntos de referencia na foto.
A continuación procédese á restauración. É dicir, é hora de completar mapas desde as fotos e, entre outras cousas, de precisar o relevo. Paira iso baséanse nos principios de visión biocular ou estereoscopia.
Por tanto, o traballo máis complicado está feito. No entanto, dado que o documento obtido ou estereominutado é un mapa mudo, os topógrafos que actuarán sobre o terreo deberán completalo.
Tamén se di que esas fotos son trampas, escuros e mudos. De feito, é fácil confundir unha chea de palla cunha chabola, é imposible ver os camiños forestais e de túneles e non aparecen os camiños peonís dos montes ou as limitacións administrativas.
Satélites tamén en cartografía
A nova cartografía xorde ao substituír as imaxes por satélite por fotografías dos avións. Isto ocorreu cando o satélite americano Landsat, posto en órbita en 1970, ofreceu una nova visión da Terra. Ademais, o modelo dixital e os sistemas de información xeográfica (SIG) contribuíron de forma importante á cartografía.
As imaxes permanentes tomadas por satélite permiten actualizar os mapas con gran facilidade e precisión. Ademais, a evolución da vexetación, o desenvolvemento industrial, as novas estradas... todo se mide e controla grazas a imaxes vía satélite.
Una das maiores achegas dos satélites á cartografía foi proporcionar información de gran precisión. Paira iso, a Terra represéntase mediante radiacións de diferentes lonxitudes de onda.
Paira deducir o relevo da Terra baséanse tanto no fluxo de ondas de radar como láser. É dicir, o satélite mide o fluxo das ondas reflectidas na superficie terrestre. É evidente que canto maior sexa o relevo, máis rápido será o percorrido da onda satelite-terra-satélite. Paira poder levar a cabo esta técnica, os satélites están provistos de radares e láser.
Una das principais diferenzas entre radar e láser maniféstase nos estudos oceánicos. Os radares emiten ondas de radio que, ao non ser moi penetrantes, reflicten as superficies do mar. Nos láseres, pola contra, utilízanse ondas moi penetrantes que non se reflicten até tocar o fondo. Así, é recomendable utilizar o radar paira medir as fluctuaciones das mareas, pero polo momento o único medio paira coñecer o relevo do fondo mariño é o láser.
Mirando ao futuro
Fotos aéreas, información vía satélite, medicións locais… cada vez hai máis información en mans de topógrafos e geólogos, pero paira avanzar na cartografía non basta con ter máis información. Ademais da elaboración de mapas detallados e a súa fácil actualización, toda esta información debe estar dispoñible e organizada paira una adecuada ordenación do territorio.
Na actualidade, os sistemas de información xeográfica constitúen una fonte de información imprescindible paira os profesionais que traballan nestas áreas. Estes sistemas están constituídos por unha serie de datos detectados no espazo que conteñen información sobre as zonas terrestres. Son de gran utilidade paira actualizar a información sobre ámbitos que se repiten e así orientar a adecuada ordenación do territorio.
E é que ademais de informar sobre xeoloxía, clima, agricultura, auga, etc., estes datos entrecrúzanse. Isto permite, por exemplo, coñecer de antemán o impacto da construción dun novo centro comercial en cada un destes ámbitos.
A cartografía pasou de ser una representación simple do espazo a novos retos. Neste sentido, un importante proxecto de futuro é o atlas electrónico das estradas. Este atlas debuxará, segundo o vehículo, o percorrido máis curto, rápido ou económico entre dous puntos.
Na imaxe pódese ver o incrible cambio do mar Aral.
Principio de estereogrametría
Os mapas baseados en fotografías tomadas dos avións baséanse na estereoscopia.
Paira entender que é esta técnica, pensemos que sacamos fotos ao redor do monte Larrun e que a cima do monte aparece en dúas fotos consecutivas. Como o avión avanzou no seu percorrido, a cima preséntase desde distintas perspectivas.
Agora debuxemos una liña recta que vai desde a primeira e segunda posición do avión até a cima. A altura da cima depende da distancia entre os dous puntos nos que estas liñas se atopan co terreo, que se denomina paralaje. A maior paralaje maior relevo (ver esquema).
Por suposto, paira basearse neste principio é imprescindible coñecer a distancia entre as fotos e o voo do avión a altura constante.
Non pensemos, con todo, que os topógrafos e técnicos calculan punto por punto a altura. Paira iso utilízanse aparellos complexos baseados nestes principios.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
