O noso cambio climático
O título de xuño é o seguinte: vivimos no mundo do cambio climático. Física e mediática. A última é evidente, xa que ouvimos palabras sobre o tema até converterse en ruído de fondo. E, con todo, moitas veces actuamos coma se fósemos xordos. Non hai máis que ver na solución que queremos dar á crise económica: a promoción do consumo é una das accións a realizar. Debemos consumir paira manter a produción e non destruír postos de traballo. E paira iso, son posibles unhas subvencións, xa que lles pomos condicións para que o consumo que imos impulsar sexa “sustentable”.
O noso modelo é una gran roda tola e estamos atrapados. Pero como non sabemos como escaparnos, ou como sabemos, non temos o poder de facer, estamos aí, dándonos un pouco de freo, tentando frear a roda tola. Quen se atreve a accionar o freo coa suficiente forza?
O cambio climático é, en definitiva, uno dos indicadores do noso círculo vicioso, e por iso pónselle tantas escusas. Porque os datos non recollidos non son claros. Recórrese aos gráficos das variables indicadoras do clima, que mostran case a mesma imaxe: una curva que aumenta acelerándose coa industrialización e a explosión de poboación. E o mesmo ocorre con outras variables relacionadas coa saúde ambiental. Se detrás existise una especie distinta ao Homo sapiens, hai tempo que a denominamos peste. Pero nos custa recoñecernos como talles e, a pesar de que os datos son claros, as consecuencias que poden derivarse son máis difusas, só abrimos os oídos a medias.
Temos que saber que nos prexudicará. Hai unhas semanas o biólogo Miguel Delibes asegurou no ciclo de conferencias “A palabra das rocas” que somos os que necesitamos un planeta san, que funcione nas condicións até agora. Non ao revés. Por tanto, se a nosa preocupación polo planeta que humanizamos por completo non é suficiente razón, sexa por egoísmo. Roda tola antes de saír dos raíles.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
