Ciencia desatendida
Na medida en que a ciencia actual é una actividade de grupo, é necesario que os investigadores que traballan nun e outro compartan os seus resultados e compartan os problemas e preguntas que poidan xurdir. Con este obxectivo realízanse periodicamente congresos, simposios e outros encontros científicos, tanto de investigación como divulgativos.
Tamén hai que entender a ciencia como una actividade a nivel mundial, xa que a explicación científica que se dá a un fenómeno nun lugar debería ser igual no outro extremo do mundo. Así, paira afinar o método científico utilizado e utilizar técnicas complementarias, os investigadores de ambas as beiras do mundo traballan frecuentemente coa mesma liña de investigación. Neste sentido hai que entender tamén o dominio do inglés a nivel científico. Basicamente, salvo os encontros restrinxidos a investigadores locais, que na maioría dos casos son en inglés.
Por tanto, e tendo en conta que na maioría dos casos búscase a práctica oral nestes eventos, é evidente que a xente con problemas de audición ten grandes dificultades paira participar neles. No fondo, aínda que a perda de audición pode resolver mediante o aumento do volume ou o uso de audífonos, no caso das persoas con maiores problemas aparecen dificultades paira diferenciar sons (palabras). Como é normal, este problema é aínda máis evidente cando un ten que ouvir un idioma que non é o seu.
Con todo, neste momento, en congresos e eventos científicos non se buscaron solucións a este tipo de problemas. En esencia, paira os científicos xordos bastaría con pór neses congresos ou encontros un intérprete que traducise as conferencias á linguaxe gestual. Así mesmo, en caso de ter problemas paira buscar un intérprete, subtitular a actuación do relator sería una solución sinxela. No caso dos oíntes con certa audición, a posibilidade de escoitar as conferencias na súa propia lingua tamén sería de gran axuda. Con todo, é difícil atopar xente que realiza traducións simultáneas.
Todas estas solucións son coñecidas á marxe do mundo científico. Con todo, o mundo da investigación parece ignorar estes problemas, coma se fose imposible chegar a este nivel.
Basicamente, estes problemas que dificultan a comunicación son moito máis levadíos nas relacións mentais que nas charlas que se realizan a un público amplo. Por iso, un científico con problemas auditivos debería achegar ao relator si ten que facerlle preguntas sobre a conferencia. Isto, con todo, adoita ser una procura por conta propia e dificilmente pode haber axuda organizativa. En esencia, nas inscricións a estes congresos tampouco se fai referencia algunha a posibles incapacidades, e cada un ten que mover aos seus compañeiros e aos seus achegados paira atender as súas necesidades adicionais.
En definitiva, aínda que os investigadores con problemas de audición parecen non ter grandes barreiras paira o seu traballo, adoitan ter dificultades paira contactar con outros investigadores e participar nos eventos que se organizan. Deste xeito, a ausencia destes actos supón, en moitas ocasións, a ocultación do seu traballo e a obstaculización da actividade investigadora.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
