Porto deportivo dalgúns, marisma común
25 de xuño de 1994, Zumaia. Ao longo das rúas deste pequeno pobo costeiro de Gipuzkoa manifestáronse preto de mil acodes baixo a lema superior, paira denunciar a intención do Concello e a Secretaría de Portos do Goberno Vasco de construír un porto deportivo na zona da marisma de Santixo.
Até o momento foi inútil que o Departamento de Urbanismo, Vivenda e Medio Ambiente aprobe e enxalza os valores ecolóxicos deste aspecto, intégrese dentro do “Catálogo de Parques Naturais de Euskadi” ou se declare como parte estritamente integrante dos “Dereitos de Ordenación do Territorio” (DOT).
Foron inútiles tamén as protestas lanzadas por diversas institucións científicas e ecoloxistas, ou que a lei de costas declare que este aspecto é de utilidade pública, prohibindo os cambios ou a construción de infraestruturas. Isto deixa claro que non hai ningunha lei que rompa o desenvolvemento salvaxe e irracional dos nosos políticos, e que as leis non se aplican por igual a todos os cidadáns.
Con todo, o caso de Zumaia en xeral é só o exemplo máis claro dun dos maiores problemas ecolóxicos aos que se enfronta toda a costa vasca: o exemplo da “febre nos portos deportivos”.
De feito, importantes aspectos ecolóxicos que escaparon do brusco cambio que sufriu a costa vasca nos últimos anos están ameazados polo porto deportivo. Estes vendéronse como panacea paira os pobos sen necesidade ou estudo ambiental.
Pero a realidade é diferente. A experiencia mediterránea ha demostrado que os portos deportivos apenas xeran emprego. Os fortes cambios nos atractivos naturais e a enorme especulación que provocan os habitantes destes pobos enfróntanse a graves problemas socioeconómicos.
Ademais, a maior parte dos espazos elixidos paira a construción de portos deportivos no País Vasco (Zumaia-Santixo, Plentzia-Txipio, Donostia-Monpas, Angelu-Txiberta, etc.) Tendo en conta que desde o punto de vista ecolóxico son moi sensibles, non cabe dúbida de que chegou o momento dunha reflexión seria sobre esta cuestión.
Mentres tanto, a administración debería parar os proxectos de todos os portos deportivos ata que se realice una investigación que defina a necesidade real destas instalacións. A continuación, habería que decidir cales son os lugares máis adecuados paira situar estes portos, paira o que habería que ter en conta como factor determinante os valores ecolóxicos de cada parte.
Se non queremos ver a nosa costa chea de formigón e cemento, chegou o momento de dicir que é suficiente.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
