Tuberculose, una epidemia ancestral
Abundantes matogueiras e poucos resultados. Así perdurou a loita contra a tuberculose durante séculos. Desde a época de Hipócrates até o XIX. Até mediados do século XX, a maioría dos médicos consideraban que era una enfermidade hereditaria. A partir desa idea errónea, por suposto, era difícil un tratamento adecuado.
Grazas ao descubrimento do médico prusiano Robert Koch. El aclarou que a tuberculose non era hereditaria, senón una enfermidade contaxiosa causada por un bacilo. Aclaralo en forma. O crecemento desmesurado da poboación urbana como consecuencia da Revolución Industrial Europea provocou una situación propicia paira a extensión da tuberculose. Cando Koch iniciou a súa investigación en 1881, causaba una de cada sete mortes en Europa. Era una praga branca.
Investigación de Koch
Koch estudou primeiro por microscopio os tecidos enfermos de tuberculoses. Como non se vía nada especial, pensou que era o que era o que se ía a facer, que era tinguir. Hoxe sabemos que a tinguida de Mycobacterium tuberculose é moi difícil debido á gran cantidade de lípidos que contén na súa superficie. Koch utilizou un procedemento especial de tinguido. Primeiro tinguiu con metileno azul alcalino as mostras de tecidos dos enfermos. Logo utilizou un segundo colorante que só tinguía o tecido, o bismark pardo. Co novo método de tinguido, os bacilos quedaron tinguidos de azul e o tecido de marrón claro.
No entanto, tinguir os bacilos non era suficiente. Había que demostrar que aqueles bacilos causaban a tuberculose. Paira iso, Koch baseouse nos principios postulados por el, coñecidos posteriormente como os postulados de Koche. Paira empezar, conseguiu as culturas puras da bacteria. Posteriormente, inoculó microorganismos tomados destas culturas a un conejillo san. Vendo que Akuria desenvolvía a tuberculose, quedou claro que M. tuberculose era a causa da enfermidade. Ademais, daquel animal enfermo, podíase illar novamente a bacteria e repetir o mesmo proceso, é dicir, contaxiar a tuberculose a outro organismo.
Tratamento si, pero...
Una vez identificado o bacilo da tuberculose, os científicos buscaron antibióticos contra el. A estreptomicina nos anos 40, a isoniacida en 1950, o etanbutol en 1960 e o rifanpina en 1970. Mediante a combinación destes antibióticos propúxose un tratamento de seis meses: durante os dous primeiros meses o paciente debía tomar entre 3 e 4 antibióticos e durante os seguintes catro meses continuar con 2 antibióticos, que se manteñen na actualidade.
A tuberculose estaba en vías de extinción, pero a mediados da década dos 80 volveu tomar forza. A SIDA e a sobrepoblación de moitas cidades e a falta de hixiene provocaron este feito. Ademais, debido a longo prazo duración do tratamento, algunhas persoas interrómpeno antes da súa finalización, o que fai que os bacilos convértanse en resistentes aos antibióticos.
En 1993, a Organización Mundial da Saúde cualificou a tuberculose como un grave problema de saúde mundial e en 1994 aprobouse a estratexia DOTS paira combatela. A estratexia inclúe o compromiso dos gobernos, o diagnóstico bacteriológico e una rede de laboratorios eficaz, a quimioterapia breve estandarizada...
Desde entón, 5 de cada 6 países do mundo diminuíron ou se estabilizou a tuberculose --aínda que aínda lonxe de desaparecer -. A excepción é África. Nos Estados nos que a prevalencia do VIH é elevada, a tuberculose triplicou o seu efecto desde 1990, e en todo o continente a porcentaxe de persoas que padecen tuberculoses aumenta un 3-4% cada ano.
A tuberculose, xunto coa sida e a malaria, é una das enfermidades que máis morren. Existe tratamento e si realízase correctamente é efectivo. Aí está a clave. Que en moitos lugares non chega ningún antibiótico, que o que chega é de mala calidade, que moitos cortan o tratamento antes de tempo... Mentres tanto, un terzo do mundo segue contaminado e cada día morren preto de 5.000 persoas. Pasar o día, vir o día.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
