Raios de Röntgen
O 23 de xaneiro de 1896, na Universidade de Würzburg, reuníronse multitude paira presenciar aquela exposición científica. A sala estaba colgada, con cadeiras cheas en forma de anfiteatro e xente de pé xunto ás paredes. Un mozo achegouse á mesa do tablado e o público calou de súpeto. A continuación saíu un home barbudo de pouca altura e o público levantouse con respecto a aquel científico. Chegou á mesa dando grandes pasos e o mozo dixo: "Señoras e señores, o profesor Wilhelm Röntgen reclama con total respecto a súa atención".
Röntgen comezou a dar explicacións sobre o seu último descubrimento con palabras ben medidas. Non se alargou moito, e paira terminar pediu permiso ao prestixioso anatomista Albert von Kölliker paira sacar una "foto" da súa man. Kölliker aceptouno con moitas ganas. Röntgen mostrou a foto nuns minutos. A resposta foi un aplauso. Nela víanse claramente os ósos da man, una das primeiras radiografías realizadas con raios X.
O primeiro sacouno á man da súa muller un mes antes. Todo comezou en novembro de 1895. Röntgen xa tiña 50 anos e era coñecido entre os científicos, tanto como profesor de universidade respectado, como investigador que traballaba con rigor e precisión. Naquela época, como outros físicos, investigaba as propiedades dos raios catódicos. Repetiu os traballos de Hertz, Lenard, Hittorf e Crookes e ratificou os resultados obtidos polos mesmos. Pero tamén fixo outras achegas. Observou, por exemplo, que os raios catódicos escurecían as placas fotográficas e que algúns sales producían fluorescencia, especialmente no platocianuro de bario.
O 8 de novembro de 1895 deuse conta dunha cousa moi curiosa: aínda que se puña cartón entre o tubo de raios catódicos e as placas recubertas de platocianuro, na placa aparecía fluorescencia. Como se podía? Como chegaban os raios á placa? De feito, o cartón debía obstaculizar loxicamente os raios dos cátodos. Pero, entón, que provocaba esta fluorescencia?
Era o venres pola tarde e estaba só no laboratorio. Paira asegurar o que estaba a pasar, cubriu todo o tubo con cartón negro e colocou a habitación ás escuras para que a luz solar non tivese nada que ver. O cartón non permitía o paso dos raios catódicos, pero cando achegou a placa recuberta de platicianuro apareceu a luz fluorescente. Quedou sorprendido en Röntgen. Había algo que non coñecían; algo, quizais uns raios invisibles, atravesaban o cartón e chegaban á placa.
Pasou todo o fin de semana no laboratorio, facendo probas repetidas, tratando de entender o que estaba a pasar. Así o dixo á súa muller Anna: "Cando a xente decátase do que estou a facer, 'Röntgen perdeuse a cabeza!' dirán".
Pero Röntgen sabía que aquilo que estaba a ver era real e que non estaba tolo. Con todo, durante un tempo non dixo nada a ninguén. Durante varias semanas a súa muller e ambos experimentaron. Ao non ter idea de que era esa radiación capaz de atravesar o cartón, chamoulles raios X. E viron que, ademais do cartón, atravesaban a madeira e tamén a parede. O único que freaba estes raios eran os metais. Por exemplo, cando uns pesos metálicos colocáronse diante de una placa fotográfica, na placa apareceron claras as siluetas daqueles pesos.
O ocorrido o 22 de decembro foi o que máis sorprendeu. Anna colocou a man sobre unha placa fotográfica e someteuna aos raios X durante 15 minutos. Deixou os resultados sen alento. Non era paira menos; ver na foto o esqueleto da man (e o anel) provocou ao mesmo tempo fascinación e pánico. Así o demostran as primeiras palabras que Anna puido pronunciar: "Vin a miña morte!"
O pasado 28 de decembro publicouse no artigo de Über eine neue Art von Strahl ( Sobre un novo tipo de raios ) todo o que Röntgen aprendera sobre estes novos raios. A noticia difundiuse inmediatamente. O 5 de xaneiro London Daily Chronicle dicía: "O rumor dunha alarma bélica non debe afastar a nosa atención do fascinante logro da ciencia comunicada en Viena. Segundo anunciaron, o doutor Röntgen, da Universidade de Würzburg, atopou una luz ao fotografar, que atravesa carnes, roupas e outras sustancias orgánicas".
As aplicacións tamén se viron de inmediato, sobre todo os médicos. Poder ver o interior sen abrir o corpo era impresionante. O anatomista Kölliker tamén viu clara a importancia do descubrimento na mostra de Würzburg. Así o recoñeceu alí mesmo, vendo o esqueleto da súa man. E propuxo chamar a eses raios Röntgen.
Pero o propio Röntgen preferiu seguir chamando raios X. Era un home humilde. Negouse a patentar o descubrimento, mesmo cando lle ofreceron o título Von. Con todo, recibiu varias honras. Os premios Nobel entregáronse por primeira vez en 1901, e o de física foi paira Röntgen. Doou o diñeiro do premio á Universidade de Würzburg.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
