Poppy Northcutt: Até a lúa e de volta
“En Housto tivemos un problema aquí” cando se escoitou non estaba no centro de control. Cando un xornalista de ABC chamoulle, descubriu que un tanque de osíxeno estalou e que o tres astronautas de Apollo 13 quedaron nunha situación perigosa. O xornalista quería saber que ían facer paira devolverlles. A televisión. E pensouno enseguida: “Mellor me vou ao centro”.
Desde o centro tamén se tentou contactar con Poppy pero non o conseguían. Dous días antes viuse o tiro en Florida e até o día seguinte non era de volta. Nada máis chegar empezou a pensar e calcular cos seus compañeiros como traer aos astronautas á Terra. De feito, o programa de cálculo paira volver á Terra foi deseñado por Poppy e os seus compañeiros. O seu traballo era imprescindible.
A situación era grave. Con todo, catro días despois, o 17 de abril de 1970, os astronautas volveron bos. “Una muller, que participou nun concurso de beleza e mantivo una relación romántica co astronauta John Swigert Jr., participou na entrega da tripulación de Apollo 13 a casa” un artigo publicado en varios xornais afirmaba. “Poppy Northcutt, un encantador matemático de 26 anos, era a única muller que traballaba no Centro de Control da Misión, na emerxencia de Apollo 13”, a reportaxe seguía.
En moitos medios de comunicación enxalzáronse os dotes de Northcutt: o pelo de ouro, pécalas fadas, un par de patas exquisitas ou as miniguas que quedaban ben. Mesmo suxeriu que aquel traballo puido ser bonito.
Frances Miriam chamáronlle Northcutt, pero o seu irmán chamou Poppy desde o principio. A el gustoulle máis a posta polo seu irmán. Estudou matemáticas na Universidade, por unha banda porque, segundo todos os tests de capacidade, tiña grandes dotes matemáticos, e por outro, porque quería evitar os traballos das mulleres e tiña a oportunidade de realizar traballos mellor remunerados dos homes. Nada máis licenciarse empezou a traballar na axencia aeroespacial TRW. Esta axencia traballaba paira a NASA nas misións Apollo.
Comeza a traballar como computador realizando cálculos monótonos básicos. “Computress” relata Northcutt no documental MAKERS: Women in Space. “Todos os computress eramos mulleres e todos os enxeñeiros eramos homes” Entre todos debían deseñar un programa de retorno da Lúa á Terra. Consciente de que realmente era un asunto importante, empezou a facer preguntas. E cada vez facía mellores preguntas, entre elas as que demostraron que había erros no programa. “Mirei eses tipos que me rodean e pensei: ‘ti&rsquo es tan claro como estes. Cada noite comecei a levar o programa a casa e a facer enxeñaría inversa. Seguramente serei a única persoa que leu todas as liñas daquel código,”.
Subiron ao posto de enxeñeiro. Foi a primeira muller que traballou no control de misións da NASA. En decembro de 1968, con 25 anos, participou nunha mesa de control na misión Apollo 8. “Sentín moita presión porque era a única muller. Encantaríame ser o décimo ou o vixésimo”. Temía que se as cousas ían mal, non se lles achacarían traballos paira una muller, o que pecharía o camiño a outras mulleres. “Aí empecei a tomar conciencia e, en parte, por iso entrei logo no feminismo”.
Na misión Apollo 8, os astronautas saíron por primeira vez da órbita terrestre e chegaron á Lúa. O obxectivo era virar ao redor del e volver á Terra. “Era o máis emocionante do mundo, sen dúbida —di Northcutt— estaba a traballar no máis emocionante do mundo.
Acendíase o motor da nave espacial paira entrar na órbita da Lúa. Ían entrar tras a Lúa e por primeira vez quedarían sen comunicación. “Tiñan que facer una manobra importante, sen comunicación, e por exemplo, se lles daban demasiada forza, podían ir contra a Lúa”, lembra Northcutt. “Todos os que estabamos na habitación non respirabamos, non había sons, só da conta atrás, e o responsable de comunicación, chamabamos á nave espacial. Os nosos corazóns tampouco latexaban”.
Todos parados. Transcorreu o tempo estimado. Sen noticias. “Cada segundo que tardaban foi realmente horrible” Pero un día, “Conseguímolo, conseguímolo”, desde a nave espacial que se escoitou. “Escoitar a túa voz”, respondeu o responsable de comunicación. “Foi un milagre” lembra Nortchutt.
Só faltaba volver ao chan. E grazas ao traballo de Northcutt e os seus compañeiros, iso tamén saíu xenial. Cando viron que os astronautas saíron á mar ben, celebrárono no centro de control da misión. Northcutt era a única muller da festa.
Empezou a darse conta de que había que facer algo para que non houbese máis mulleres. Anos despois comezou a participar en folgas feministas e en 1974 ocupou o posto de Defensor das Mulleres do Concello de Houston. Traballou duro. Logrou que houbese máis bombeiros e policías. Conseguiu eliminar o requisito de altura esixido paira estes postos e aceptar pantalóns paira os uniformes das mulleres, xa que as saias eran obrigatorias. Ademais, conseguiu que as mulleres que foron violadas non tivesen que pagar o exame xinecolóxico que se lles facía paira demostrar a violación. E traballou paira igualar salarios.
Logo volveu ao seu posto de enxeñeiro e sacou a carreira de dereito sen abandonar nunca a loita feminista. Aínda, aos 75 anos, é habitual vela nas manifestacións.
Bibliografía
ASTROCHAT (2018): Twitter
ELY, J. (2008): “Frances Northcutt” Houston Public Library
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
