Marie Tharp: o fondo mariño á luz
A papeleira estribada percorreu parte da sala. “Isto é lixo, Marie, lixo!” gritou Bruce. Colleu a goma de borrar, lamió a punta e, salvajemente, eliminou gran parte do mapa que había sobre a mesa. “Bruce, como podes facelo?”, dicía Marie, descontento, vendo como desaparecía o traballo de tres semanas.
Marie Tharp empezou a traballar en 1948 no Laboratorio de Xeoloxía da Universidade de Columbia. Se graduó en Matemáticas e tiña un Máster en Xeoloxía, pero non o fixeron paira ser investigador, senón paira ser técnico auxiliar. O seu traballo consistía en realizar cálculos, gráficas, etc. cos datos dos investigadores. Con datos do investigador Bruce Heez, por exemplo.
Un día de 1952, Heezen tróuxolle uns datos tomados con soares no mar. “Aquí telo. Fai algo con isto”. Tratábase de datos tomados por barcos que atravesaron o Atlántico; datos de profundidade de seis rutas. Sharp trazou os seus perfís. Posteriormente, a medida que se van obtendo máis datos, Sharp pensou que en lugar de realizar perfís simples bidimensionales, podería empezar a imaxinar a paisaxe do fondo mariño. Quería imaxinar montañas, vales, pendentes e chairas escondidas baixo o mar.
Así, punto por punto, Tharp comezou a elaborar o mapa de fondo do Atlántico. Enseguida apareceu no mapa a crista central do Atlántico, xa coñecida. Pero a Sharp chamoulle a atención outra cousa: nos seus debuxos víase claramente que había una greta ao longo de toda a cadea montañosa, una especie de val.
A Hezeena non lle gustou nada este descubrimento. “Contos de mulleres!”, expulsou. “É imposible. Ten moito cheiro á deriva continental!”. Efectivamente, Sharp acabou de atopar o rift do Atlántico, a zona onde se forma a nova superficie. E isto era un problema tan grande como o descubrimento, xa que aquela teoría de que os continentes se movían era una mera herejía científica. Como diría o propio Sharp, “na década de 1950 un científico podía ser expulsado por ser un jitozale”.
Sharp tíñao claro, pero Heezen non quería velo. Viñeron enfadados. O mapa foi borrado e Heeren ordenoulle que o fixese de novo. Debateuse sobre case cada un dos puntos do mapa. Pero o rifta volveu aparecer alí. É máis, Sharp comparou os epicentros dalgúns terremotos mariños co mapa e alíñanse completamente co rift. O rifta era real e alí había una forte actividade xeolóxica.
Ao final convenceuse en Heez. En 1957 publicouse o primeiro mapa do Atlántico Norte. “Sacudiches as bases da xeoloxía, nova!”, dixo un prestixioso geólogo a Heezen cando presentou o seu traballo. Pero a maioría eran escépticos. Jacques Cousteau, por exemplo. En 1959 toma o mapa de Tharp e vai rodar o lugar do rift paira demostrar que Tharp e Heez estaban equivocados. Ao ver as imaxes filmadas, quedou sorprendida por un profundo val que dividía en dous a crista central do Atlántico, do mesmo xeito que o debuxaba Sharp.
Sharp e Heiden seguiron realizando mapas nos próximos 20 anos. Fixeron o Océano Índico e logo o Pacífico. E neles tamén se atoparon as serras e, no medio delas, o rift. “A conclusión era clara —escribiría Sharp—, a serra e o rift central era una estrutura continua en toda a superficie”.
Grazas a estas imaxes tomadas por Cousteau no Atlántico, non se podía negar que houbese rifas. E a partir de aí, a partir dos mapas de Tharp, moitos investigadores comezaron a investigar o rift. O descubrimento de Tharp suscitou un intenso debate sobre a tectónica de placas. No medio deste debate, Sharp e Heez non faltaron inimigos. O máis grande en casa, Maurice Ewing, director do laboratorio. Fixo todo o posible paira sabotar o proxecto de mapas. Impediulles obter datos importantes, tirou os seus arquivos… Tentou publicalos en Heez e non o conseguiu. Pero Tharp si, si.
Non desesperaron. Sharp seguiu facendo mapas en casa. Aos poucos os mapas ocuparon case toda a casa. Os alumnos de Heezen tamén ían alí. E o propio Hezeen vivía case alí. A pesar de que antes ían como o can e o gato, agora estaban moi unidos en Tharp e Heez.
O pai dos modernos mapas panorámicos comezou a colaborar co pintor austriaco Heinrich Berann e, en 1977, publicaron o famoso mapa mundial do fondo mariño. Grazas a este mapa, todo o mundo podía ver como era o fondo mariño, que poderiamos ver se quitásemos todo a auga do mar.
Morreu dun infarto no mar uns meses antes da publicación do mapa. Alí tiña as primeiras probas de impresión do mapa.
En 1997, a Biblioteca do Congreso de EE.UU. Foi recoñecido por Sharp como uno do catro cartógrafos máis grandes do século XX e o seu traballo foi exposto nunha exposición. As bágoas saíron a Sharp cando viu naquela exposición un mapa seu, xunto ao orixinal borrador da declaración de independencia e algunhas páxinas da expedición de Lewis e Clark. Sabía que tiña mérito. “Descubrir que a crista e o rift de medio océano atravesan todo o mundo, a 40.000 millas, é algo importante”, escribiu. “Non podes atopar nada máis grande, polo menos neste planeta”.
Bibliografía:
ALONSO, J.R. (2016): “O mapa do fondo dos océanos”. Neurociencia en español. O blog de José Ramón Alonso.
BRESSAN, D. (2013): “July 30, 1920: Marie Tharp, the Woman who discovered the Backbone of Erth”. Sciencitific American
EVANS, R. (2002): Plumbing Depths to Reach New Heights. Congreso Internacional
HALL, S.S. (2006): “The Contrary Map Maker”. The New York Times Magazine
LAMONT-DOHERTY EARTH OBSERVATORY, COLUMBIA UNIVERSITY (2006): “Remembered: Marie Tharp, Pioneering Mapmaker of the Ocean Floor”
LEVIN, T. (1997): “Oral histories: Marie Tharp – Session III”. Oral History Interviews, American Institute of Physics.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
