O milagre de Lizun
"Parece un milagre!" dixo o doutor Florey ao decatarse da morte do catro ratos. Chain, pola súa banda, comezou a bailar e o resto do grupo estaba moi alterado.
O día anterior, 25 de maio de 1940, o equipo de Howard Florey puxo en marcha un experimento. Ao once da mañá daquel sábado introducíronse oito ratos nunha dose de bacterias Streptococcus, e á metade penicilina. En 16 horas e media, o catro que non recibiron penicilina estaban mortos e os outros catro seguiron vivos.
O australiano Howard Florey, fillo dun zapateiro inglés, levaba 15 anos na cidade natal do seu pai. En Australia chegou estudando medicamento e, tras exercer como investigador e profesor, en 1935 ocupou a dirección da Sir William Dunn School of Paty de Oxford. Pronto empezou a formar un gran equipo de científicos. A pesar de non ser moi habitual naqueles tempos, Florey tiña claro que quería un equipo multidisciplinar de investigadores.
Entre os primeiros membros do grupo atopábanse a súa muller, Ethel Florey, tamén estudada en medicamento en Australia, e o bioquímico xudeu Ernst Boris Chain, que fuxiu dos nazis.
Florey e Chain eran homes de xenio vivo, agudos, que non saben ceder. Desta maneira chocábanse moitas veces, pero non se podía dicir que se moldearon mal. Nas noites de verán de 1938, de camiño do traballo ao fogar, o tema era o mesmo: as sustancias naturais antibacterianas.
Ao repasar a bibliografía científica paira levar a cabo una investigación sistemática destas sustancias, atopáronse varios exemplos. E entre eles estaba a penicilina que o investigador escocés Alexander Fleming atopou con fortuna dez anos antes.
Mentres estaba a ler o traballo de Fleming, Chaini viño de súpeto a imaxe dunha moza. Lembrou a un dos empregados de Dunn School, cunha bandexa polo corredor e mohos na bandexa. Chain foi a falar con ela: "Ese luxurioso que xamais vin... que é? ". E cando a moza pronuncia "Penicillium notatum" Chain, "Iso é o que Fleming atopou en 1928". "Si, el deunos una mostra e despois mantivémola viva".
O equipo empezou a traballar con el. A bioquímica Norman Heatley iniciou con entusiasmo seméntaa e crecemento de mohos. Tras os grandes quebradizos de cabeza, Chain e Edward Penley conseguiron extraer a ecpenicilina de Abraham. Ao final tiñan ese po marrón. Era moi pouco, pero o mozo Florey e Margaret Jennings podían empezar a probar en seres vivos.
O experimento con oito ratos deixou claro que este po podía curar infeccións mortais. E iso era case un milagre naquela época. Florey dixo que tiñan que facer probas inmediatamente a maior escala. "Ten en conta --dixo - que temos que chegar ao ser humano. Até conseguilo, todo isto será só una curiosidade de laboratorio, como era o fungo de Fleming. E o home é 300 veces maior que o rato".
Era tempo de guerra, non era fácil conseguir os recursos necesarios, e utilizáronse todo tipo de envases atopados na zona paira cultivar o moho: botellas, bandexas, caixas de galletas, pratos... E déronse conta de que os mellores recipientes paira o crecemento do moho eran os urinarios dos hospitais.
A finais de xuño de 1940 iniciáronse as probas con máis ratos. Florey e James Kent pasaban o día mirando ao rato e só durmían unhas horas no laboratorio. A sustancia estaba a confirmar a súa poder.
Mentres tanto, os bombardeiros alemáns estaban nos ceos de Inglaterra. A invasión estaba na cabeza de todos. E os científicos do grupo tomaron a decisión de levar na cabeza os segredos da extracción se ocorrese o peor e as esporas do moho na roupa. Florey fregou as esporas no forro do quecemento; Heatley no peto do traxe.
En xaneiro de 1941, Ethel contou ao marido dun paciente do hospital: Albert Alexander, moribundo. Tras ferir coa espiña dunha rosa, os estafilococos e os estreptococos invadiron o corpo. Florey puxo toda a penicilina dos seus laboratorios paira curar a este home. E o home mellorou notablemente. Pero non tiveron suficiente penicilina e os esforzos por recuperala dos ouriños do home non foron suficientes.
Debían conseguir producir penicilina a unha escala moito maior. Pero en Inglaterra, destruída polos bombardeos, o equipo de Florey non atopou medios paira iso.
O 26 de xuño, Florey e Heatley saíron de Oxford. Na maleta do primeiro había esporas de moho e bochas de penicilina. Ían a Estados Unidos paira pedir axuda paira producir penicilina.
Os estadounidenses buscaron novos fungos que producirían máis penicilina e que crecían ben en grandes tanques. Encargouse aos pilotos do exército dispersos polo mundo que traian mohos dos lugares onde estaban as súas bases. Conseguiron centos de novos fungos, pero non melloraban o rendemento do Fleming.
Tamén se pediu aos veciños da zona que levasen os mohos que atopaban en zapatos húmidos, froitos corruptos, queixo, pan, etc. Mary Hunt tomou esta obra máis en serio que ninguén e chamáronlle Marilizu. No verán de 1943, Marilizun atopou un novo moho nun melón corrupto traseiro dunha frutería. Este moho tiña un rendemento moi superior ao de Flemingen. E a produción disparouse.
O uso da penicilina estaba a estenderse. Florey e a súa muller posuían una longa lista de enfermos curados con penicilina, que tamén se estaba convertendo nunha arma importante paira os soldados aliados. Moitas feridas que antes provocaban a morte recuperábanse.
Penicilina salvou moitas vidas desde entón. E iso tamén lle preocupou a Florey. En 1967, o ano anterior ao falecemento, dixo: "Pódese dicir que son o culpable en parte dunha explosión de poboación... ese é un dos problemas máis destrutivos que terá o mundo neste século".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
