Abaixo no cumulominbo
Tiña que saltar. Sabía que a altura era excesiva e que era moi perigosa sen roupa de presión. Sabía que no cumulonimbo inferior habería una tormenta enorme. Pero o motor do avión estragouse. Non tiña máis remedio.
Cando se dirixiu co F-8 cara a Carolina do Sur, non pensou que puidese haber perigo. A predición apuntaba a tormentas, pero paira un F-8 iso non era un problema: podía evitar a tormenta desviándose ou pasando por encima. Así o fixo. Cando viu aquel enorme cumulombo que non faltaba moito paira a chegada, subiu a 16.000 metros paira pasar por encima. E cando estaba sobre aquela nube disparáronse as alarmas. Tentou controlar o avión, pero en balde ía descendendo.
Situarse ben na cadeira, coas pernas fixas no chan, costas rectas, una mirada ao reloxo, 6.00 p.m., as mans nas asas paira activar o sistema de eyección e vinga! Foi lanzada ao exterior por unha explosión. Sentiu un golpe de aire violento e transmitiu a dor no corpo. E frío. Pasou de 20 a -50ºC. Estaba a conxelarse. Sentiu queimar con frío rostros, colares, bonecas, cintura e nocellos; sentió que estaba en chamas. E a descompresión era insoportable. Estaba a inflar o ventre, inchando e inflando, pensou que se ía a explotar e que os ollos se lle ían a saír dos órbitos e íaselle a romper a cabeza en mil pedazos; tamén tiña que estourar os oídos e as cambras por todo o corpo. Nunca coñeceu esa dor. Viu claro que del non saía.
Ao cabo duns segundos empezou a introducirse entre as primeiras néboas lixeiras e sentiu una euforia que, en definitiva, seguía consciente! "Ánimo! --se auto-- Aínda pode conseguilo. Estás a pensar. Es consciente. Sabe o que vén. Esta caída libre mantívose e executado".
Deuse conta de que ía de volta e volta, cos brazos e as pernas abertos, como un muíño tolo, agora en vertical, agora en horizontal, ou en diagonal. Non podía mover as mans e as pernas; a forza g era demasiado grande. E algo na vosa cara, sen parar. "Máscara de osíxeno! Deus, case o esquecín!" Alegrouse de non perder a máscara.
Até entón mantívose co osíxeno que tiña no sangue, pero pronto o necesitaría paira seguir consciente e non danar o cerebro. Até os 3000 m de caída libre, a esa altura o paracaídas abriríase automaticamente e podería respirar normalmente. Pero mentres tanto? Ou si falla o mecanismo automático do paracaídas e non era capaz de tirar do aro estando inconsciente? "Tes que conseguir esa máscara!" Seguiu tentando mover as mans, pero en balde.
Non tiña partes do corpo sen dor. Ao darse conta diso tranquilizouse. Aínda era consciente e desexaba seguir así por encima de todo. "Resistir. Vai ben. Segue así. Ben, ben, ben. Aínda es consciente. Non falta moito. Caes ao aire máis denso. Máis osíxeno, menos descompresión, menos dor".
Entrou entre nubes brancas e grises compactas. E podía mover as mans. Coa dereita colleu a máscara de osíxeno e levouna á cara. Colocou a esquerda sobre o casco. Empezou a sentirse mellor. Estaba case seguro de que ía sobrevivir. Boas noticias paira pilotos de gran altura: "Somos capaces de soportar una descompresión de 14.000 m. Igual até 15.000. Pero direi 14.000 e o último que vin en altímetro antes de saltar".
Sentiu o desexo de abrir o paracaídas. Non se fiaba totalmente do sistema automático. Levoulle a man ao aro, pero, "En que estás, tolo! --deuse conta -Queres morrer conxelado por ir máis lento co paracaídas? E o osíxeno? Non dura máis de cinco minutos, quizais tres. Caída libre, Bill, caída libre".
Notou algo abaixo na cara, a través do pescozo, conxelado. Sangue. Facía sangue polos ollos, nariz, boca e oídos. E as nubes eran cada vez máis negras. Perdeu todas as referencias na escuridade: non sabía si estaba a virar, ía de cabeza abaixo... Quería abrir o paracaídas. Tempo transcorrido. Reloxo. Non era fácil vela. Pareceulle ás seis e catro ou cinco. Comeza a facer cálculos. Non tiña que estar xa aberto o paracaídas? E con aquela néboa que non permitía ver nada, se xa estaba a uns poucos metros, a piques de chocar contra a terra?
Esperaría un pouco máis. Quince segundos, medio minuto, quizais un minuto. Golpes no corpo de pedras pequenas. Acórdase do Kumulonimboa. Estas pedras podían ser saraiba, pingas de auga conxeladas ao subir as tormentas cara arriba. "Punto de conxelación da choiva? Ten polo menos 3.000 m ou máis. Ben. Síguenos na caída libre. Resistir". Pechou os ollos.
Paracaídas. Tiña que abrilo. Levoulle a man ao aro e cando ía tirar, sentiu un tirón. Abriuse automaticamente! Quería ver paracaídas, pero non, estaba máis escuro do que pensaba. Pero sentía que estaba ben, era a mesma sensación que cando saltou en Corea. "Nuns dez minutos abaixo. Sobresaliente. Todo vai ben. Ten un bo paracaídas. Estás ben. Somos conscientes. Sobreviviches". Sentiu marabilloso.
Turbulencias. E empezou nun baile tolo: deixaba de caer, una sensación de ingravidez, logo cara arriba e cara abaixo. Os ventos bailaban. Pero non era incómodo.
Escoitou una explosión descomunal, cegou un brillo repentino e un zumbido púxolle todo o corpo a tremer. Os tronos antes que escoitar sentían. Pensou que se non fóra polo casco que lle protexía as orellas, os tímpanos estalarían. E os raios non eran como se vían desde a terra. Estaban por todas partes e tiñan todas as formas imaxinables. O máis próximo víaos como láminas azuladas xigantes de varios metros de grosor, ás veces pareadas, como una tesoira, e sentiu que ían dividir en dúas. E detrás de cada raio, a escuridade total. Perdida en negro.
Un raio iluminou o paracaídas. O efecto foi tal que pensou que estaba morto. Á vista daquela cúpula, sentiu que se atopaba nunha igrexa suavemente iluminada. "Quizais isto sexa. Así comeza despois do mes. Morto, Bill. Finalizado."
Pero a tormenta seguiu. E parecía que nunca acabaría. Mirou o reloxo: 6:20 p.m. "Deus meu, na terra necesitaba polo menos dez minutos! Estás atrapado!"
Chovía sen parar. Ás veces había tanta auga que ao respirar entraba auga. Afogouse. "Isto é una marca na que cando atopan o teu corpo colgado nalgunha árbore, os pulmóns cheos de auga, non poderán entender como nos afogaron en terra!" E despois a saraiba. Pedra. Una sinfonía de martelos ao corpo. Non sabía o tamaño das pedras, non podía velas, non se atrevía a abrir os ollos. Pero eran duras.
Aos poucos, o aire foi máis suave e a choiva agradable. Sentiu que estaba máis preto da terra. E viu un anaco de verde entre as néboas. Ía aterrar. "Agora non o fagas ben. Vixía a velocidade. Non te preocupes agora, despois de todo isto, cunha mal aterraxe".
O paracaídas atáscase nas árbores e vai contra un tronco de cabeza. Pero foi capaz de baixar. Reloxo: 6:40 p.m. Tombouse no chan.
PS: Esta é a historia do piloto William Rankin en xullo de 1959, baseada no libro The Man Who Road the Thunder, escrito polo propio Ranking.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
