Karl von Frisch: Bailando coas abellas
Múnic, principios de 1941. Ao ver aquela carta que viña da Universidade, sospeitou. “...obrigámosche a marcarche, segundo a lei de 1937, porque non cumpres os requisitos paira ser profesor”. Anteriormente xa fora advertida porque no seu laboratorio tomaba demasiados xudeus. E alí atopáronse cunha avoa xudía de orixe, polo que non era un oso. Esta vez non vía escapatoria.
Varios compañeiros tentaron apoiarse para que seguise na universidade. Pero finalmente as abellas salvaríano. Naqueles anos miles de colmeas estaban a perder por toda Europa, debido ao fungo parásito Nosema. O problema era grave, máis en tempos de guerra, cando os alimentos eran escasos. A perda de polinizantes tan importantes paira a produción de alimentos podería ser un desastre. Creouse a “Comisión Especial Nosema”, que foi autorizada polo Ministerio de Alimentos paira seguir investigando. Segundo o presidente, “Karl von Frisch era o investigador de abella máis exitoso do mundo”. Non se equivocaba, 30 anos despois conceder o premio Nobel polo seu traballo coas abellas.
Karl von Frisch gustou aos animais desde a infancia. Naceu en Viena en 1886. Nun diario de época escolar recóllese que na habitación chegou a ter 123 especies de animais: “9 especies de mamíferos, 16 especies de aves, 26 vertebrados terrestres de sangue frío, 27 peixes e 45 invertebrados”. A paixón de von Frisch era observar o seu comportamento. E tamén publicou algunhas observacións nunha revista paira naturalistas amateurs, como cando descubriu que as súas anemones mariñas do acuario, a pesar de non ter ollo, respondían á luz.
Seguindo os pasos do seu pai, empezou a estudar Medicamento na Universidade de Viena. Pero o seu camiño non se deu conta e, a mediados do terceiro curso, abandonou o Medicamento e trasladouse á Universidade de Munich paira estudar Zoología. Na súa tese doutoral investigou a percepción luminosa dos escudos e o cambio de cor. Descubriu que os escudos teñen sobre a súa cabeza un “terceiro ollo primitivo” que cambia de cor en función da luz que recibe.
En contra do que se pensaba entón, demostrou que os peixes tiñan ouvido. Cando lles daba a comida, ao txistu, os peixes aprendían a atar o txistu coa comida; e ao escoitalo, buscaban comida, aínda que non había comida.
Comezou a experimentar coas abellas cara a 1912. Paira empezar, quería demostrar que podían ver as cores. Pensábase que os insectos non eran capaces de facelo. Con todo, Von Frisch non entendía entón por que as flores tiñan esa cor se non era paira atraer aos polinizadores. Colocou un cartón azul entre outros de varios tons grises e sobre o azul una bandexa chea de almíbar. As abellas unían o almíbar co cartón azul e una vez quitado o almíbar seguían indo ao azul, incluso cambiando a localización do cartón. As abellas distinguían perfectamente as cores.
E deuse conta doutra cousa. Cando as bandexas estaban baleiras, de cando en vez só aparecía algunha abella exploradora. Pero se algún destes exploradores atopaba una bandexa chea, enseguida enchíase a mesa de abellas. Von Frisch pensou que os exploradores pasaban algún aviso á colmea.
Un día de 1919, o explorador descubría o almíbar da bandexa, marcando con pintura os puntos, paira ir á colmea. “Case non podía crer o que estaban a ver os meus ollos. O explorador bailaba en círculo mentres as abellas contiguas tocaban coas antenas. Daquela as abellas foron directamente á bandexa”. Aquela danza era o aviso de que ían buscar comida e viu que os exploradores lles ensinaban co cheiro o que tiñan que buscar. Desta forma formábanse grupos paira cada una das fontes descubertas polos exploradores.
Von Frisch, xunto á lagoa de Wolfang, posuía as abellas da familia na súa casa paira pasar o verán nos Alpes austríacos. Alí facía a maior parte dos seus experimentos. En 1944, cando os bombardeiros aliados comezaron a atacar a Múnic, membros do equipo de von Frisch, colleron do laboratorio todo o material que podían e trasladáronse á casa a familia de von Frisch. Pouco despois, os laboratorios universitarios e a casa de von Frischen quedaron destruídos.
Ese verán fixo máis sorprendentes os seus descubrimentos sobre a danza das abellas. En lugar de colocar a bandexa de almíbar preto da colmea, ocorréuselle colocala a uns 150 metros. Deu cheiro a lavanda á bandexa e colocou dúas bandexas do mesmo cheiro, una cerca do lugar onde se colocou o almíbar e outra preto da colmea. Quería ver como facían a procura as abellas que recibiron o aviso. Esperaba que empezasen a buscarse pola contorna da colmea. “Paira a miña sorpresa, á bandexa que hai xunto á colmea non acudiu ningunha abella, mentres que a que estaba lonxe encheuse de abellas. Era posible, na súa ‘lingua’, ter una ‘palabra’ paira a distancia?”, escribiría.
Tras once experimentos deste tipo, descubriu que o alimento estaba cerca ou lonxe, bailaban dunha maneira ou outra. Cando estaba cerca facíano en círculo e a partir dos 50 metros, facendo oito. Ademais, este oito contiña información sobre a distancia e a dirección. Canto máis lonxe, máis lentamente formaban o oito e marcaban coa dirección da parte recta da danza o ángulo que formaba a fonte alimenticia co sol.
“A danza das abellas parece cómica. Pero non é cómico, senón tremendamente interesante. É una das cousas máis fascinantes do mundo dos insectos. E iso é dicir moito”, escribiría.
Bibliografía
HEIDBORN, T. (2010) “Dancing with bees”. Max Planck Research
KEARNEY, M. (2016): “Bees, Nazis and the Nobel prize: the amazing life of Karl von Frisch”. The Spectator
PAULSON, S. (2018): “Waggle Dancing with Karl von Frisch”. Outros Knowledge
VON FRISCH, K. (1967): “A biologist remembers”. Pergamon Press
VON FRISCH, K. (1973): “Decoding the language of the bee”. Nobel Lecture
WINSTON, M. L. (2016): “Ethology: Intrepid translator of the hive”. Nature
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
