Na terceira, Novela
James Chadwick non podía crer o que estaba a ler. O artigo do matrimonio Joliot-Curie sorprendeu. O resultado do experimento era sorprendente, pero a interpretación parecía imposible. Detrás disto podería haber outra cousa. Chadwick cheira a neutróns anunciados por Ernest Rutherford.
Doce anos antes, en 1920, Rutherford falou de neutróns. Naquela época coñecían os protones (descubertos por Rutherford) e os electróns. Pero Rutherford prognosticou que podía haber outras partículas sen carga nos núcleos dos átomos.
Estaba dirixido por Rutherford, Chadwick, quen lle ensinou o artigo ao mestre. "Non creo!" foi a súa resposta e mandoulle repetir experimentos.
Este experimento foi realizado por primeira vez polos alemáns Walter Bothe e Herbert Becker. Bombardeando o berilio coas partículas alfa emitidas polo polonio, viron que este emitía una radiación moi penetrante. Crían que aquela radiación era un raio gamma de gran enerxía.
O matrimonio Frederic Joliot e Irene Curie tiñan una fonte de polonio máis forte que ninguén e repetieron este experimento. Viron que aqueles supostos raios gamma emitidos polo berilio eran capaces de expulsar protones dunha lámina de parafina. E iso é o que publicaron. Era un descubrimento incrible. Porque os raios gamma, esas partículas sen masa, teñen tal efecto...
Sorprendentemente, era imposible. Chadwick púxose ao choio. Tiña que andar rápido, máis xente tamén se deu conta do que podía haber detrás daquel artigo. Sen seguir a regra de non traballar a partir do seis do instituto Cavendish, ao cabo de tres semanas esgotadas, puido demostrar que o que emitía o berilio non eran raios de gamma: eran partículas de masa como protones e sen carga, neutróns!
Ao coñecer a obra de Chadwick, Curie e Joliot déronse conta do que perderon. Enfrontáronse a neutróns, pero non souberon velos.
Tres anos despois, en 1935, Chadwick recibiu o premio Nobel por aquel descubrimento.
Cando o propio Rutherford preguntou a Jolio si non se deu conta de que el tiña os neutróns mencionados na conferencia de 1920, respondeulle: "porque non o leu; crendo que ía ser una fluidez habitual sen novas ideas..."
Foi un duro golpe e así o deixou escrito Joliot: "É moi doloroso adiantar a outros laboratorios facendo súas nosas experiencias". Este tipo de opcións son escasas na traxectoria dun investigador. Pero, aínda que pareza mentira, ese mesmo ano escapóuselles una segunda oportunidade.
Ao ler o traballo do físico Carl David Anderson déronse conta. Anderson descubriu una nova partícula: positrón (similar ao electrón pero con carga positiva). Fotografou a pegada deixada pola nova partícula mediante un dispositivo chamado cámara de Wilson. A cámara de Wilson é una cámara chea de vapor pola que as partículas que pasan por ela, ao condensarlo, marcan o camiño percorrido polas partículas. As fotografías permitían rexistrar as traxectorias das partículas.
Nun campo magnético, as partículas cargadas desvíanse e, dependendo da carga, van ao carón ou outro. Anderson detectou que una partícula realizaba a mesma curva que os electróns, pero ao contrario.
Joliotek e Curie tamén tiñan una cámara de Wilson, e ao decatarse da de Anderson déronse conta de que eles tamén sacaran a foto aos electróns desviados no 'sentido equivocado'. Una vez repasadas as fotos confirmouse a sospeita: alí estaban os positrones.
A novela foi entregada a Anderson en 1936.
Doídos por non atopar positrones, o matrimonio comezou a investigar mellor esas partículas. Preparouse a cámara de Wilson e empezouse a bombardear o aluminio con partículas alfa. Paira detectar as partículas emitidas polo aluminio como consecuencia do bombardeo, dispuñan dun contador Geiger-Müller. Pero a sorpresa veu cando deixou de bombardear. O contador seguiu soando.
Non podían crelo. O experimento foi repetido unha e outra vez. E sempre o mesmo resultado.
Ao bombardear o aluminio converteuse no isótopo radioactivo do fósforo, que emitía positrones (que era o que detectaba o contador). Crearon un elemento radioactivo a partir do aluminio común!
Esta vez non perderon o tempo. Enseguida publicaron o descubrimento. E nese caso outros quedaron co extremo.
En Berkeley, o equipo de Ernest Lawrence traballaba diariamente cun ciclotrón, onde bombardeaban de todo. Pero o ciclotrón e o contador Geiger-Müller tiñan o mesmo interruptor: ao apagar o ciclotrón apagábase o contador...
Cando viron o artigo da parella Joliot-Curie, cambiaron os cables e realizaron a proba inmediatamente. Una vez apagado o ciclotrón, o contador seguiu soando. Os investigadores alí presentes quedaron mirando entre si e nunca esquecerían ese son.
Marie Curie tivo sentimentos moi diferentes. O traballo de Irene e Frederic seguía moi de cerca, e ese descubrimento alegroulle moitísimo. "Nunca esquecerei o rostro de felicidade que tiña Irene e eu cando lle ensinamos o primeiro radioelemento artificial nun pequeno tubo de vidro", explicou Joliot. "Aínda podo ver que collo o tubo cos seus dedos queimando os radios. Achegou o tubo ao contador e puido escoitar os sinais. Foi sen dúbida o momento máis feliz da súa vida."
Pouco despois morreu Marie Curie. Gustoulle ver a Novela que recibiu a súa filla e o seu xenro en 1935.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
