Prato de Darwin
No tronco dunha vella árbore viu dous extravagantes escaravellos. Eles non os tiña na colección. Os dous colleunos enseguida nunha man. E entón viu a un terceiro diferente. Non se podía permitir a fuga e paira poder collela meteu a man dereita na boca... "Ai, queimoume a lingua e lanzou un líquido extremadamente acedo. Acabei perdendo ambas, a boca e a terceira", escribiu Charles Darwin na súa autobiografía.
Non sería a última vez que introducía animais estraños na boca, aínda que os seguintes non estarían crus polo menos. Mentres estudaba teoloxía en Cambridge, Darwin e outros 7 alumnos fundaron The Glutton Club. Cada semana os membros do club reuníanse paira cear nas súas aulas de clase alternativamente. O club foi famoso pola súa afección a comer "aves e bestas descoñecidas paira o gusto humano": ardillas, roedores, bufos, falcóns, touros de paxaro... El mesmo cazaba. Era un cazador apaixonado e hábil, que sempre tiña a escopeta colgada na parede da habitación.
A última cea foi cando se atreveron a comer un vello urubi. A carne desta ave nocturna resultou fibrosa e molesta, "indescritible" segundo un dos seus membros. Non fixeron máis ceas, pero os membros do club foron amigos ao longo de toda a vida e posteriormente lembrarían con moita nostalxia esas ceas.
Darwin tamén saía a cear fose do campus. Gustáballe especialmente cear en casa do profesor de botánica John Stevens Henslow. Ademais, coñeceu a xente moi importante na súa carreira no Hensloween. E foi o propio Henslow quen abriu as portas do Beagle.
Tamén estivo relacionado coa mesa. De feito, o capitán de Beagle, Fritz Roy, quería un comensal que lle fixese una boa compañía nas comidas das longas viaxes ao mar. E díxolle a Henslow. El recomendoulle a Darwin. Coñecíao ben e sabía que era una persoa perfecta paira iso. Cando Roy viu a Darwin, apenas o aceptou. Non lle gustou o seu nariz, era o nariz dunha persoa insegura, segundo Roy. Finalmente aceptou, con todo, e advertiulle de que as ceas de Beagle serían ceas sen luxo: "Sen viño e as ceas máis sinxelas".
As primeiras semanas foron moito peores paira Darwin que advertía Roy. Por mareo pasaba o día en hamacas, comendo só galletas e pasas. Cando se detiveron en Cabo Verde, probou por primeira vez os plátanos e comeuse unha chea de tamarindos e laranxas. Alí tamén degustou o seu primeiro prato tropical: una barracada.
A pesar de sufrir moito os mareos durante toda a viaxe, Darwin acabou sendo moito máis comensal que o capitán naquela expedición: Converteuse no naturalista oficial de Beagle. Coa mesma paixón collía aquel traballo e descubría novos alimentos nas novas terras.
Cando Beagle quedaba en calquera lugar, recollían todo o que a terra ou o mar ofrecíalles paira encher a despensa do barco. Os cazadores cazaban gansos, patos, perdices, coellos, foca, etc. E os pescadores pescaban todo o que querían. Si nas redes viña algún animal descoñecido, despois de comer, xuntaba a pel e o esqueleto e Darwin catalogábaos e describía.
Cando estaban no mar, o propio Darwin botaba a miúdo anzois e Roy e ambos ceaban a miúdo a captura do día de Darwin acompañada de arroz, guisantes e cabaza. No chan gozaba da caza. Gustábanlle as longas expedicións dacabalo, cazando a cea do día e acampando cada día en diferentes lugares: "ceo teito e terra mesa". Cazou e comeu iguanas, jaguares, chamas, raposos, pumas, cóndores, cervos de pampa, capibaras, guaneses, etc.
Con todo, había un animal que Darwin quería atrapar pero non o conseguía. Os canguros chamábanlle "avestruz petisse". Era un matiz máis pequeno que o normal e moi difícil de ver. Seis anos antes de Darwin, foi un dos poucos animais que non atopou o famoso naturalista francés Alcide d'Orbigny, que describiu miles de especies. E o que non conseguiu o rival francés que quería conseguir Darwin. Pero el tampouco o conseguiu.
Os ñandu comúns si que se cazaban moitas veces. "O ñandu e o armadillo son algúns dos pratos preferidos no barco -escribiu Darwinek-; o primeiro ten sabor a carne de vaca e o segundo, asado sen casca, parece un pato". Os ovos de ñanua tamén eran apreciados, mentres que o prato favorito de Darwin foi a agutia (un gran roedor): "a mellor carne que probei nunca".
Darwin sempre estaba disposto a probar todo, pero tamén tiña os seus límites. Una vez na Patagonia, os canguros sacáronlle un dos seus pratos máis cobizados. A esa carne branca-branca gustáballe o cervo, pero moléstaselle cando lle dixeron que era o feto dun puma.
O 3 de xaneiro de 1834, estando no sur de Arxentina, un membro ensinou a Darwin o que cazou. "Un mozo ñandu", pensou Darwin e comamos paira cear!" expulsou. No medio da cea Darwin gritou: "Espera! Detidos todos!" Deuse conta de que aquilo que estaban a comer non era un novo matiz vulgar, senón un pequeno ñandu que se ía facendo. O que quedaba nos pratos e recolleu unhas cabezas, pescozo, patas e plumas tomadas da cociña e enviounas a Londres. Con esta mostra describiron Rhea darwinii, ou o matiz de Darwin, a nova especie que foi declarada (logo pasou a ser R. pennata).
En Galápagos coméronse iguanas e tartarugas. Segundo Darwin, as iguanas eran delicadas paira os estómagos sen prexuízos. E aprendeu que coas tartarugas novas facíase una sopa estupenda, e que a tartaruga asada tamén era fermosa, como os bastoncitos armadillos, cocidos na súa graxa verde si cómense dentro da caparazón. Ademais, eran animais excelentes paira levalos a bordo, sobreviventes durante meses sobre as costas, sen beber auga. Beagle saíu de Galápagos con 48 tartarugas.
“Esta entrada é #Cultura Científica I. Participa no festival”
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
