Tecendo ordenadores de Apollo
Sentados un xunto a outro, una liña detrás doutro, centos de mulleres golpeaban e incendiaban a fábrica de Massachusetts a mediados dos anos 60. Algunhas procedían da reloxaría e a maioría da téxtil. Foron contratados pola empresa Raytheon, que agora era persoal do seu departamento de electrónica. Pero seguían facendo o que sabían facer mellor: tecer. En lugar dos fíos de algodón, de seda ou de nylon, agora estaban nas mans fíos de cobre, con gran habilidade, ao carón e a outro; as primeiras persoas estaban a tecer memorias de computadores que permitían chegar á Lúa.
Estes computadores foron una das claves máis importantes do éxito do programa Apollo. As operacións das misións de lúa eran tan complexas que era imposible delegalas na tripulación. Por iso, e polo medo que os rusos podían bloquear as comunicacións, a NASA tivo claro desde o principio que a única maneira de levar a cabo estas misións era instalar computadores ás naves espaciais. Eses computadores guiarían as misións.
De feito, o primeiro contrato que se asinou no programa Apollo foi paira a construción de computadores. O contrato foi asinado pola NASA co Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT).
Paira os enxeñeiros do MIT non era un reto calquera. Naquela época, os computadores ocupaban habitacións completas, consumían unha chea de enerxía e necesitaban reparacións constantes. Era impensable meterse nunha nave espacial.
Si querían chegar á Lúa, debían facer un computador moito máis lixeiro e máis pequeno e consumir menos que una lámpada normal. Ademais, debía ser tan potente como paira realizar todos os cálculos necesarios. Pero non só iso, eses computadores debían estar adaptados ás situacións extremas dunha viaxe espacial: vibracións bruscas, cambios de temperatura importantes... E sobre todo, non podían faltar en absoluto. A vida dos astronautas non podía perderse por un fallo do hardware ou do software.
Con todo, os enxeñeiros do MIT cumpriron o reto e deseñaron o computador paira o pograma Apollo. Os computadores tiñan toda a fe. "Desde o noso punto de vista, o computador podía conducir una misión sen necesidade de astronautas", lembrou o enxeñeiro Eldon Hall, que traballou no deseño deses computadores. Pero outros moitos non crían que funcionase. "O maior problema foi convencer á xente de que os computadores podían ser fiables", sinalaba Hall. "Isto foi máis difícil que deseñar o computador".
Cada computador tiña una memoria de 160 kilobytes e un tamaño de 61x32x17 cm. En cada misión levarían dúas, o módulo de servizo tería un e o módulo de lúa outro.
O problema de tamaño e consumo foi moi axudado por unha tecnoloxía punteira da época, os circuítos integrados (máis coñecidos na actualidade como chips). Usaríanse uns 4.000 por computador. O uso de circuítos integrados era una decisión atrevida, na que só un par de anos xerouse esta tecnoloxía e aínda non sabían moi ben a fiabilidade que tiñan. "Foi una decisión extremadamente atrevida, pero probablemente imprescindible paira o éxito da misión", declarou Hall.
Con todo, non todo o computador realizouse con circuítos integrados. Para que a memoria do computador fose o máis robusta e segura posible, utilizaríase a "memoria de fío" (rope memory), é dicir, a memoria de fío de cobre tecida en aneis magnéticos moi pequenos. Todo o software que guiaría a misión escribíase con eses fíos de cobre en código binario: ao pasar o fío polo centro do anel magnético obtíñase un 0 e ao pasar polo exterior do anel, un 1.
A empresa Raytheon encargouse da fabricación de computadores e debido á gran expansión da industria téxtil na rexión de Massachusetts, onde se atopaba a empresa, contratou principalmente aos tejedores paira tecer memorias de computadores. Era una gran obra. Empezou con preto de 800 traballadores e ao cabo dun ano pasou a ter 2.000 paira poder terminar os traballos a tempo.
A NASA sabía perfectamente que o éxito da maior aventura espacial da historia dependía en gran medida das mulleres de Raytheon. O control e a presión era enorme. A limpeza debía coidarse con gran rigor, e cada un dos compoñentes debía ser repasado por tres ou catro acodes. Ademais, "víñanos un equipo de inspectores desde o goberno federal a supervisar constantemente o noso traballo", contaríalle a traballadora Mary Lou Rogers á BBC.
Doutra banda, a miúdo enviábanse altos cargos e astronautas da NASA a visitar a fábrica. Estas visitas organizábanse paira motivar aos traballadores e que sentisen parte do programa, e para que puidesen ver que nas súas mans había vidas de persoas reais. "Iamos á cafetaría e alí aparecían os astronautas", dicía Rogers. "Contábannos como ía ser a misión á Lúa e agradecíannos o gran traballo que estabamos a facer".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
