Hasiera »   Erreportajeak »   Zuhaitz lepatuak, ontzigintzatik jasangarritasunera

Árbores trasmochos, da construción naval á sustentabilidade

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

A paisaxe forestal tradicional de Euskal Herria componse de árbores trasmochos ou árbores trasmochos. Ademais de valor cultural e histórico, o XIII. Tamén son testemuñas dunha xestión forestal sustentable que se desenvolveu e refinou desde o século XX e durante case 600 anos. Debido á necesidade, os vascos foron capaces de conxugar as necesidades de madeira da construción naval coas actividades económicas máis importantes da época nun único tipo de bosque. O investigador Álvaro Aragón Ruano cre que atoparon a clave paira a sustentabilidade.

As árbores trasmochados son árbores cortadas repetidamente paira obter madeira. Mantiñan o tronco das árbores e explotaban as súas ramas obtendo árbores vellas pero continuamente fértiles. “Naqueles séculos había moitos intereses en torno ao bosque. En Gipuzkoa, Bizkaia e Lapurdi, a construción naval era punteiro, case o XVI. Até finais do século XX. A siderurgia, a gandaría e a agricultura eran tamén importantes actividades económicas, todas elas moi ligadas á madeira. Como equilibrar as necesidades de todos?”, afirma o historiador da UPV, Álvaro Aragón Ruano.

“Na siderurgia necesitaban carbón vexetal. A construción naval, xusto o contrario: por unha banda, árbores longas e rectos paira a adquisición de taboleiros, pero sobre todo, paira garantir a estrutura do barco, paira conseguir costelas redondeadas. E a gandaría necesitaba landras. En lugar de adaptar un tipo de bosque paira cada actividade, conseguiron imaxinar un bosque sustentable que cubrise as necesidades de todos: os bosques trasmochados”, explica Aragón.

Anteriormente, creábanse dous modelos de bosques totalmente diferentes: as pingueiras de árbores, árbores longas e rectos que obtiñan plantando árbores moi preto, e as cháradas, árbores de ramas finas que se forman ao cortar as árbores do fondo dos fondos, que se cortaban paira carbón cada 12-15 anos. A clave foi converter as txaridas en árbores trasmochos. “A unha altura de dúas ou tres metros do tronco cortábase o ramal principal da árbore e deixábanselle 2-3 ramais laterais para que crecesen cara arriba e formásense os crines necesarios paira a construción naval. Facíano sobre todo con carballos. Cando o carballo tiña entre 60 e 100 anos, cortábanselle esas ramas fortes. Pero, mentres tanto, crecían novos brotes que se cortaban cada 8-10 anos paira obter carbón vexetal paira a siderurgia. Así mesmo, as landras de árbores trasmochos eran a base da alimentación de porcos, vacas e outros animais”. Era un modelo silbopastoral.

O modelo das árbores trasmochos foi tan refinado que desenvolveron tamén una técnica especial paira a obtención dos postes redondeados necesarios paira a construción naval: guiaban as ramas principais para que puidesen crecer seguindo formas incorrectas estandarizadas. “Una hipótese é que usaban cordas e madeiras paira guiar as ramas. Parece que os vascos eran os únicos que dirixían as árbores trasmochos. Chamábanlles Ipinabar”, di Aragón.

Cando a construción naval perdeu forza, deixaron de conducir e seguiron utilizando árbores trasmochos paira a siderurgia e a fabricación de carbón. Os carballos pasaron de ser trasmochos a colar haxas, vellos haxas curtas que sobreviven hoxe na nosa paisaxe.

Durante séculos os vascos fixeron así una xestión sustentable do bosque. A diferenza das plantacións arbóreas actuais, as árbores trasmochos eran bosques maduros e, por tanto, refuxio da biodiversidade. Aínda se ve nos actuais hayedos trasmochos, con numerosos orificios e zonas de putrefacción, que constitúen un lugar ideal paira as aves. Utilizan con frecuencia garrapos, amilotx azuis ou carboeiros. Igual os morcegos do bosque. Moitos fungos e insectos saprofitos aliméntanse da súa madeira podrecida. E en troncos e ramas fíxanse algas, líquenes, brións e helechos.