Situación da protección da natureza en Euskal Herria
Nós podemos gozalas. Neles podemos coincidir coa natureza e dominar a natureza. Os nosos fillos e netos terán a mesma oportunidade? Está nas nosas mans. Si á natureza merecémoslle o debido respecto e coidamos o medio ambiente, poderemos alargar o patrimonio que temos entre mans, que non é o noso, aos nosos herdeiros.
A natureza sufriu numerosos ataques entre nós. O País Vasco é pequeno e ten una poboación relativamente elevada. En consecuencia, a presión humana sobre a natureza aumenta. O ataque maniféstase sobre todo na vertente cantábrica. Os bosques derrubáronse e plantado con especies estrañas, os animais foron atacados (en moitos casos caducados), os ríos e arroios están manchados, os montes foron cubertos de terras e recheos pola causa das pistas realizadas sen sentido e as marismas e zonas húmidas. Os antigos ecosistemas de Euskal Herria atópanse alterados e degradados, permanecendo no seu estado orixinal en poucos lugares.
Educar á nosa sociedade no respecto á natureza. Pero iso non é suficiente. Ademais de educar á sociedade no respecto á natureza, debemos protexela dos ataques que poden sufrir estes espazos naturais singulares. Paira iso é necesario elaborar e aplicar a lexislación adecuada. Os medios e territorios protexidos son una forma (non a única) de asegurar a conservación do patrimonio natural dos vascos. En que situación atópanse os espazos protexidos en Euskal Herria?
Á hora de analizar o grao de protección da natureza no País Vasco, limitarémonos ao País Vasco peninsular ao non poder recoller datos sobre o País Vasco Norte. A pesar de ser lamentable, moitas veces non podemos tomar Euskal Herria na súa totalidade.
Situación no Estado
Antes de analizar a situación dos medios protexidos no País Vasco peninsular, menciónanse as posibilidades de protección do medio ambiente que ofrece a lexislación española. No Estado existe un amplo abanico de leis que velan pola protección do medio ambiente. Destacan: Lei de Espazos Naturais Protexidos, Lei de Montes, Lei de Pesca Fluvial, Lei da auga e Lei do Chan. A Lei de Espazos Naturais Protexidos, directamente vinculada á protección, clasifica os territorios protexidos en catro categorías: Reservas Integrais de Interese Científico, Parques Nacionais, Paraxes Naturais de Interese Nacional e Parques Naturais.
Imos analizar cada un destes niveis.
O nivel de protección máis alto corresponde ás Reservas Totais de Interese Científico. Normalmente as zonas de gran superficie non son, ademais, de gran interese científico. Estas contornas protexidas limítanse á investigación científica. O seu obxectivo é dobre. Por unha banda, trátase de protexer, preservar e mellorar completamente estes medios e, por outro, de evitar as accións que impliquen a súa modificación, perturbación, deterioración e transformación. Non existen lugares deste nivel no País Vasco, aínda que as Reservas Totais ás que fai referencia a lexislación publicada polo Goberno de Navarra son moi similares. Nesta categoría atópase a Reserva Biolóxica do Parque Nacional de Doñana.
Os Parques Nacionais, pola súa banda, implántanse en territorios de gran extensión e o seu principal obxectivo é protexer os ecosistemas que aínda non foron tocados polo home para que permanezan neles. Normalmente atópanse nunha paraxe moi bonita. Non hai parque nacional no País Vasco, pero son moitos os que visitan o Ordesa de Huesca.
As Paraxes Naturais son, pola súa banda, zonas de especial interese cunha superficie reducida.
Por último, os Parques Naturais teñen como obxectivo principal, á marxe da protección, facilitar as relacións do ser humano coa natureza. En definitiva, teñen un obxectivo educativo. En Euskal Herria temos un parque natural: Bertiz Jaurreria, situada na saia do Bidasoa en Navarra (Ver Elhuyar. Ciencia e técnica nº 3)
No tres últimos niveis descritos é posible utilizar recursos naturais, como estar abertos ao visitante, e manter o obxectivo de protección. Na primeira non é posible. Estes medios deben deixarse no mesmo lugar e sen contacto.
Situación en Euskal Herria
Administrativamente o País Vasco peninsular está dividido en dúas comunidades autónomas. Esta división é tamén aplicable ás medidas de protección da natureza adoptadas e ao estado de conservación. Hai dúas situacións moi diferentes neste campo. Ambas as comunidades teñen un eixo común que lles outorga a lexislación. E isto non é un punto de broma se hai vontade de usalo correctamente. Con todo, o exercicio deste dereito por parte de ambas as comunidades é diferente.
A Comunidade Foral de Navarra e a Comunidade Autónoma do País Vasco poden, por unha banda, desenvolver a lexislación en materia de medio ambiente que se realiza a nivel estatal. Doutra banda, teñen competencias exclusivas paira o manexo dos montes e a planificación do chan, como a capacidade de establecer normas urbanísticas. Esta última posibilidade é una ferramenta moi poderosa, xa que permite deseñar, clasificar, escalar e implantar contornas protexidas. En Navarra, por exemplo, utilizouse esta vía paira clasificar o uso do chan e definir os diferentes espazos protexidos.
A situación da Comunidade Autónoma de Euskadi é lamentable. Por unha banda, non aplicou a lexislación existente no Estado e por outro, non creou lexislación propia. En Navarra, pola contra, aplicouse a lexislación estatal e creouse a propia paira cubrir as súas lagoas.
Situación en Navarra
Cabe destacar a actitude do Goberno de Navarra até a data. Por unha banda, utilizou as posibilidades que lle outorga a lei estatal e, por outro, promulgou leis forais propias paira completalas.
Como consecuencia da aplicación do primeiro, desde 1984 o Señorío de Bértiz é o Parque Natural, que comprende 2000 Has.
Por outra banda, a Lei Foral de Normas Urbanísticas de Uso e Protección do Territorio desenvolve determinados aspectos non contemplados na lexislación estatal. A presente Lei Foral clasifica as zonas protexidas en catro niveis: Reservas Integrais, Reservas Naturais, Asentamentos Naturais e Áreas Naturais de Esparexemento. O primeiro ten o maior nivel de protección e o último o menor.
En virtude desta Lei Foral existen actualmente 3 Reservas Totais e 38 Reservas Naturais en Navarra. As Reservas Totais atópanse en Isaba (Ukerdi e Aztaparreta) e en Ochagavía (Lizardoia). 38 Entre as Reservas Naturais destacan os Lagos de Pitillas, as Foces de Arbaiun e Lumbier, Olleta e Putxerri.
As 41 zonas protexidas pola lei navarra parecen ser moitas. Con todo, non é moito si fixámonos na superficie total que ocupan: 9 500 Ha, o que supón o 1% da superficie de Navarra. Se comparamos esta superficie coa superficie protexida no Estado (0,39%) e a media europea (0,62%), obsérvase que é bastante maior. Con todo, ao noso xuízo, esta superficie non é suficiente e debería ampliarse até o máximo posible.
Situación na Comunidade Autónoma
Deixamos a situación en Navarra paira ver cal é a situación de protección da Comunidade Autónoma. Sen analizar moito nos daremos conta do lamentable das tres provincias. Os alaveses, biscaíños e guipuscoanos deberiamos estar avergoñados ante a indefensión do noso medio ambiente. Non se aplicou a lexislación estatal e non foi promulgada polo Goberno Vasco. Na Comunidade Autónoma pódese afirmar que non existe unha contorna suficientemente protexida. Por unha banda están os Refuxios de Caza e as Vedas de Caza. A única medida de protección nestas zonas é a non práctica da caza ou a súa realización en condicións especiais. Doutra banda, hai uns Parques Comarcais. O seu principal obxectivo é a organización de espazos especiais nos que o home poida entrar en contacto coa natureza, limitando os lugares de lecer da xente.
Na Comunidade Autónoma quíxose avanzar polo camiño emprendido en Navarra e con ese propósito deseñouse na Consellería de Medio Ambiente un LOTURA (Lei de Ordenación do Territorio e Urbanismo). Esta proposición de lei foi remitida á Asemblea Lexislativa paira o seu debate na mesma, pero foi retirada de Lege-Bitzar cando en marzo de 1987 constituíuse o novo goberno de coalición. A intención, na nosa opinión, foi meritoria, como a tose da cabra.
O medio ambiente da Comunidade Autónoma non está protexido. Máis aínda, diriamos que existe una falta total de protección e si non se adoptan medidas de protección máis pronto que en breve, os nosos herdeiros recibirán un patrimonio natural degradado.
Como conclusión
Sen dúbida, para que os espazos naturais permanezan no seu estado natural deberán adoptarse medidas de protección e declararse, en maior ou menor medida, extensos territorios. Con todo, todos os esforzos realizados nesta vía poden resultar banais si non se adoptan outras medidas de acompañamento. O importante é educar á sociedade no amor e o respecto á natureza. A protección de amplos territorios é una tarefa inútil si non se conciencia á sociedade sobre os seus significados, funcións e obrigacións. Gustaríanos que as zonas protexidas fosen como illas virxes no mar da barbarie e a catástrofe. Os espazos protexidos son una imaxe de respecto á natureza, pero o respecto non debería limitarse a eles. Paira que serviría, por exemplo, que nun tramo de río protexido as augas fosen o suficientemente limpas como para que as nutrias vivisen, se o río non puidese manter a vida fóra desa zona?
A sociedade vasca, desgraciadamente e desgraciadamente, non está educada no amor da natureza e aínda que sexa lamentable, debemos recoñecer que é así. No noso país fanse disparates perversos e a responsabilidade é de todos. En boa parte é a das autoridades que eliximos, porque non toman as medidas adecuadas por unha banda e porque non mostran moita vontade por outro. Pero noutra parte é nosa, porque as nosas accións demóstrano. Cantos son, por exemplo, os que se consideran naturalistas e acoden ao monte: os que depositan os seus residuos?
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
