Cara a unha cultura científica universal
É sorprendente comprobar que os avances técnicos e científicos puxeron ao home nunha situación privilexiada nos últimos anos do século XX, os coñecementos da sociedade en xeral sobre astronomía e ciencia son os mesmos que tiña na Idade Media.
Aínda que a afirmación que fixen parece valente, é así e son exemplo diso a opinión sobre o que ocorre ao caer os corpos sobre a superficie terrestre (aplícanselle propiedades diferentes en función da masa de cada corpo), sobre o movemento do Sol (paira moitos segue virando ao redor da Terra) ou sobre a Lúa (parece que se está flotando nun fluído para que non caia).
Non é de estrañar que se xere un atractivo especial paira a mocidade, xa que se manexan con gran seguridade en programas informáticos e xogos galácticos (ou cando nos debuxos animados paira nenos menciónanse repetidamente á poboación de “outros mundos”, tantos buracos negros como raios láser) as predicións dos horóscopos, a existencia de extraterrestres e os efectos da Lúa chea, por exemplo.
Todo isto demostra que os oito anos de educación básica obrigatoria e os outros catro da secundaria non son suficientes, sobre todo no campo científico. No noso País, a educación da ciencia limitábase a dar una serie de formulaciones, todo iso baseado nuns programas enciclopédicos, pero paira que?... Pois para que quen o soportaba chegase á universidade e para que quen non o soportaba abandonase todos os programas de mozos que estaban encamiñados.
A introdución da astronomía tan nova (aos oito anos) e sobre todo no futuro D.B.H. (Educación Secundaria Obrigatoria - E.S.Ou.), aos 12/16 anos, é asegurar a educación científica xuvenil. Desta maneira débese considerar como una fase final e non como una formación universitaria. O seu obxectivo é coñecer o universo, saber onde deben situarse e situarse con el... Este cambio tamén serviría paira valorar as ciencias, sobre todo nos adolescentes.
A astronomía que ao longo da historia contribuíu tanto ao desenvolvemento da ciencia non é hoxe só una punta de investigación científica (a física das partículas e o estado da materia ao principio da “Gran Explosión”; o estudo da evolución das estrelas; a aprendizaxe de superrconductores nas condicións alieníxenas; etc. ), que aposta máis que ninguén pola educación da cultura científica universal.
Hoxe en día calquera persoa ten suficiente información sobre a astronomía: as consecuencias dun mal uso da tecnoloxía, o inicio do chamado “efecto invernadoiro”, a aparición do buraco da capa de ozono, a desaparición da manta verde do planeta, os accidentes e as guerras nucleares, as guerras químicas, as verteduras de petróleo que chegan até o plancto mariño, o esgotamento dos fósiles con queimados, etc. Todos eles son temas que nos lembran que estamos en perigo de romper o equilibrio da biosfera do planeta.
Con todo, na nosa sociedade moderna, hoxe dicimos que a cultura científica é máis fascinante e é una nova creativa. Pero non por eses aspectos dramáticos, claro. As investigacións do Sistema Solar a través de sondas espaciais e as fotografías que non resultan sorprendentes (aneis de Saturno, satélites e atmosfera de Urano, saída ao encontro co cometa Halley, etc.). ), Fotografías enviadas polo telescopio espacial Hubble (fontes de radio que nos din que hai buracos negros, galaxias e “cuasares” porque nunca se viron desde a Terra, etc. ), recibiron revistas menos científicas, xornais e espazos televisivos, aínda que a miúdo emitíronse de forma sensacionalista.
Programas de televisión como “Cosmos”, tendencias de ciencia ficción que se están introducindo na literatura infantil, debuxos animados, etc. Se engadimos, non é de estrañar que os nenos e os mozos interésense cada vez máis polo afastado. É misterioso, pero posible.
De feito, a astronomía xera una enorme influencia nos mozos de todos os pobos (como ciencia integradora, porque os que están na adolescencia poden atopar conexións en todos os campos de estudo, tanto nas ciencias exactas como naturais, nas ciencias sociais e na filosofía e na arte); sobre todo nos que senten algunha emoción polo cosmos.
A educación potencial do ensino da astronomía (entendendo que é a evolución do pensamento humano, é dicir, a idea do seu universo ao longo da súa historia) é moi grande e serve como guía paira tratar adecuadamente as concepcións erróneas que se producen na evolución de nenos e novos.
Temos catro países que imparten a astronomía de forma diferenciada e como materias obrigatorias en segundo curso: Uruguai, Rusia, Alemaña e Grecia. Noutras ocasións, está a traballarse niso e contan con programas de divulgación avanzados como planetarios e museos de ciencia (Polonia, Francia, Finlandia, India, Xapón, Paraguai, México, EEUU, Brasil, Arxentina, Israel, Bulgaria...).
No Estado español, os que tradicionalmente adquiriran una cultura astronómica foron os que empezaron a introducir a astronomía nos centros escolares hai case dez anos (Cataluña e Valencia). Ao principio polas tardes como taller e posteriormente como materia (E.A.T.P. ).
Hoxe en día, grazas á rede creada entre os astrónomos, cada vez son máis os estudantes que teñen a oportunidade de aprender astronomía, aínda que o profesor sexa autodidacta (Madrid, Galicia, Andalucía e País Vasco). No estado francés existe o “Comité de Lieçons entre Enseignements et Astronomes Clairaut (C.L.E.A. )” é a entidade encargada da formación dos citados profesores e de incrementar o currículo didáctico da astronomía. Paira iso, edita una revista e prepara varios cursos no verán.
No Estado español, con todo, existen varios Seminarios Astronómicos Permanentes. Estes dependen da Universidade ou do Departamento de Educación e están a realizar sesións paira a mesma finalidade. É neste momento no que o sistema educativo está a cambiar, cando máis se está fortalecendo. Neste momento vanse a realizar ofertas moi diferentes aos alumnos e a astronomía xogará un papel importante na educación da ciencia.
Polo mesmo motivo e co mesmo obxectivo, a Fundación Santa María, co tema de introdución á astrofísica, organizou tres cursos en colaboración co Instituto Canario de Astrofísica paira profesores de Educación Básica e Ensino Medio nas Illas Canarias.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
