Fotografía en cor (I): película de cores
Elhuyar Fundazioa
Xa falamos da película, concretamente no número 88, sen empezar a repetir o local de arriba abaixo, sobre a súa base, analizaremos as peculiaridades da película de cores.
Antes de avanzar hai dúas particularidades principais: una é a presenza de películas de dúas formas (convertible ou con diapositivas e negativa) e outra é a adaptación das películas a fontes de luz (á luz natural ou artificial).
A imaxe positiva é revelada e formada directamente por unha emulsión colocada á luz da cámara cunha película convertible que produce diapositivas (ou transparencias). As diapositivas pódense ver mediante unha fonte de luz proxectándoa nunha pantalla ou nunha superficie ou mediante un visor. A maioría deste tipo de películas pódense revegetar en casa, como a de Ektachrome, Fujichrome e Agfacrome, mentres que a de Kodachrome, debido ao complexo e secreto proceso de revelado que necesita, debe ser revelada polo propio fabricante.
As principais vantaxes da película paira diapositivas son poder revelar sen ferramentas especiais, obter una intensidade de cor e precisión única e ser máis barato.
Coa película negativa revélase a emulsión á luz da cámara e obtense una imaxe formada por tons negativos e cores complementarias. Isto é un paso intermedio e paira obter una imaxe positiva é necesario facer copias en papel. Todas as películas negativas de cores poden ser revisadas en casa. Do mesmo xeito que en branco e negro, pódense facer positivas no papel, pero paira iso é necesario un laboratorio. A diferenza das diapositivas, ao positivar pódense escurecer ou aclarar as copias e tamén se poden corrixir ou cambiar as cores mediante filtros. As copias en papel de cores non requiren ningún tipo de ferramenta e pódense realizar tantas copias como se desexe dos negativos. Paira o fotógrafo que desexa moitas copias, a película negativa é una boa opción.
Tanto desde as diapositivas como desde as negativas pódense facer copias en branco e negro e desde as negativas pódense facer tanto diapositivas como copias das diapositivas (cando falamos de revelado estaremos máis tempo). A elección dunha película non pecha o camiño cara a outras formas, pero os mellores resultados conseguirémolos cunha película preparada paira iso.
En canto á sensibilidade, do mesmo xeito que en branco e negro, canto máis rápida é a película, máis evidente (e menor definición), e máis definición conséguese utilizando a película máis lenta que deixan as condicións de luz.
Por outra banda, dunha marca a outra, debido aos diferentes tipos de tinguiduras, as cores non se reproducen da mesma maneira e cada un deberá elixir en función dos resultados que desexe obter. Algunhas películas reproducen mellor as cores “quentes” (vermello-amarelos) e outras as cores “frías” (azuis verdes).
Lembrando o erro da reciprocidad (véxase fotografía no VIII; número 87), é moito máis evidente nas fotografías de cores, xa que ao mesmo tempo que as películas perden sensibilidade, pérdese contraste e densidade e se deforma a cor. Por tanto, non é recomendable utilizar velocidades de obturación superiores a 1 s e inferiores a 1/1000 s.
Á hora de medir a exposición (ver fotografía en X e XI; números 89 e 90) hai que ter en conta que as diapositivas teñen una latitude de exposición ou contraste menor que as películas. En xeral, e sobre todo nas diapositivas, o cálculo da exposición debe ser moi preciso si non queremos que a cor se distinga. A exposición excesiva e insuficiente ten un efecto diferente con diapositivas ou negativas. En xeral, as diapositivas aceptan mellor a exposición insuficiente que a esaxerada. Nos negativos dá igual. Pola súa maior latitude, a adecuada densidade da cor pódese obter ao positivar. Con todo, recoméndase evitar una exposición insuficiente.
Estrutura da película de cores
A película de cores está composta por tres capas de emulsión en branco e negro, colocadas una sobre outra con gran precisión. Cada un deles é sensible a unha cor primaria (azul, verde e vermello), dos que se sintetizan os demais cores. A capa superior responde o azul, a central ao verde e a inferior a lume.
Baixo o azul atópase o filtro amarelo, cuxa función é impedir que os raios azuis da luz pasen aos outros dous e desaparece no revelado. A base e as costas son iguais ás do branco e negro (ver fotografía no nº 88). As catro capas teñen un espesor inferior a 0,001 mm e teñen a capacidade de reproducir todas as cores. Todas as capas de branco e gris neutro teñen a mesma resposta. As películas negativas presentan unha cor laranxa escuro debido á tinguidura laranxa que levan a reducir o contraste e a conseguir una maior precisión de cor.
Por outra banda, como se indicou na introdución, as películas deben estar adaptadas á fonte de luz ou, o que é o mesmo, á temperatura de cor da luz do día claro (á temperatura de cor da luz do día claro ou ás luces artificiosas). A denominada “luz branca” é una mestura de ondas que abarca todas as cores do espectro. A composición desta mestura varía segundo a fonte de luz. Por exemplo, a luz da vela ten máis vermello que o azul, nas sombras do día limpo, debido á luz que chega desde o ceo azul, predomina o azul... Cada una delas ten a súa propia temperatura de cor expresada en graos Kelvin.
Se se utiliza a película cunha fonte de luz allea, prodúcense desviacións de cor (do mesmo xeito que en interiores, ao amencer e á tardiña, predomina o vermello e en exteriores o azul). Una das súas solucións (se non se desexa un resultado así), tal e como se mencionou no artigo de filtros (fotografía XIII; nº 92), é a utilización de filtros correctores. Sen ter en conta á hora de sacar a foto, tamén se poden facer zuecos no laboratorio con filtros. Pero sen esquecer que isto serve paira negativos, pasando as diapositivas por este proceso.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
