Depósito paira o futuro do pasado
Visto desde fóra parece un colector xigante. E a aparencia non engana. O Depósito é un colector que alberga máis de trescentas mil pezas, o Centro de Patrimonio Cultural Moble de Gipuzkoa. O edificio atópase en Irun, no alto de Arretxe, con 9.000 m 2 distribuídos en tres plantas.
O depósito foi creado pola Deputación Foral de Gipuzkoa en 2011. Desde o século XX estaba a recollerse paira conservar e conservar en condicións adecuadas pezas artísticas e etnográficas. “Deputacións XIX. No século XX concedíanse bolsas para que os alumnos fosen estudar belas artes en Madrid —explica Antton Arrieta, responsable do Depósito—, e como contraprestación os alumnos debían realizar una pintura ou escultura cada ano. Entón empezaron a coleccionar”. Elías Salaberria é una das persoas que recibiu a bolsa e as súas pinturas da época están no Depósito. “Despois, XX. A finais do século XX a Deputación comezou a adquirir pezas etnográficas desde chatarrerías, caseríos, etc. Tiña unhas 25.000 pezas paira finais de século”, engadiu Arrieta.
Estas pezas almacénanse e custodian no Depósito, pero tamén o patrimonio moble doutras entidades guipuscoanas. Por exemplo, 26.500 pezas do Museo San Telmo, case 5.000 do Museo Naval, ou 7.500 de Porcelanas Bidasoa. Na actualidade conta cunhas 65.000 pezas de arte e etnografía. Tamén é desde o ano pasado almacén de material arqueolóxico de Gipuzkoa. “En Bizkaia e Araba os almacéns son museos arqueolóxicos, pero en Gipuzkoa non existían. E como aquí tiñamos a posibilidade de gardalo en condicións, aquí trouxemos todo o material arqueolóxico que estaba recolleito”, sinalou Arrieta. “Creemos que hai unhas 300.000 pezas, pero está en caixas e non temos fichas de pezas por peza, como as de arte e etnografía”.
O Depósito tamén ten espazo paira pezas individuais. “Cada semana entra algunha peza que nos dá algunha familia”, di Arrieta. Recentemente incorporouse, por exemplo, un piano de Aguirre emitido por unha familia de Pasaia. “Non o coñeciamos, una fábrica que en Ibarra fixera miles de pianos. Leste ten o número de fabricación 1.259. E non temos idea de que época é. É un tema bonito paira investigar”.
Investigación e difusión
De feito, teñen moi en conta a investigación no Depósito. Hai dúas salas dedicadas a investigadores, na primeira planta. “É a máis utilizada polos arqueólogos. Faise menos etnografía, non está de moda. Pero aquí hai moitas posibilidades de investigación etnográfica”.
A difusión é outro dos alicerces fundamentais do Depósito. “Non é só conservar, senón divulgar e dar a coñecer”, explica Arrieta. Actualmente varios museos da zona están equipados con pezas do Depósito: Igartubeiti, Zumalakarregi, San Telmo... E as exposicións temporais son frecuentes. O ano pasado, por exemplo, sacáronse 13 lotes de pezas paira exposicións temporais.
Ademais, teñen previsto pór en internet todo o catálogo do Depósito con fotografías e fichas. E tamén ofrecerán a posibilidade de imprimir algunhas das pezas seleccionadas con impresoras 3D. Segundo Arrieta, a web ten dous obxectivos: “que calquera cidadán poida coñecer o que hai aquí e que os investigadores poidan elixir máis facilmente as pezas que desexa analizar”. Esperan que a web salga pronto. “É moito traballo, pero vai ser moi satisfactorio”.
As visitas tamén se organizaron nalgunha ocasión, pero Arrieta deixou claro que “as visitas deben ser limitadas porque van en contra da conservación”. E en definitiva, a conservación é o primeiro obxectivo.
Técnicas de conservación
Cada vez que una peza ou lote chega ao almacén (sexan novas ou veñan dunha exposición) dáselles o tratamento que necesita en función do material. Si é orgánico (coiro, madeira, papel, tea…) colócase na anoxia paira matar posibles insectos, etc. Paira iso péchase hermeticamente con plástico e vaise introducindo o nitróxeno durante 6-8 días e expulsan o osíxeno ata que queda sen osíxeno. Posteriormente mantense durante polo menos 27 días a 22-24ºC (para que os insectos permanezan activos).
As pezas que veñen do mar métense nunha piscina e “do mesmo xeito que o bacallau, cambiando a auga quítaselles o sal”, explica Arrieta. Así son, por exemplo, tres ou catro canóns traídos de Getaria. “Pertencen a unha guerra entre españois e franceses do século XVII en Getaria. A flota española estaba fondeada nos arredores de Getaria, e con ventos do leste que de cando en cando se dan nas nosas costas, os franceses atacaron e destruíron moitos barcos”. Posteriormente, este tipo de pezas de ferro son eliminadas por electrólise mediante oxidación e crimes. Paira iso colocan as pezas nunha malla metálica e cun ánodo e un cátodo nos extremos faise pasar a electricidade.
As pezas de madeira, nos casos en que chegan molladas ou con alta humidade, por estar enterradas ou en auga, métense na piscina. Desta forma evítase que se seque demasiado rápido durante o tratamento correspondente. “Agora temos una escaleira romana das minas de Arditurri e un tolare de Bergara descuberto baixo terra, entre outros. Metidos na auga non podrecen, poden estar sen límites”, explica Arrieta.
Con todo, non os deixan en peso. Estabilizan as pezas de madeira mediante a súa liofilización e tratamento con polímero PEG (polietilenglicol). A peza de liofilización conxélase e nunha máquina sen carga vaise quentando aos poucos. Desta forma, a auga xeada se sublima, pasando directamente do estado líquido ao gas. O proceso pode durar varios días dependendo do tamaño da peza, pero desta forma conséguese secar a peza sen necesidade de transformala.
Outras pezas son tratadas con polímero PEG. Neste caso métenas nun baño e, xogando coa temperatura, a auga que contén a madeira substitúese polo polímero. “As pezas grandes poden permanecer neste baño durante tres ou catro anos”, explica Arrieta.
Ademais destes tratamentos, procédese á limpeza das pezas, a retirada manual do po, arxila, etc., así como dos fungos ou líquenes nos casos en que os conteñan. Nalgúns casos tamén se restauran, arránxanse. Con todo, “é imposible restaurar todas as pezas que entran —explica Arrieta— e, ademais, hai que manter moitas veces as características do uso. Por exemplo, se o baserritarra púxolle un arame paira arranxar algo, iso tamén é historia. Moitas veces son arranxos paira quitar a boina”.
Condicións climáticas
Por último, sácanse fotos, créase a ficha, se etiqueta e vanse ao almacén as pezas, dependendo do material, a un almacén ou outro. Hai un total de sete. En todos eles as condicións climáticas están perfectamente controladas. Algúns sensores reciben constantemente estas condicións e si pasan polos límites establecidos acenden a alarma.
A temperatura mantense igual en todos os almacéns, entre 19 e 21ºC, segundo sexa inverno ou verán. Este cambio de temperatura de inverno a verán prodúcese principalmente polo aforro enerxético que supón e realízase de forma moi progresiva e constante. “O máis importante é manter a estabilidade nas condicións climáticas —di Arrieta—, os cambios bruscos son os máis prexudiciais”.
O que cambia de almacén a almacén é humidade. En cinco almacéns sitúase en torno ao 65%. Aquí almacénanse, por exemplo, as pezas de madeira, que se conserva mellor con certa humidade. Nun dos outros dous depósitos mantense en torno ao 50% paira conservar a humidade, o papel e as teas. Por último, no almacén de ferro a humidade é inferior ao 40%. “Os nosos restauradores desexarían 0 humidades, pero é imposible” engade Arrieta. “A humidade é o noso rival. Noutros lugares hai contaminación, pero nós non temos problemas coa contaminación, pero estando cerca do mar, o noso problema é a humidade. E niso gastamos as eslamiadas”.
Doutra banda, os almacéns non dispoñen de xanelas. Desta forma evítase a entrada de luz solar, que é nociva paira a súa conservación, así como a entrada de po e insectos, etc. “Ademais, sen xanelas os almacéns teñen máis inercia e é máis fácil manter as condicións climáticas con menos enerxía. E aínda que quedásemos sen enerxía, estas condicións durarían máis”.
A pesar de todas estas medidas, algúns materiais consérvanse mellor que outros. A pedra é a que mellor se conserva. “Empezamos a sacar ao corredor ronseis, dinteles, etc. E estamos a pensar en levalo a outro lugar, porque non necesitan condicións especiais. Basta con protexerse da choiva e do xeo”, explica Arrieta. No outro extremo atópase o ferro. “É laborioso. Hai que facer tanto esforzo paira restaurar e logo un pouco de humidade é suficiente para que o óxido volva aparecer”.
Na loita contra o tempo, o reto do Depósito é manter ao máximo o patrimonio. “Dicimos entre nós se dentro de 100 anos conseguimos que as pezas estean como están hoxe. Ese é o noso obxectivo. Sabemos que por fin imos perder a batalla, porque todo ten a súa data de caducidade. É una loita por perderse, pero se cadra en 5.000 anos”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
