Hasiera »   Erreportajeak »   Ingurugiroa eta industria: ekoizpen garbia

Medio ambiente e industria: produción limpa

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

A preocupación polo medio ambiente é cada vez maior en todo o mundo. Así mesmo, a lexislación que regula o uso do medio ambiente é cada día máis esixente nos estados industrializados. A industria atópase no centro dos problemas ambientais, un dos causantes máis perversos do dano. A necesidade de incorporar os factores ambientais á estratexia da empresa canto antes e a mellor maneira de facelo é producir de forma limpa, sen contaminar o aire, a auga e a atmosfera.

A produción desproporcionada e malgastada de produtos de consumo está a provocar o desperdicio, deterioración e esgotamento dos recursos naturais do planeta. A Terra está a sufrir una forte contaminación e degradación e pode dicirse que desde que o ser humano é humano, a Terra está a vivir o peor estado de alerta.

Por iso, o uso racional dos recursos e o abandono de sustancias perigosas está a converterse nunha condición necesaria, xa que é a única vía que garante a supervivencia e o benestar dos nosos descendentes. Ante un estado de contaminación, a industria debería adoptar una filosofía e una práctica de “produción limpa”. O concepto de produción limpa xorde da Axencia de Medio Ambiente (AEMA) dos EEUU, que o define como un proceso produtivo que non supón un prexuízo sanitario paira o traballador e o medio ambiente. Paira iso é requisito básico a substitución dos procesos, produtos e materias primas da empresa que utilicen sustancias perigosas ou xeren subproductos tóxicos.

Europa tráenos leis de recomendación e esforzos converxentes

Por certo, isto non é fácil, xa que obriga a moitas empresas a cambiar radicalmente todo o seu proceso produtivo e, por suposto, o seu desenvolvemento requiriría una investimento e un esforzo extraordinario. Con todo, paira a tranquilidade dos empresarios e en detrimento do medio ambiente, non existe una lei que obrigue a este tipo de cambios radicais. En concreto, a Unión Europea ha elaborado dúas normas fundamentais paira a xestión ambiental da empresa: Regulamento de ecoauditoría e ISO 14.001.

A pesar de non ser iguais, ambas as normas regulan a forma de realizar unha exhaustiva análise ambiental do proceso produtivo da empresa, é dicir, a análise dos fluxos de enerxía, materia e auga, e as melloras nos emprazamentos nos que existen defectos. Ningún deles obriga á empresa a realizar un estudo ambiental, opción que queda en mans da súa vontade e vontade.

Con todo, é previsible que no futuro váianse demandando produtos cun proceso de produción limpo no mercado europeo. Por tanto, a realización dunha auditoría ambiental será imprescindible paira calquera empresa nun futuro competitivo. Ambas as normas foron adaptadas pola Unión Europea.

En calquera caso, a finalidade última destas normas non é promover procesos produtivos limpos, senón pór límites máis ou menos estritos á contaminación. Por tanto, una empresa que cumpre estritamente a lexislación ambiental non ten por que ter un proceso de produción limpo, é dicir, pode seguir contaminando o medio ambiente a pesar de estar legalmente sometida. Esta situación paradoxal será moi normal no futuro si as cousas non cambian.

A política ambiental que as institucións vascas están a levar a cabo na actualidade está condicionada pola normativa comunitaria. A Directiva de Prevención da Contaminación de orixe industrial, coñecida como IPPC e publicada en 1996, é a normativa que máis pode marcar a dirección de determinados sectores industriais neste momento e nun futuro próximo. A presente Directiva inclúe un conxunto de medidas destinadas a evitar e, inevitablemente, reducir as emisións á auga, a atmosfera e o chan, incluídos os residuos.

As empresas de determinados sectores, como o químico ou o metalúrxico, virán obrigadas a realizar una avaliación integral do proceso produtivo antes de obter a licenza de actividade. A presente Directiva tamén ofrece una forma unificada de otorgamiento de licenzas paira una adecuada coordinación das mesmas nos procedementos de autorización nos que participen distintas autoridades competentes.

Co impulso da Directiva espérase que as empresas realicen esforzos paira reducir a contaminación e minimizar os residuos.

Ademais da IPPC, existen outras dúas Directivas que serán decisivas a nivel europeo no futuro: por unha banda, a Directiva de Vertedoiros, que aínda non foi publicada pola súa complexidade nos complicados trámites e, por outro, a Directiva de Contaminación do Aire, publicada a finais de 1996 como continuación da IPPC. Ambas as Directivas tratan de harmonizar as leis sectoriais existentes no seo da Unión Europea.

A non xeración de residuos non se prioriza suficientemente na política actual

Na Unión Europea a prevención é a prioridade absoluta. En canto aos residuos, desde a Administración Europea preténdese fomentar a tecnoloxía e os produtos limpos, reducir o perigo dos residuos e fomentar a reutilización e a reciclaxe dos mesmos. A Comisión na súa Comunicación sobre a revisión da súa estratexia de xestión de residuos di: “a política que ten como fin último evitar a produción de máis residuos debe ter en conta o produto e a súa produción (...) Paira lograr a eficiencia débese ter en conta o ciclo de vida do produto na súa totalidade, desde o momento da súa produción até a súa eliminación, sen esquecer a recollida, a reutilización e a reciclaxe...”

Ao redor da nova estratexia europea en materia de residuos existen algúns ámbitos que xeran discusións e debates, como o denominado “waste” ou o “non waste”, é dicir, existe una tendencia á desclasificación de certos residuos perigosos, entre os que se atopan algúns que danan a saúde pública ou o medio ambiente. Está a ver se hai que priorizar a regulación ou a adopción de acordos voluntarios noutra controversia que está á cabeza. O risco de que se produza un “dumping ambiental” si déixanse en mans da vontade as iniciativas a favor do medio ambiente, xa que algunhas empresas asumirán compromisos reais e outras non. Por tanto, a regulación parece razoable, polo menos en parte. De feito, o V da Unión Europea.

Como consecuencia da aplicación do programa, que deixaba o seu maior parte en mans da vontade, constatouse que todas as medidas requiren de normas estritas paira avanzar. É o caso do control dos produtos que danan o ozono, dos produtores de choiva aceda, etc. Todos eles teñen detrás una lexislación estrita.

Doutra banda, nos últimos anos produciuse un debate ao redor da incineración de residuos tóxicos. Plántalas incineradoras adoitan presentarse como una vía adecuada paira solucionar os problemas que xeran os vertedoiros, xa que reducen enormemente a cantidade de residuos, dando a sensación de que o problema se elimina por encima. Con todo, se se mira doutra maneira, os residuos limítanse a trasladar sustancias tóxicas, é dicir, de chan a aire, e entón o problema pasa de local a global.

Por tanto, o comportamento máis sensato sería reducir notablemente a produción de residuos e reducir a súa toxicidade a través de diferentes pretratamientos. Así mesmo, os residuos que non se poidan evitar deberían almacenarse en depósitos especiais que permitan reciclar ou proporcionar una alternativa adecuada o día en que a tecnoloxía estea suficientemente desenvolvida.