Comer pouco, vivir longo
Nos anos seguintes esqueceuse ou rexeitou este traballo, xa que se trataba dun pequeno experimento e ademais outros investigadores obtiveron resultados inversos en probas similares. Con todo, a medida que se fixeron máis investigacións, volveuse a demostrar que a redución da cantidade de comida supón un alongamento da vida, non só no rato, senón tamén en ratas, fermentos, moscas de froitas, peces, hámsteres e cans.
Agora estanse facendo experimentos en humanos. Os homes e mulleres viven máis anos que outros animais, polo que aínda non hai resultados definitivos. Por iso hai moitas máis preguntas que respostas.
Con todo, hai quen non o dubida e pon como exemplo aos habitantes de Okinawa. Un estudo realizado en 1978 revelou que nesta illa xaponesa as persoas maiores de cen anos eran máis numerosas que en ningún outro lugar: na maioría dos países desenvolvidos, entre 10-12 de cada 100.000 persoas superan os cen anos de idade e en Okinawa os 34. No mesmo estudo púxose de manifesto que os habitantes da illa recibían un 20% menos de calorías que os dos países desenvolvidos. Están relacionados estes dous datos?
CALERIE, primeiros resultados
Co obxectivo de aclarar dúbidas, o instituto estadounidense de envellecemento (NIA) está a realizar un estudo sobre o impacto a longo prazo das dietas baixas en calorías. O experimento, denominado CALERIE, contou coa participación de 48 homes e mulleres divididos en dous grupos. Durante seis meses, uns inxeriron as calorías necesarias paira manter o seu peso anterior, mentres que outros inxeriron un 25% menos de calorías das que necesitarían paira mantelo.
Os resultados da primeira fase publicáronse en abril. En comparación co resto, os que tomaron poucas calorías observaron que tiñan una menor concentración de insulina en sangue e una menor temperatura corporal. Ambas as características son habituais en animais e persoas de longa vida.
Agora iniciouse a segunda fase con 200 persoas, que terá una duración de dous anos. Cabe destacar que os voluntarios que participan na investigación non son obesos. De feito, noutras investigacións tamén participaron os máis obesos, polo que se ao final da investigación tiñan una mellor saúde era difícil saber até que punto era debido ao simple adelgazamento.
A pesar do bo peso do voluntariado, medir o efecto das dietas baixas en calorías no proceso de envellecemento non é nada sinxelo, xa que non hai un indicador estándar de envellecemento. Con todo, segundo os investigadores do experimento CALERIE, nunha primeira fase existen indicios de que una baixa inxesta calórica inflúe nos procesos de envellecemento a nivel celular.
Por exemplo, a quen seguiron una dieta baixa en calorías durante seis meses, reducíuselles tanto a resistencia á insulina como a concentración de ldl-colesterol en sangue, o que leva un baixo risco de diabetes e problemas circulatorios. E estas enfermidades son as máis comúns na vellez.
Buscando explicacións
Un sabe si una vez finalizado o experimento CALERIE, os investigadores tamén terán efectos sólidos sobre como inflúe o baixo achegue calórico ao longo da vida. Con todo, e sen esperar a iso, expuxéronse una serie de hipótese paira explicar o mecanismo biolóxico da suposta influencia a partir de experimentos con outros seres vivos.
O ano pasado Edward J. O experto investigador Masoro recolleu nun artigo o que os científicos coñecen e descoñecen sobre dietas baixas en calorías, envellecemento e alongamento da vida. O artigo foi publicado na revista Mechanisms of Ageing and Development, onde se expoñen as sete hipóteses que se expuxeron até o momento e os seus argumentos a favor e en contra.
A primeira hipótese data de 1935. Dun estudo realizado con ratas, os autores concluíron que a clave era retardar o crecemento, é dicir, tomando poucas calorías o crecemento retárdase e, por tanto, alarga a vida.
Até a década de 1980, a hipótese tivo forza. Pero entón, o propio Masoro e outros moitos fixeron outras investigacións e, segundo os resultados, a hipótese era errónea. Con todo, recentemente realizáronse investigacións similares con ratas e ratos e parece que a hipótese non serve paira as ratas, pero si paira os ratos.
Máis hipótese
En 1960 propuxeron una hipótese baseada na redución da graxa corporal. A idade de morte dos ricos en graxas é inferior á media. Por tanto, o adelgazamento supón un alongamento da vida que se consegue cunha dieta baixa en calorías.
En estudos posteriores traballouse con ratos modificados xeneticamente paira ter pouca graxa, e han visto que en realidade a dieta non inflúe na lonxitude da vida, senón na cantidade de graxa corporal. Ademais, descubriron que detrás hai proteínas sirtuinas.
No ano 2000 demostrouse que una proteína sirtuina, SIR2, é imprescindible paira alargar a vida mediante unha dieta baixa en calorías nos fermentos. Seguiron investigando e parece que a razón é que a proteína sirtuin impide a acumulación de graxa, o que axuda a reducir a cantidade de graxa do tecido adiposo. Con todo, aínda non está todo claro, está a investigarse a relación entre a redución de calorías e a actividade das proteínas sirtuinas.
A terceira hipótese é que un baixo achegue calórico alarga a vida ao moderar o metabolismo. A hipótese está sustentada por dous alicerces: por unha banda, ás persoas que realizan dietas baixas en calorías retárdaselles o metabolismo; doutra banda, os mamíferos de longa vida teñen una taxa metabólica baixa e, pola contra, os de curta vida teñen una taxa metabólica elevada.
Pola contra, a cuarta hipótese que expón Masoro no seu artigo está moi estendida. No núcleo desta hipótese atópase o dano causado polos radicais libres. Precisamente paira os que creen na hipótese, os radicais libres oxidan proteínas, lípidos e mesmo ADN, o que provoca o envellecemento do organismo.
No rato e nas ratas está ben demostrado que una baixa inxesta calórica reduce os danos por oxidación, e nos monos tamén hai indicios de que ocorre o mesmo. Pero, por que ocorre iso?
Non o saben. Pode ocorrer que con pouco comer xérense poucos radicais libres, ou que se promovan mecanismos protectores, ou que se emenden os danos que se producen, ou que se dean o tres á vez. Tampouco saben a influencia das encimas antioxidantes.
En calquera caso, deben aclarar antes si é certo que as reaccións de oxidación son as principais causas do envellecemento. De feito, se isto non é así, non importa tanto o efecto da baixa inxesta calórica sobre as reaccións de oxidación no que se refire ao alongamento da vida.
Cinco, seis, sete
A quinta hipótese baséase noutro cambio que notaron nos de baixo achegue calórico: en xaxún, a insulina e a glicosa en sangue son menos abundantes que os demais. Tamén o viron os voluntarios que participaron no experimento CALERIE, e aínda que non saben que vai pasar a longo prazo, os roedores e monos que seguiron una dieta ao longo de toda a vida demostraron que seguen mantendo baixas concentracións de insulina e glicosa.
Ademais, varias especies de monos demostraron que a baixa concentración de insulina e glicosa en sangue a longo prazo prolonga a vida. Agora os investigadores están a estudar o funcionamento do sistema de insulina de glicosa con poucas calorías, xa que aí pode estar a clave. Ou una das claves.
Hai máis hipótese. A sexta refírese ao sistema formado pola hormona do crecemento e o seu receptor. Fai case 15 anos que viron que a concentración dunha hormona de crecemento en sangue diminúe no rato baixos en calorías. Posteriormente, investigáronse con ratos modificados xeneticamente paira evitar a creación desta hormona e demostraron que viven máis tempo que os ratos convencionais.
Destes experimentos despréndese que a baixa inxesta calórica inflúe dalgunha maneira no sistema que forman esta hormona e o seu receptor, o que inflúe ao longo da súa vida. Pero teñen que seguir profundando niso.
Hormesía
A Hormesía é un fenómeno moi curioso. Segundo os científicos, un axente nocivo (radiación, una sustancia química...) ten un efecto beneficioso si adminístrase a dose ou intensidades baixas. Por exemplo, as pequenas doses de vitaminas e minerais son necesarias paira a vida, son imprescindibles. Con todo, son tóxicos en altas doses.
Paira Masoro, o beneficio que un estresante de baixa intensidade produce no organismo é a hormesía, como prolongación da vida, atraso no envellecemento, protección fronte a enfermidades relacionadas co envellecemento, aumento da capacidade de combater os estresantes fortes... E propón que una baixa inxesta calórica é un estresante de baixa intensidade que se debe á hormesía.
Pero, tomar poucas calorías é un estresante de baixa intensidade? Segundo Masoro, a concentración de corticosterona en sangue parece que si. De feito, a tensión produce corticosterona, e en estudos a longo prazo comprobaron que os ratos baixos en calorías presentan un alto contido en corticosterona.
E a baixa inxesta de calorías aumenta a capacidade de combater os estresantes fortes? Paira Masoro, a resposta volve ser afirmativa: as ratas pouco calóricas veñen antes que as demais tras ser operadas, resisten mellor a calor, os produtos tóxicos prexudícanlles menos...
Todo iso contribúe a alargar a vida. Masoro tamén menciona os posibles mecanismos moleculares que subxacen a el. Por exemplo, una elevada concentración de corticosteroides protexe da inflamación e esta está relacionada co envellecemento. Doutra banda, considera que a baixa inxesta calórica favorece a actividade de xenes protectores contra axentes nocivos. Ademais, parece que se fomenta a actividade dos xenes que codifican as proteínas sirtuin.
Por todo iso, Masoro defende a hipótese da hormesía. E non é a única, xa que moitos outros expertos coinciden nesta hipótese e desde aí enfocaron as súas investigacións. Iso si, deses estudos a unha solución máxica que prolongará a vida hai un salto enorme. Non creas, por tanto, que dun día paira outro teremos nas nosas mans a chave paira vivir centos de anos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
