Ameaza a nosa saúde?
O accidente converteu a Seveso en Chernobyl de derrames de dioxinas. O desastre tivo una gran influencia na sociedade local: algúns sufriron problemas respiratorios, cutáneos e algúns mesmo cancro.
Desde entón, a toxicidade das dioxinas tamén xerou medo na sociedade local, aínda que, segundo os expertos, non está cientificamente xustificado. As dioxinas son tóxicas, non hai dúbida diso, pero non hai que esquecer que en toxicoloxía todo é relativo: os efectos dos compostos tóxicos sempre dependen da dose. Por tanto, a dioxina perigosa produce altas concentracións.
Dioxinas e cancro
Paira coñecer si as dioxinas emitidas polas incineradoras poden causar enfermidades, os expertos atoparon una dificultade evidente: é difícil medir con exactitude a cantidade de dioxinas presentes na atmosfera. Preséntanse en concentracións
extremadamente pequenas, en piccogramas, é dicir, mil millóns de veces menos dun gramo.
Doutra banda, existe una evidente dificultade ética paira a investigación. A unha rata de laboratorio pódenselle dar facilmente produtos tóxicos paira ver como evoluciona a enfermidade. Probar con seres humanos non é legal. A única aproximación posible é o estudo epidemiolóxico das poboacións que estiveron en contacto coas toxinas como consecuencia dun accidente. Por exemplo, os seveses. Con todo, nestes casos é difícil interpretar os resultados, xa que a dieta de cada paciente, o hábito de fumar tabaco e os polígonos industriais que lle rodean tamén poden ter una influencia significativa.
Por tanto, aínda que existe una gran sospeita de que as dioxinas denominadas 2,3,7,8-TCDD son carcinógenas paira o ser humano, todas as investigacións experimentais realizadas até a data realizáronse con animais de laboratorio. A partir de aí deuse por suposto que o efecto sobre o ser humano será o mesmo, pero hai que ter en conta que se observou una gran diferenza entre as especies animais. Por tanto, non pode considerarse plenamente probado.
Riscos das antigas incineradoras
Á vista da limitación das probas de laboratorio, tamén se realizaron estudos nas poboacións que habitan ao redor das incineradoras, observándose un aumento dos cambios hormonais, dos casos de cancro e dos problemas respiratorios. Sobre todo entre quen viven a menos de 10 quilómetros da incineradora. Non está claro, con todo, se tamén se viron afectadas zonas industriais próximas. A pesar das dúbidas, a Organización Mundial da Saúde decidiu incluír as dioxinas na lista de compostos carcinógenos.
A gran cantidade de dioxinas vertidas no accidente de Seveso tamén influíu no sexo dos nenos: entre os recentemente nacidos non se mantiña a proporción habitual entre nenas e nenos. Naceron máis nenas que nenos. En xeral, os mozos representan o 51% dos recentemente nacidos no mundo, pero en Seveso só o 38% dos vinte anos despois do accidente.
Novas incineradoras
Con todo, é difícil coñecer o impacto na saúde das incineradoras actuais, xa que nos últimos anos mellorouse moito a tecnoloxía paira evitar a emisión de sustancias tóxicas á atmosfera. Por exemplo, en Cataluña, segundo o estudo realizado ao redor da incineradora de Montcada, só o 6% das dioxinas respiradas pola poboación procede da incineradora.
Pero aos que aseguran que as novas incineradoras non xeran problemas de saúde, José María Tallón, médico de familia do Centro de Saúde de Errenteria, respondeulles con rigor: “É moi difícil comprobar se se producen danos coas novas incineradoras. Imaxina que en adultos pasan máis de 10 anos paira desenvolver cancro. Nos Países Baixos, en 1973 comézanse a investigar as malformacións que poden causar as dioxinas nos fetos e o resultado foi publicado en 2000. Por tanto, quen din que as incineradoras modernas non teñen perigo están a fallar. Aínda non se pode dicir iso!”
Iñigo Legorburu, químico de contaminación atmosférica da Universidade do País Vasco, tamén expresou a súa preocupación: “A sociedade ten que esixir que se controle con precisión o que realmente se vai a emitir á atmosfera e que estes datos sexan postos a disposición de calquera persoa” José María Tallón preocúpase por iso. Os filtros utilizados paira evitar a liberación de sustancias tóxicas retardan a combustión do lixo. “Sabemos que nalgunhas incineradoras pola noite elimínanse os filtros en segredo para que a queima sexa máis rápida —di Tallón—. Á fin e ao cabo aforran moito diñeiro”.
Con todo, o asesor de medio ambiente, Xabier Garmendia, non cre que isto ocorra: “Todos os valores da combustión estarán monitorizados durante 24 horas e esta información recibirana tanto as propias incineradoras como a administración. Seis veces ao ano realizaranse controis e medicións máis estritas”.
Non emisión á atmosfera
Pero a polémica non termina aquí. Ademais das dioxinas, no proceso de combustión do lixo xéranse outros residuos tóxicos como furanos, gases acedos e metais pesados. Con todo, a toxicidade das dioxinas aínda non foi debidamente analizada e moito menos a do resto de contaminantes. Non se pode dicir que efecto terán sobre a saúde humana o mercurio ou arsénico que emiten as incineradoras.
Os defensores da incineración afirman que as incineradoras actuais van emitir tan pouco á atmosfera, os filtros son moi eficientes. Pero sabemos que se crearán. E que se non se verten á atmosfera quedarán nas cinzas e na escoria, o mesmo que os tóxicos. Isto xerou, por tanto, outro debate: que se fai con todas esas cinzas e residuos sólidos tóxicos?
Uno dos compostos artificiais máis letais
2,3,7,8-TCDD é a máis coñecida de todas as dioxinas. Non é de estrañar, porque iso é o máis perigoso de todos: se damos un só microgramo a un animal, é dicir, un millón de gramos, morre. Pola súa toxicidade, é un dos compostos artificiais creados polo home máis letais.
Isto non significa que na natureza non haxa sustancias tan tóxicas como esta. As toxinas producidas por moitos seres vivos son moito máis letais. Exemplo diso son a toxina producida polo microorganismo Clostridium botulinum, que produce o botulismo ou a producida por Clostridium tetan.
Acumúlanse no corpo As dioxinas non se mesturan ben na auga, senón que se disolven mellor no aceite, nas graxas. Por tanto, cando respiramos aire contaminado ou o recibimos a través dos alimentos, as dioxinas acumúlanse nos tecidos adiposos do corpo. A consecuencia é grave: o organismo dificilmente metaboliza e en ningún caso pode expulsalo do corpo. Connosco levamos moitos anos. |
En dúas palabras
da Facultade de Química da UPV e investigador da contaminación atmosférica.
“A tecnoloxía cambiou moito nos últimos anos. As antigas incineradoras europeas non contaban cun sistema de tratamento de fumes e emitían á atmosfera 90 microgramos de dioxinas paira queimar una tonelada de lixo. Con todo, os actuais só emiten 1,5 microgramos. É dicir, 60 veces menos.”
familia do Centro de Saúde de Errenteria
“A Dirección de Saúde Pública indica que se realizarán análise de sangue entre a poboación que vivirá na contorna das instalacións de incineración. Pero as análises de sangue non serven para nada. Paira empezar, porque as dioxinas acumúlanse en graxa, non en sangue.”
“Non sabemos que van facer coas cinzas tóxicas que se xeran na combustión. En Alemaña, por exemplo, utilizábanse en obras civís como materia prima de construción. Pero se dan conta de que non son inertes.
Co tempo vanse erosionando, despréndese po. Por tanto, non son seguros e deixaron de utilizalos na construción. Agora estas cinzas tóxicas só se acumulan.”
Industrial
“Grazas á normativa actual, as incineradoras poden emitir moi poucas dioxinas á atmosfera e á auga. As emisións son moi inferiores ás doutros sectores industriais e ás do propio tráfico” “Segundo
os datos dispoñibles, das dioxinas e furanos que se xeran nas incineradoras, un 1% procede da cheminea, un
18% queda
en escorias e un 80% en cinzas.”
O tamaño importa O tamaño das partículas emitidas á atmosfera tamén ten que ver coa toxicidade. Cando o fume salgue pola cheminea da incineradora, emítense á atmosfera partículas de diferentes tamaños: as de maior tamaño caen ao chan por si mesmas; as partículas máis pequenas, as de menos de 0,1 micras, quedan bailando na atmosfera en continuo movemento, chocando entre elas. Estas colisións van acumulando partículas de tamaño medio: 0,5-2 micras. De tamaño “respirable” paira os nosos pulmóns. E é que se o aparello respiratorio está deseñado paira protexerse de grandes partículas, temos una mucosa especial e pelos no nariz. As partículas máis grandes da atmosfera, de 5 micras en diante, pechan rapidamente o camiño cara aos pulmóns. E a mucosa bronquial pecha despois ás de até 2 micras. As partículas máis pequenas, pola contra, de menos de 0,5 micras, penetran até o fondo, pero ao ser tan pequenas, vanse sacando sen causar danos. Por tanto, as partículas máis perigosas son as de tamaño medio, que entran directamente aos alveolos e provocan problemas respiratorios, aínda que en orixe moitos destes compostos non eran tóxicos. Tardáronse moitos anos en demostrar que estas partículas xeran problemas de saúde, pero hoxe en día os investigadores da contaminación danlles especial importancia. As incineradoras máis recentes emiten 30 gramos de partículas por tonelada de lixo da cheminea. Coñecendo as toneladas de lixo que se van a queimar no noso caso, será un factor a ter en conta. |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
