Salinas de Añana, de negro a branco
O diapiro é o protagonista principal do val: una enorme bolsa de sal oculto baixo o chan. Cando a auga de choiva entra no chan atravesa o diapiro e disolve os sales subterráneos. En consecuencia, afloran no val mananciais con abundante sal. Esta auga ten 210 gramos de sal por litro, 50 veces máis que a auga de mar. O sol, o vento e o sal fan que a auga se evapore e quede sal.
Os traballadores do sal levan miles de anos evaporando a auga nestas eras. Paira moitos expertos, Salinas de Añana pode ser o municipio máis antigo de Euskal Herria. As primeiras noticias escritas sobre a actividade salina de Añana datan do ano 822. Ao principio parece que as salinas tiñan propiedade privada, pero co tempo chegaron a ser propiedade dos señores. Os propietarios iniciais víronse obrigados a adaptarse ás novas formas de explotación. No ano 1137, o rei Alfonso VII estableceu as bases xurídicas paira estruturar o monopolio do sal, de maneira que teoricamente o produto distribuísese mellor e mellor. XIII. No século XVIII a coroa extraía gran cantidade de diñeiro do comercio do sal, ben porque explotaba directamente as salinas, ben porque as doaba en réxime de aluguer.
Segundo os restos atopados, pódese dicir que, polo menos a partir da Idade Media, as eras de obtención de sal distribuíanse por todo o val, partindo do manancial principal. As eras só estaban colocadas na parte baixa das ladeiras, nas zonas de menor pendente. Por tanto, as eras axustábanse á orografía. Colocar ou non eras que condicionasen os montes e a dirección da auga. Na actualidade poderíase falar de explotación sustentable.
Polo camiño da produtividade
A coroa sacaba una gran cantidade de diñeiro á conta das salinas, pero quería máis; sabía que se podía sacar máis sal da que saía do val salgado. Así, en 1801, puxo en marcha un plan de desmantelamento e creación de novas infraestruturas. Os obxectivos da reforma eran obter máis e mellor sal. Paira iso, a maioría das eras vellas foron destruídas e construídas novas. Só sobreviviron aqueles que podían coincidir coas innovacións técnicas. A partir do ano 1814 devolveuse a cada propietario a liberdade de recoller e vender o sal ao seu gusto paira competir no mercado. O comercio de sal cobrou gran importancia xa que se empezou a utilizar paira manter os alimentos en bo estado.
XX. A principios do século XX o sal seguía sendo negocio, pero non só en Salinas de Añana. Nalgunhas zonas costeiras tamén se estaba producindo sal. Tratábase de novas producións, con grandes vantaxes técnicas e, por suposto, cunha gran cantidade de sal extraído e vendido.
Os alaveses empezáronse a sacar o máximo partido ás salinas. Á marxe das técnicas habituais de elaboración das eras, comezaron a utilizar o cemento. O cemento utilizouse, por unha banda, paira a construción de infraestruturas e, por outro, paira aumentar a produción, xa que colocaban o propio cemento sobre as eras.
A produción creceu moito, xa que as eras eran máis fáciles de construír e o sal recollíase máis facilmente. Non só iso. Ata que se empezou a utilizar o cemento, en Salinas de Añana obtíñase una sal marronácea, de cor madeira e arxila, e con cemento branco. Pero a innovación foi o comezo da agonía.
O sal afecta a case todos os materiais e o cemento deteriorábase coas duras condicións do val e se agrijaba. Ás veces podíase tapar e solucionar o problema, pero moitas veces, cando a greta era demasiado grande, colocábanse novas capas de cemento de reparación sobre as eras.
Ao aumentar o peso engadíase o risco de caída de toda a estrutura. Entón era obrigatorio retirar todas as capas de cemento. Ao retirar o cemento eliminábanse tamén os cantos que levaban pegados. Non reciclable. Tamén se xeraron numerosos cascallos, pero o persoal das saleras non os sacaba, xa que ademais de ser difícil era caro. XX. A partir de mediados do século XX --desde os anos 60 -, o negocio do sal decaeu. O val salgado se ennegreció. Tras 40 anos de historia, as salinas convertéronse en grandes cemiterios cementeros. Actualmente só 150 eras explótanse en Salinas de Añana. Só traballa un traballador, o resto abandonouno hai tempo.
Con todo, o val salgado non perdeu a esperanza de volver ser o que foi. O 'Proxecto de recuperación integral do Val Salgado' está en vigor tras a decisión de que a beleza excepcional do val é algo que hai que preservar. En colaboración coas institucións da Comunidade Autónoma do País Vasco e Álava, un grupo de expertos multidisciplinares abordou a recuperación das salinas. Realizáronse estudos arqueolóxicos, arquitectónicos, socioeconómicos, ambientais, etc., todo iso co único obxectivo de recuperar, individualmente, as 5.500 eras do val.
Levan xa cinco anos traballando e recuperaron una pequena parte. Ao finalizar os traballos, dentro de 20 anos, moitas destas eras retomarán a produción de sal. Claro, desde o punto de vista económico, a produción de sal non será rendible, xa que non competirá no mercado, pero devolverá a vida ao val, ao val salgado vivo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
