Urbanismo vasco sustentable?
Parece que a clave está en ser sustentable, tamén en urbanismo. Parece complicado e, ademais, hai quen non ten claro que significa o urbanismo sustentable. Pero o concepto xa non é tan novo nin a intención de levalo a cabo. As Nacións Unidas celebraron en 1996 un congreso sobre cidades e lugares de residencia, no que crearon un Programa Habitat II no que a sustentabilidade é un dos alicerces fundamentais.
O documento que presenta o marco de actuación paira o desenvolvemento sustentable das cidades da Unión Europea data de 1999, e o urbanismo sustentable segue avanzando aquí. Por exemplo, o Departamento de Medio Ambiente do Goberno Vasco publicou en 2003 o documento “Criterios de sustentabilidade aplicables ao plan urbano”.
Como se recoñece na introdución do documento, antes o urbanismo relacionábase principalmente coa arquitectura e a enxeñaría, e preocupábase pola sustentabilidade no campo das ciencias naturais. Posteriormente, cando se introduciu o concepto de sustentabilidade no urbanismo, aplicouse de forma bastante reducida, limitándose a aspectos relacionados co medio ambiente (ruído, depuración de augas, enerxía, residuos...).
Hoxe en día, con todo, os termos urbanismo e sustentable aparecen xuntos. Aínda é pronto paira saber se o urbanismo sustentable vai quedar nunha idea ou se vai a facer realidade, pero os políticos, polo menos en teoría, defendérono.
Paira pasar da teoría á práctica hai que dar moitos pasos. Por exemplo, é imprescindible ter en conta a participación cidadá e así o recoñece o Departamento de Medio Ambiente no citado documento. Segundo eles, a Axenda Local 21 e procesos como esta son elementos importantes paira a integración de criterios de sustentabilidade no urbanismo.
Cidade e chan
É evidente que cada vez hai máis xente nas cidades, non só en Euskal Herria, senón en todo o mundo. Con todo, as cidades están a expandirse, xa que os terreos circundantes destínanse en parte aos seus usos.
Aquí, ademais, está a producirse un cambio no aspecto das cidades, que cada vez ocupan máis chan. Nos anos 60 e 70, a poboación creceu moito, á vez que as cidades creceron rápido e sen excesivos controis. Xurdiron moitos novos barrios, na súa maioría compactos. A partir da década de 1990, con todo, o crecemento da poboación hase estancado, pero non o consumo de chan. Amplíase a tendencia á substitución de barrios compactos por urbanizacións dispersas con baixa densidade de poboación, mesmo nos lugares onde a orografía delimita o espazo.
Por todo iso, no documento do Goberno Vasco sobre criterios de sustentabilidade urbanística, o primeiro criterio ao abordar un plan urbanístico é o seguinte: "a avaliación da pegada ecolóxica da cidade, o cálculo da capacidade de carga do territorio no que se atopa a cidade obxecto de estudo e a análise da posibilidade de reutilización dos chans urbanos utilizados antes da carga dos chans non utilizados".
Once criterios
Este criterio aparece na parte inicial do documento e nas conclusións aparece en primeiro lugar. Pero os seguintes non teñen menos interese e relevancia. Algunhas están relacionadas co chan e a natureza, por exemplo o respecto ao ecosistema natural inicial e a protección das zonas de maior valor ecolóxico.
Aínda que non é novo, é un criterio imprescindible. É tan necesario, pero quizais menos escoitado, capitalizar o potencial do emprazamento (clima, orografía...). O obxectivo é conseguir una cidade cómoda, co menor consumo de enerxía posible e o menor impacto posible.
A consideración da cidade como organismo vivo e o falar do metabolismo da cidade segue sendo raro paira algúns. Pois ben, noutro dos criterios fálase dunha análise profunda do funcionamento do metabolismo urbano e das condicións da contorna para que sirvan de base paira a planificación.
Xunto a iso, outro criterio é o deseño da rede de espazos verdes. Esta rede abarcaría elementos de todos os niveis, tanto os espazos naturais urbanos como os espazos protexidos da contorna. Desta forma evítase a fragmentación e/ou abandono dos sistemas naturais. A idea é integrar a natureza na cidade.
Outros criterios refírense a equipamentos urbanos, servizos, espazos públicos, etc. Por exemplo, no documento indícase que os equipamentos e servizos deben ser distribuídos de forma equilibrada paira conseguir una cidade de curta distancia.
Paira facilitar a convivencia, recoméndase a creación dun sistema de espazos públicos e a necesidade de que a renovación de todos os espazos sexa integrada paira evitar a creación de barrios marxinais. En definitiva, trátase de lograr un equilibrio entre os núcleos urbanos.
Isto afecta directamente á mobilidade, xa que cando as distancias son pequenas e cando os servizos están cerca, existe a posibilidade de ir andando ou en bicicleta, evitando así o incremento do tráfico. Pero isto non é suficiente paira resolver os problemas de mobilidade e outro criterio é priorizar o uso do transporte colectivo.
Do papel á rúa
No entanto, o documento de referencia ten xa varios anos. Por outra banda, algunhas das ideas anteriormente considerábanse necesarias e, en certa medida, estaban a executarse en diferentes lugares. Ademais, as normativas e leis emanadas da Unión Europea nos últimos anos van pola mesma vía e afectan as decisións das administracións.
Así, aínda que é difícil pasar da mañá á noite, algúns deron grandes pasos nesa dirección. Por exemplo, cabe destacar o programa de xestión de residuos urbanos da Comarca de Pamplona. Este programa púxose en marcha en 1986 e segue sendo un exemplo. Foi o primeiro en aplicar de forma integral os principios de reutilización e reciclado no Estado español e no País Vasco. A participación da sociedade foi espectacular.
O programa avanzou e recibiu numerosos premios e distincións, algúns internacionais. Ademais, aplicouse noutros municipios, adaptándose ao lugar, tanto en Navarra como fose (Madrid, Barcelona, Córdoba...), xa que se demostrou que é teoricamente coherente e ao mesmo tempo práctico.
No caso de Navarra, cabe destacar a idea de realizar una ecociudad en Sarriguren. Sarriguren atópase nunha zona rural próxima a Pamplona e conta na actualidade con 10 habitantes. Neste lugar queren crear una cidade exemplar con 4.200 vivendas de prezo limitado e o plan enmárcase dentro do programa Habitat II das cidades sustentables das Nacións Unidas.
Estes son dous exemplos de Navarra. Uno deles está en marcha desde hai tempo, o outro está aínda en fase de proxecto, pero ambos son exemplos e así o recoñeceron, entre outros, no programa Habitat II das Nacións Unidas. O programa inclúe outras cidades de Euskal Herria como o cinto verde de Vitoria-Gasteiz, a rexeneración de Barakaldo...
Ademais destas mencións, o territorio recibiu premios máis xerais, como o Consello de Urbanistas Europeos, que premiou o Plan de Ordenación do Territorio da CAPV, e o Plan Parcial do baixo Deba, que recibiu una mención especial. Os premios entregáronse no Congreso Euskal Hiria 2006, que recibiu de mans do Presidente do Consello Europeo de Urbanistas, Jan Vogelij, a Conselleira de Medio Ambiente do País Vasco, Esther Larrañaga.
Modelo policéntrico e medios de transporte
Simin Davoudi, experto relator no congreso Euskal Hiria, tamén felicitou ao plan vasco. Davoudi é investigador da Universidade de Newcastle e asesor de urbanismo no goberno británico e na Unión Europea. E, precisamente, a súa intervención centrouse nunha rexión policéntrica urbana. Explicou como era este modelo, especificou as súas características e deu algúns exemplos.
En dúas palabras, nas rexións urbanas policéntricas hai tres ou máis cidades principais, non hai relacións xerárquicas entre elas, atópanse relativamente próximas e funcionalmente complementarias. O exemplo clásico é o Randstad holandés.
Ao parecer, a CAPV tamén ten esa característica ou, polo menos, a busca o Goberno Vasco a través das Directrices de Ordenación do Territorio. Con todo, no congreso non todo foron premios e conferencias positivas, houbo críticas. O maior debate foi a creación de trens de alta velocidade e novas vías.
Na mesa redonda do congreso reuníronse expertos que realizaron o diagnóstico das Directrices de Ordenación do Territorio da CAPV: Xabier Unzurrunzaga, Jose Allende, Eugenio Ruiz Urrestarazu, Arantxa Rodríguez e Santiago Peñalba. Aínda que o cinco apostan polo transporte colectivo e, sobre todo, polo ferrocarril, coincidiron en que non houbo debate público sobre o tren de alta velocidade e o ferrocarril. E iso non lles parece adecuado.
É máis, Allende, Rodríguez e Peñalba creen que este tren fortalecerá Bilbao, Donostia-San Sebastián e Vitoria-Gasteiz e excluirá a cidades e pobos intermedios. Por tanto, considérano contrario ao modelo policéntrico. Pero non son os únicos que non ven con bos ollos este proxecto, senón que tamén se crearon grupos na sociedade.
Con todo, os líderes do Goberno Vasco apoian a E vasca e esperan que os beneficios - sociais, económicos e ambientais- sexan moito maiores que os danos. Comezan as obras de construción, veremos onde lévanos este tren.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
