Mirando ao Sol
XVI. Até o século XIX, os astrónomos que observaban o ceo a primeira ollada observaban una mancha en Europa e o Sol e pensaban que Mercurio estaba a pasar fronte ao Sol. O telescopio revolucionou a astronomía. O descubrimento das manchas solares, como moitos outros descubrimentos, débese en gran medida ao telescopio.
David Fabricius era pastor luterano de Frisia (Alemaña). Nas biografías escritas sobre el, descríbeno como astrónomo amateur, pero, con todo, centrábase no ceo e foi o primeiro en describir una estrela variable en 1596.
Ao parecer, Johannes recibiu do seu pai a afección á astronomía. Por iso, ao finalizar os seus estudos, trae á súa casa un telescopio desde Herberee. Así, cando ao amencer miraba ao ceo, o mozo Johannes descubriu que o Sol tiña manchas. Ambos chamaron ao seu pai e comezaron a observar este descubrimento.
O método de observación utilizado inicialmente era moi doloroso, xa que se miraba directamente ao Sol. O telescopio dirixíase primeiro a unha beira do Sol e, a medida que os ollos se afán a esa luminosidade, dirixíase cara ao centro do Sol. Estas observacións realizábanse ao amencer e á noitiña paira evitar que os ollos sufrisen un dano excesivo. Segundo o propio Johannes, a miúdo os ollos arroibábanse e aumentaban. Este enrojecimiento duraba até dous días e afectaba á vista.
Por iso, abandonaron a observación directa e comezaron a utilizar una ferramenta chamada cámara escura. Grazas a este instrumento, podían ver a imaxe do Sol nunha cor natural sen danar os ollos.
Durante meses observaron as manchas que se movían sobre a superficie do Sol, e observaron que as manchas desaparecidas da aresta occidental aparecían no bordo oriental nunha ducia de días. Paira esta época, Giordano Bruno e Johannes Kepler afirmaron que o Sol viraba sobre o seu propio eixo, e os Fabriciustes defenderon a mesma hipótese.
O primeiro libro sobre as manchas solares foi escrito por Johannes. Baixo o título De Maculis in Sole Observatis, et Apparente earum cum Sole Conversione Narratio, publicouse o 13 de xuño de 1611. A pesar de que chegou a tempo paira a feira de Frankfurt, non tivo moita repercusión, debido a que as conclusións máis comunmente escritas tiñan moi pouca forza e non publicaron debuxos. Hai quen opina que á hora de determinar a natureza destas manchas, o pai e o fillo non eran da mesma opinión, o que provocou que en moitas explicacións quedasen na pel. Sexa cal for o motivo, durante anos non se deu gran valor á obra dos Fabriciustes.
Os Fabriciustos foron un dos pioneiros na observación do Sol. Seguro que soñarían coa instrumentación paira ver o sol con precisión, pero tiveron que ter moita imaxinación paira saber canto se avanzou a tecnoloxía desde esa época.
A primeira ollada é difícil distinguir as manchas máis grandes no Sol. Se se mira con prismáticos binoculares, só se poden ver dous ou tres manchas. Cun telescopio de gran capacidade entre dez e vinte. E dun observatorio situado no espazo pódense distinguir até cen manchas.
Na actualidade, as fotografías máis exactas e ao mesmo tempo espectaculares do Sol proceden de observatorios en órbita SOHO (Solar Heliospheric Observatory). Este observatorio foi construído paira a investigación do Sol, onde ESA e NASA colaboran en numerosos proxectos.
Que son as manchas solares?
Ao parecer, estas manchas visibles no Sol son correntes plasmáticas xeradas por un forte campo magnético. O campo magnético sitúase na parte inferior da mancha e afoga o fluxo de enerxía ascendente que vén do interior do Sol. A estrutura é moi estable porque está baseada nun ciclo en continua renovación. Ao arrefriarse o material de superficie é máis denso, polo que cae ao centro da mancha e leva con el o material circundante e o campo magnético. Así, mentres a zona é resistente, a mancha mantense máis fría que a zona, polo que se ve máis escura que a zona, a pesar do seu resplandor natural.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
