O Aquarium de San Sebastián, visto desde dentro
O Aquarium de San Sebastián non é o máis grande do mundo, pero é un museo marítimo con 300.000 visitantes anuais. Ademais, en decembro de 2008 abriu novas instalacións. A visita ao Aquarium ten una duración aproximada de dúas horas, cun percorrido de case dous quilómetros. Pero o tamaño dun acuario non é só o que ve o visitante. Nesta parte non visible polo visitante atópanse, por unha banda, os lugares paira realizar traballos de investigación e, por outro, os lugares paira o tratamento adecuado dos animais enfermos.
No marco da investigación, no propio Aquarium crecen algunhas especies. Una delas é a Gatuarrain, onde se pon os ovos, os obreiros recóllenos, colócanos nun pequeno acuario, controlando a temperatura e os niveis de osíxeno, e nesta situación os peixes nacen cando rompen os ovos.
Con todo, a maioría dos peixes son máis difíciles de cultivar. As especies típicas dos cultivos cantábricos tampouco son facilmente cultivables no Aquarium. As douradas, por exemplo, crecen en viveiros tradicionais paira o seu consumo. Pero no Aquarium non o poden facer porque necesitarían máis dedicación e un lugar especial.
Probas ocultas
Con todo, outro dos obxectivos da investigación é probar os peixes e acuarios que van expor antes da súa exposición ao público. Por exemplo, antes de mostrar a última innovación pública, pasan meses facendo probas.
Un do once novos acuarios instalados foi o manglares, un acuario de auga tépeda de 18 metros de lonxitude. Debido ao seu gran tamaño, non podían fornecer poucas especies. Incluíronse aproximadamente 20 especies de peixes, entre elas peixes morcegos, peces do xénero Caesio e outros.
O acuario foi montado en febreiro de 2008 e a partir de marzo comezaron a introducirse lentamente. O obxectivo non era só probar se cada especie podía sobrevivir ou non, senón tamén analizar as relacións entre especies. É imprescindible seguir a interacción entre especies que conviven nun acuario. No caso do manglares do Aquarium, o resultado foi satisfactorio, polo que puideron visualizar este novo acuario.
Dispoñible paira corentena
No mantemento diario, una das funcións dos técnicos é o control dos microorganismos nocivos presentes na auga. Tratan a auga con luz ultravioleta paira acabar coas bacterias. Posteriormente fíltrase e introdúcese nos acuarios. Con todo, isto non sempre garante a entrada de parásitos, polo que ás veces os peixes enferman.
Cando isto ocorre, os exemplares enfermos ponse en corentena onde non están visibles. No interior das instalacións do Aquarium dispoñen de quince grandes acuarios e varios pequenos onde se realizan os tratamentos dos peixes.
No entanto, o seguimento dos peixes non se realiza unicamente en instalacións ocultas. En ocasións, as especies que se atopan á vista dos visitantes tamén adoitan sorprender.
Una desas sorpresas produciuse no gran oceanario do Aquarium, un gran acuario cun túnel. Alí hai máis de corenta especies, a maioría do Cantábrico. Até hai poucos anos, entre eles atopábanse os capítulos, peces moi espectaculares, que tiveron que retirar. O tamaño e as condicións do acuario non eran adecuadas paira eles, polo que tiveron que suspender o espectáculo.
Nestes casos a parte ética ten forza á hora de tomar decisións. En palabras de Xabier Lasaga, responsable de mercadotecnia do Aquarium: "eu, desde o punto de vista da mercadotecnia, traería moitas quenllas, tartarugas terribles, etc. Pero, polo menos nese sentido, hai que coidar o aspecto ético. Por exemplo, coas tartarugas; no Aquarium de San Sebastián temos tartarugas bastante pequenas porque seguimos una filosofía. Estas tartarugas véñennos no inverno, a maioría con infeccións ou tras caer nas redes de pescadores. E nós no Aquarium temos sete/oito meses. Despois, imos á Rochelle, onde marcamos e soltamos. En definitiva, esa é a nosa filosofía: realizar traballos de investigación e conservación, e crear una pequena conciencia na xente".
Novas especies
Con todo, a maioría das especies do Aquarium non son enfermas ou chegan despois de caer nas redes de pescadores. Normalmente chegan aos acuarios mediante intercambio ou compravenda.
Existe una gran relación entre os acuarios de toda España e cos franceses. Os donostiarras teñen á súa disposición peces do Cantábrico; cando outro acuario quere ou necesita estas especies, ofrece outras especies e créase a posibilidade de intercambiar peces.
Os responsables do Aquarium de San Sebastián manteñen una estreita relación co acuario de Biarritz. De aí, por exemplo, trouxeron a terceira quenlla, durante a súa estancia en obras en Biarritz. Este tipo de beneficios son habituais entre os acuarios.
Con todo, é necesario o comercio de peixe. Este é o sistema máis común paira a obtención de novas especies e existe un gran mercado paira os acuarios.
Os peixes máis caros son os tropicais. En Europa, os Países Baixos son os principais provedores. Alí mesmo crecen os peixes tropicais, onde os responsables do Aquarium donostiarra cómpranos. Por exemplo, compraron moitas especies tropicais paira a última renovación. Os máis caros non foron peces, senón nautilus. Non é habitual que os nautilus véxanse nos acuarios, que foron expostos no último acuario da visita ao Aquarium de San Sebastián como espectáculo especial paira finalizar a visita.
Tamén trouxeron outros moitos peixes tropicais, como o famoso peixe pallaso, vacún, lapis, etc.
Viaxes a Donostia
E ás veces é máis difícil que comprar peixe. Métenas en bolsas de plástico e enchen as dúas ou tres cuartas partes da bolsa con auga. É importante non dar para comer aos peixes durante a viaxe. Pola contra, se se defenden despois de comer, poden morrer comendo. A viaxe realízase en avión, xa que deben chegar ao Aquarium nun só día. Doutra banda, aínda que pareza contraditorio, deben traer os peixes lentamente para que non se estreen. Por tanto, o transporte de peces tropicais é una actividade moi complexa.
Tampouco foi fácil traer quenllas. Non poden permanecer quietos. Por iso, trouxéronse en tanques especiais, movendo a auga constantemente mediante bombas. A auga entra pola boca da quenlla e salgue das branquias e, ao respirar así, é necesario dispor dun sistema deste tipo no transporte. Á auga hai que engadir o osíxeno, xa que a respiración da quenlla consome constantemente.
Axuda de pescadores
O Aquarium de San Sebastián recibe tamén a axuda dos pescadores paira abastecer aos peixes do Cantábrico. Uno deles, Jokin Bidasagasti, traballa especialmente paira o Aquarium. Inclúe congros, morenas, robalizas, douradas, etc. do Cantábrico. Dependendo da tempada toma uns peixes ou outros. "Na primavera, por exemplo, é un bo momento paira cazar sepias", di Julen Etxeberria, biólogo do Aquarium. Pero tamén captura segundo as necesidades do Aquarium. Se falta algún peixe, encárganlle ir buscalo.
Tamén teñen relación co resto de pescadores. Cando atopan algo especial lévano ao Aquarium. "Nunha ocasión, por exemplo, trouxeron uns chicharros vermellos africanos. Non querían utilizalos paira pescar, polo que algúns exemplares que os trouxeron ao Aquiarium", explica Etxeberria. Con todo, este tipo de achegas non son habituais.
Con todo, o Aquarium está estreitamente relacionado co porto donostiarra. Está alí, por suposto, e tiveron moitos anos de relación. Agora, na súa última renovación, quixeron render unha pequena homenaxe ao porto e aos seus pescadores e outros traballadores. Por iso, reservaron un espazo na exposición.
O Aquarium de San Sebastián está a crecer, non só na parte visible paira o visitante, senón tamén na non visible. Vinte e seis traballadores, nove deles biólogos, traballan paira mellorar un museo sobre o mar. Alí está, desde hai case un século, no extremo final do porto de San Sebastián. Esperando visitantes.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
