da orixe do covid-19, máis aló dos morcegos
“Despois de vela, todos sabiamos”. E iso é o que di ao ouvir aos científicos que o covid-19 non lles sorprendeu do todo, que esperaban una especie de epidemia antes ou despois. Así o corrobora o zoólogo Joxerra Aihartza Azurtza: “Os factores de risco paira un caso son coñecidos e finalmente uníronse. O primeiro é a proximidade. Uníronse patógenos (virus de animais salvaxes) e vivos (persoas) que antes estaban separados entre si. Xa non hai zonas salvaxes e, como consecuencia da globalización, o que ocorre nun recuncho do mundo chega rapidamente ao outro extremo”.
Explica que antes o risco era moito menor. Os lugares e a xente que estaban preto da vida salvaxe estaban illados e, se aparecía un patógeno zoonótico, é dicir, si un patógeno saltaba dos animais aos humanos, causaba a enfermidade no lugar e non se estendía. Pero o home chegou a todos os lugares e púxose en estreita relación coa vida salvaxe, co que o risco aumentou considerablemente.
Con todo, a veterinaria viróloga, Elisa Pérez Ramírez, confesa que non esperaba que tivese esa dimensión: “Eu son veterinario e investigo en virología, sobre todo en aves, gripe, etc. Ultimamente tamén estou a investigar o virus do Nilo Occidental, polo que coñezo moi ben os factores de risco paira crear una pandemia. Ademais dos investigadores, os organismos internacionais tamén estaban concienciados e a propia Organización Mundial da Saúde alertou da cada vez máis frecuente aparición de novas enfermidades procedentes de animais. Con todo, sorprendéronme as medidas e a velocidade desta praga. Á fin e ao cabo, non o tivemos desde 1918, e é terrible que ocorra durante a vida persoal. Pero é certo que xogabamos co lume”.
En caso de apostar, Pérez afirmou que apostaría por algún virus da gripe: “Esperaba una gripe de aves ou porcos. Tamén se produciron ameazas con H5N1 e H1N1, pero non conseguiron transmitir tan ben como este entre as persoas. Isto converteu a este coronavirus nun pandémico pola súa eficacia na transmisión interpersoal. Tamén excreciones antes ou sen síntomas, é dicir, presintomáticos e asintomáticos. En calquera caso, estaba claro que ía ser un virus respiratorio”.
Características especiais dos morcegos
O descubrimento da orixe xenética deste virus respiratorio en morcegos non sorprendeu moito aos científicos. Anteriormente producíronse brotes de SARS e MERS, o primeiro en 2003 e o segundo en 2012. Ambos tiñan a súa orixe nun coronavirus de morcegos e, por medio doutro animal (a peonza na SARS e o dromedario na MERS), chegaron aos seres humanos e transmitíronse do home ao home. Por tanto, desde entón moitos investigadores estaban a investigar os virus do morcego. A pesar diso, Aihartza xa funcionaba moito antes da aparición destas enfermidades.
Por exemplo, en 2011, xunto con outros zoólogos e virólogos, publicou un artigo científico sobre os coronavirus de morcegos na Península Ibérica, que ano tras ano foi describindo outros virus do morcego. Os morcegos son ideais paira investigar os virus. En primeiro lugar, son animais sociais que viven en grandes grupos, polo que calquera patógeno propágase facilmente entre eles, o que facilita moito a loxística aos investigadores. “Por iso coñecemos mellor aos morcegos que aos virus doutros animais”, afirmou Aiartza.
Outras peculiaridades son o seu vertixinoso metabolismo, o seu excelente sistema inmunitario e a súa alta inmunotoludesia, que apenas padecen cancro e que viven durante anos. Estas características tamén son moi interesantes paira investigadores de diferentes ámbitos.
Esta investigación básica permitiu aos científicos relacionar rapidamente leste patógeno cos morcegos que provocaban una pneumonía inusual nos humanos. En decembro de 2019 notificáronse en China os primeiros casos dunha pneumonía atípica e o 10 de xaneiro de 2020 logrouse a secuenciación do virus causante. En comparación coa información xenética de todos os virus existentes, viron que o virus era novo e que o máis próximo era un coronavirus dun morcego de ferradura.
A partir de aí xeneralizouse que os morcegos son a orixe do virus do SARS-CoV-2. Pero Aiartza ten outra perspectiva. Coñécense 1.423 especies de morcegos, una cuarta parte das especies de mamíferos. Entre eles atópanse os grandes raposos voadores, as pequenas especies que pesan menos de 3 gramos, moitos son insectívoros, pero hai quen come froita, pole, flores… Hai una gran diversidade. E o seu risco zoonótico, é dicir, o risco de que os seus patógenos salten cara a nós, non é maior que o doutros animais, senón menor, por exemplo, que o de roedores e artiodactilos (cervos, vacas...), e o dos primates.
Ademais, Aiartza destacou que o SARS-CoV 2 non se atopou en morcegos. “Por semellanza sabemos cal é a súa orixe, pero non sabemos onde mutou para que o ser humano poida infectarse e transmitirse entre nós”.
O problema dos viveiros
Segundo Pérez, sería interesante identificar esta especie intermedia, xa que é moi difícil pasar dos morcegos ás persoas. “Probablemente hai outra especie entre elas. E debe ser o que vive ou crece en grandes grupos para que sexa epidemiológicamente significativo; o que os coronavirus infectan con facilidade; e o que está estreitamente relacionado cos seres humanos”.
Segundo adiantou, é posible que a resposta estea nos viveiros de bosquetes existentes na rexión chinesa de Yunnan. Nestes viveiros crecían animais salvaxes (mapaches, visóns, hurones, pangolinas, espinos…) que lles levaban vivos ás feiras, entre elas Wuhangora. Este costume uniuse ademais a algúns brotes de peste porcina africana. Isto provocou a morte de moitos porcos, o encarecemento da carne de porco e o aumento do consumo de animais salvaxes.
“Nos estudos comprobamos que estas especies se infectan facilmente co SARS-CoV-2. Se viven en liberdade na súa contorna non son tan perigosos, pero nos viveiros o virus propágase facilmente entre eles e cando están en contacto cos seres humanos facilítase o salto dunha especie a outra”, explica Pérez.
Polo momento, en China prohibíronse as feiras de animais destas granxas. Pero tamén se están dando problemas noutros viveiros, como os viveiros de visóns paira peletería. Tanto Pérez como Aiartza advirten do perigo de converter animais salvaxes en depósitos de virus. Xa se atoparon infectados por visóns salvaxes, polo que o risco non é una hipótese, é real.
“De momento, o visón é o único animal no que se demostrou que existe transmisión de animais a persoas. Isto viuse moi ben nas granxas danesas de visóns: os traballadores contaminaron os visóns, o virus creceu nos visóns, eles contaminaron aos traballadores e eles contaminaron ás persoas da súa contorna coa variante de visóns do coronavirus. Desde entón tomáronse medidas drásticas nos viveiros, pero a pesar de todo, danse aparicións similares una vez por medio”, lembrou Pérez.
Fóra dos viveiros, ambos creen que se está investigando menos do suficiente que pasa cos animais salvaxes. Aiartza, por exemplo, menciona as garduñas: “Nalgunhas zonas a garduña adoita ser moi abundante, xa que se trata de vertedoiros e frecuentación. Pero aquí a ninguén se lle ocorreu empezar a ceder as garduñas. Que liquidaremos mirándonos a nós mesmos, coas vacinas, etc., se temos uns posibles depósitos nos que se poden crear novas variantes? Outro animal a ter en conta é o gato. Está moi estendida en pobos e cidades, moitas son salvaxes e que pasará si son depósitos? Sabemos que os felinos inféctanse, inféctanse. Pois cantos máis gatos infectamos máis tiramos a moeda”.
O perigo de transmisión do SARS-CoV-2 na investigación de morcegos tamén preocupa a Aihartza. Pero, ademais dos investigadores, os gatos tamén poden transmitir o virus aos morcegos. Os investigadores italianos han advertido deste perigo e lembraron que os gatos cazan morcegos. O risco non é tan afastado.
A mellor vacina, coidar o medio ambiente
Pérez e Aiartza teñen claro que a protección do medio ambiente é a medida preventiva máis eficaz paira evitar a zoonosis ou polo menos limitar o risco de que se produzan. Noutras pandemias e pragas zoonóticas anteriores ao COVID-19 a orixe foi sempre o mesmo: a ruptura do equilibrio ecolóxico.
Aiartza pon como exemplo un problema próximo: Mal de Lyme ou borreliosis.“É una enfermidade moi mala, moi polimórfica e, en xeral, difícil de diagnosticar. Paira o seu diagnóstico, os pacientes poden sufrir moito e converterse en crónicos. O axente causal é una bacteria que contén numerosas genoespecies, Borrelia burgdorferi (sensu latexo) que se detecta en cervos e corzos. En Euskal Herria, e en Europa, sobre todo en Ixodes ricinus, é abundante nas basasaguas do xénero Apodemus”.
Paira controlar a borreliosis, algúns propoñen acabar cos cervos e os corzos e mesmo fixeron a proba en EEUU. Pero, segundo Aiartza, sería un erro: “Se matas cervos e corzos, probablemente tamén escorrentarás aos carnívoros. E estes carnívoros son os que comen roedores e controlan a súa poboación. Por tanto, cantos máis bosques sexan «limpos», con poucos carnívoros e matogueiras, mellor opción paira os pequenos roedores sen límites de expansión”.
En concreto, a estratexia One Health (Saúde Única) considera imprescindible preservar a saúde ambiental e animal paira preservar a saúde humana. Segundo Pérez, esta visión está moi estendida entre veterinarios e ecoloxistas. Con todo, quen traballan na sanidade pública non o tiveron moi en conta até agora na práctica. “Creo que o covid-19 vaino a cambiar e vaise a xestionar doutra maneira o medio ambiente e os animais paira evitar enfermidades. Con todo, estamos a destruír tan rápido os ecosistemas, non se se chegaremos a tempo. Pero está claro que os profesionais que traballamos na xestión ambiental, na sanidade animal e no benestar das persoas temos que traballar xuntos, non só médicos, senón sociólogos, economistas, etc.”.
Neste sentido, considera moi apropiado o concepto de sindemia, que inclúe tamén os factores sociais: “Un goberno pode prohibir as feiras de animais vivos, pero a medida non terá éxito se non se ofrece una alternativa aos que viven dela e se os hábitos non cambian a través da educación”.
Pérez di claramente: “Todo o que se inviste en prevención sempre será moito menos que o que se gasta paira combater a enfermidade. En veterinaria témolo moi claro, por iso facemos todos os esforzos paira previr pragas. Imaxínache que pasaría se a peste de porco africana chegase aquí e fose necesario matar os porcos das granxas… O impacto económico e social sería enorme. En saúde humana, o enfoque é totalmente reactivo (tratamentos, hospitais…) en lugar de preventivo. É imprescindible cambiar de vista porque todo está relacionado. En definitiva, coidar o medio ambiente é a mellor vacina”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
