"Ser muller no sector primario e na investigación ten desvantaxes"
Izaro Zubiria naceu en Ibarguren, Gaztelu, nun pequeno pobo rural guipuscoano, e sempre viviu rodeado de natureza: "Por iso sempre me gustou a natureza. Ademais, o meu pai tamén foi moi natural e transmitiume a súa afección. Desde pequeno empecei a montar dacabalo e sempre tivemos can, galiñas...", di. Por tanto, non é de estrañar que á hora de elixir os estudos universitarios haxa optado pola opción de Veterinaria.
Non se arrepinte, pero lembra o primeiro golpe que recibiu: "Terceiro. O meu pai tiña un amigo con vacas de carne e ese verán ocorréuseme traballar con el paira estudar o traballo da gandaría. Cando fomos ao seu caserío, pero enseguida díxome que o seu veterinario era home, grande e de cen quilos; a ver que tiña que facer eu, sendo muller e tan pequena". Dalgunha maneira, atopouse coa realidade.
O segundo golpe foi darse conta do escaso recoñecemento social dos estudos veterinarios fronte a outros estudos: "Son estudos moi esixentes, moi esixentes, e a túa responsabilidade no traballo tamén é moi alta. A xente, con todo, non o ve e a profesión non está na medida en que debería ser recoñecida".
Con todo, avanzou e, ao ser un pouco inquieto, xa no último ano empezou a mirar que opcións podían haber. A través de una profesora contactou con NEIKER e traballou durante seis meses en diversos proxectos sobre alimentación animal e no laboratorio de inseminación.
"De antemán non pensei que me gustou o mundo da investigación. Eu quería ter una relación directa coa natureza e una actividade movida, e non pensaba que me gustou estar metido nun laboratorio. Pero é un traballo moi activo, tocoume facer unha chea de traballos e gustoume moito”, recoñeceu Zubiria.
Una vez finalizadas as prácticas de seis meses, viu a existencia dun máster en calidade e seguridade alimentaria e pensou que, como xa tiña intención de solicitar una bolsa de doutoramento, podería ser adecuado. “Ademais era tempo de crise e pareceume que me axudaría a abrirme as portas”, lembrou.
Una vez iniciado o máster abríuselle a posibilidade de realizar o doutoramento, presentándoo, e concedéuselle, que quedou en primeiro lugar. “Tocoume a oportunidade con moita ilusión, aínda que me daba medo meterme nunha tese. Tomaba mostras, buscaba solucións, propuña novas ideas… paira iso sabía que servía, pero ter tantas horas sentado diante do computador dábame medo”. Con todo, decidiu avanzar.
Boa parte da tese ía levar a cabo no cortello da Escola Agraria Fraisoro con vacas, e a primeira vez tomárona con dúbidas, pensando que non tiña un perfil de cortello.
Con todo, entre as prácticas e a tese traballou nun cortello de Vitoria-Gasteiz, como peón, esnaquizando vacas… Era un traballo duro e mal pago, pero aprendeu moito, e resultoulle moi útil paira deseñar ensaios, desenvolverse no cortello e tratalo de fronte cos baserritarras: “Cando viron que sabía facer as tarefas do cortello, cambiaron de actitude e axudáronme moito”. El tampouco se limitou a realizar traballos de investigación, senón que tamén realizaba traballos de caserío. “Ao final, o traballo de peón foi clave na miña vida profesional, porque me permitiu comprender aos baserritarras, colaborar con eles e facer amigos”.
Ser nai, dobre pena
Nada máis iniciar os ensaios da cuadra tivo una sorpresa: decatouse de que estaba embarazada. Ambos decidiron con ilusión que sería a súa nai. Entón recibiu outro gran golpe: ao estar coa bolsa non lle correspondía o permiso de maternidade. Podía gozar dunha suspensión de até seis meses sen soldo.
Ante esta inxustiza, non se resignou e traballou até o último día do seu embarazo. Ao nacer o bebé, coa axuda do seu director, dos seus achegados e, sobre todo, da súa parella, regresou inmediatamente ao traballo por non interromper a bolsa. Isto levou á maternidade a vivir cun sabor agridoce, xa que ao cambio e esforzo que supón a chegada dun neno, sobre todo nos primeiros meses, engadíase o do traballo. Ademais, tivo que escoitar comentarios da xente ao descubrir a implicación total do seu pai e o baleiro da súa nai: “Nese momento o meu pai pasaba máis tempo coa súa filla, víano na rúa e indicábanmo. A sociedade non está afeita a esa imaxe, pero eu non me sentía ben ao ouvila”.
A Ponte di claramente: “Iso pásalle a un mozo e non pasa nada. Ía ser pai, seguiría traballando como estaba antes e listo”.
Terminaba o segundo ensaio e sentaba diante do computador. Pero desde unha cooperativa agraria ofrecéronlle traballo paira levar a cabo a alimentación animal e aceptou o traballo. Tivo un segundo fillo e logrou desenvolver proxectos de I+D e cooperación. Nese momento tivo coñecemento do certame CAF-Elhuyar e decidiu presentar un traballo. A pesar do traballo que lle deu a redacción do artigo con todo o demais, cre que mereceu a pena. Gañou o premio especial NEIKER.
“Deume moita alegría. Sentín que finalmente recibín o recoñecemento que me merecía por todo o traballo realizado”, sinalou Zubiria. É máis, o premio tamén foi un acicate paira retomar a tese. “Son partidario de terminar os iniciados, pero non tiven a suficiente ilusión paira levar a cabo un traballo destas características. Agora si, estou moi activo e tentareino. Por tanto, teño que recoñecer que paira min gañar este premio foi un gran impulso”.
Naceu en Gaztelu en 1989. Estudou Veterinaria e, a continuación, Máster en Calidade e Seguridade Alimentaria. Comezou a súa tese doutoral e, aínda que a suspende durante un tempo, volve á investigación. Entre outros moitos traballos e proxectos, a maioría relacionados co gando e a alimentación.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
