Un ano á cristalografía
Fai 100 anos Max von Laue recibiu o Premio Nobel de Física por descubrir que os cristais difractan os raios X. En 1912 descubriu traballando cun cristal de sulfuro de zinc: Os raios X observaron que ao atravesar este cristal formábase un modelo de difracción. A noticia deste descubrimento foi un acicate paira o pai e fillo Bragg, que traballaban a lume con raios X. Eles entenderon e propuxeron, en 1913, que era ese modelo e como se podía interpretar paira saber como están dispostos os átomos dos cristais. En 1915 foi galardoado co Premio Nobel de Física "polas súas achegas á análise da estrutura dos cristais mediante raios X". Desde entón, outros 21 premios Nobel recoñeceron as súas achegas no campo da cristalografía.
A Organización das Nacións Unidas ha nomeado 2014 o Ano Internacional da Cristalografía como o Ano Internacional da Cristalografía. Con esta denominación queren destacar a importancia da cristalografía, a histórica e a actual, como ferramenta imprescindible e poderosa paira entender a estrutura da materia. Perutz e Kendrew descubriron a estrutura da hemoglobina, a da insulina Crowfootek, e Watson e Crick, a do ADN. Porque cando falamos da materia, tamén falamos da materia que nos compón a vida.
A cristalografía utilízase en moitos campos da ciencia e a tecnoloxía: utilízana os que sintetizan novos materiais, pero tamén os que sintetizan novos medicamentos; serve paira coñecer por dentro os cristais xigantes de Naica e paira comprender a estrutura e función das proteínas diminutas estudan as proteínas cristalizadas.
"A influencia da cristalografía é omnipresente na nosa vida cotiá", afirman as Nacións Unidas na súa credencial. Nós achegámonos pola xanela da xeoloxía e as historias ao Ano da Cristalografía, neste número e no seguinte. A espectacular cova de Naica, o pai e fillo Braggs e Dorothy Crowfoot, pioneira na cristalografía de moléculas biolóxicas, serán os protagonistas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
