Ano químico
Estamos no Ano Internacional da Química. A designación, impulsada pola UNESCO e o IUPAC, foi, entre outros obxectivos, conseguir que a química sexa un recurso estimado e recoñecido socialmente paira responder as necesidades do mundo. Non é un obxectivo calquera, porque non son os mellores tempos da química, polo menos se nos fixamos na imaxe pública.
Tres químicos da Facultade de Químicas de San Sebastián falan neste número da imaxe pública da química. E, con matices, o tres coinciden na mala imaxe da química. De feito, o químico adxectivo é peyorativo e a química ten a imaxe de tóxico, nocivo. A química en si xogou un papel importante. De feito, a través da química conseguimos una gran capacidade de transformación da materia e do medio ambiente, pero tamén foi moi prexudicial por descoñecemento, accidentes e abandono. Doutra banda, vendedores de determinados produtos e estilos de vida souberon explotalo perfectamente paira situar ás súas “sen química” en oposición. E nesta sociedade “mediatizada”, a mala química arraigouse con forza.
Con todo, a pesar da mala imaxe pública, na praxe non renunciamos á química. Ás veces, sabendo que no centro do que estamos a facer está a química, e normalmente sen pensar. Vivimos nesa dicotomía e contradición: criticar a química que consideramos química e eloxiar a química que non a consideramos química.
É una oportunidade paira vivir, paira quen así o desexe. Pero non é a nosa opción e non é a que queremos impulsar desde esta revista. Os expertos que participaron na mesa redonda destacan que a resposta á ruptura da dicotomía será a educación: “ciencia, ciencia e ciencia”. Eu engadiría outra: “conciencia, conciencia e conciencia”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
