Darwinkeria
Hai tempo, aínda novo e verde, e cando acababa de licenciarme en Bioloxía, empecei a traballar o tecnolecto en eúscaro. Quero dicir que despois de cursar todos os estudos en castelán, constrúo ou fixen a miña propia linguaxe paira poder explicar as cuestións biolóxicas en eúscaro, e é que busquei materiais tan escasos en moitos lugares.
Ninguén se sorprenderá dos maiores dunha idade sabendo, por exemplo, que aprendín de memoria o dicionario de Ciencias Naturais. No meu afán por completar o meu tecnolecto de bioloxía, tamén me puxen no dicionario de Plazido Muxika, e una palabra que atopei deixoume groggy, ou máis aínda, o kao na súa totalidade. Seguro que acertaches, por suposto, o premio vasco á entrada evolucionista. Non se necesitan profundos descubrimentos sobre o eúscaro paira saber que -keria é un sufijo marcado, é dicir, que significa algo que se rexeita, como a desidia ou a liberalización. Ese darbingo, a darwinkeria, por suposto, rexeita a todo Darwin, estigmatizando desde o mesmo nome.
O dicionario de Plazido Muxika foi publicado en 1965 e viña encher o enorme baleiro de vocabulario existente entre o castelán e o eúscaro. A pesar dun gran avance neste sentido, este termo ofensivo converteuse paira os meus ollos no emblema da fatídica entrada do evolucionismo en Euskal Herria. E é que este vórtice nos di perfectamente cal podería ser a opinión de Plazido Muxika sobre o darwinismo, pero non só a do propio falante, senón tamén a de moitos e moitos dos notables do mundo vasco. A cuestión é que esa actitude contraria é antiga e non ten que ver directamente co darwinismo. O Darwinismo atopouse desde o principio co que poderiamos denominar "a muralla de Arbelbide": esa muralla era o euskara; o euskara, paira Janpierre Arbelbide, -e moitos outros- era una muralla protectora, illante, que mirase a Euskal Herria de todos os perigos e alxerinos do mundo. Por mor da muralla de Arbelbide ou, entre outras cousas, en eúscaro non hai ningún libro deslizante, só libros relixiosos: sabemos que literatura tivemos até onte. Pódese dicir que cos vascos quíxose crear un parque temático, una Lotilandia. Pois ben, as ideas de Darwin se trituraron durante moito tempo contra esta muralla.
Neste sentido, sería bastante previsor saber que o darwinismo tivo moito máis éxito entre vascos de fóra de Euskal Herria que entre vascos que vivían nun ambiente asfixiante e obscurantista de Euskal Herria. Así expostas parece que a explicación é demasiado esquemática, pero podemos entendela así, por exemplo, un Armand David, ou un José Aretxabaleta. O uriostare José Aretxabaleta aprendeu dos tertulianos dun medicamento de Montevideo quen era Darwin e, posteriormente, cando se incorporou á universidade, expuxo entre os seus alumnos as ideas de Darwin e Haeckel durante un longo período de 1874-1906, sendo o principal precursor e difusor do darwinismo en Sudamérica, lonxe das coaccións do seu país.
En calquera caso, creo que é moito máis sorprendente o caso do sacerdote ezpelano Armand David, que perforou a muralla de Arbelbide e, ademais, a conspiración silenciosa que sufriu o darwinismo en Francia, ao campo das contradicións que lle ía a supor ser cura. Armand David foi enviado a China en 1861, pero alí traballou sobre todo como naturalista baixo a responsabilidade do Museo de Ciencias Naturais de París e, aparentemente, como espía. Como xa saberás, descubriu o gran panda e outras tantas especies nas dúas primeiras campañas de exploración. Moi mal de saúde, regresou a Europa en 1870 paira un descanso e leu no Geno italiano o libro seminario “A orixe das especies”, probablemente en versión italiana, non no francés chamado por el mesmo.
Con todo, Armand David quedou bastante convencido da bondade da hipótese de Darwin, xa que cando regresou a China en 1872 paira una terceira campaña de exploración, o darwinismo estaba ben gardado no colco e os seus faisanes ofrecéronlle as probas necesarias paira convertelo totalmente en darwindar. A pesar de todo, destacaría dous factores crave paira a conversión de Armand David: un, a lectura da tradución italiana, e o outro, o feito de que nas campañas por China actúe como exploradores británicos --á maneira dun Alfred Wallace, por exemplo-, de todo e en grandes cantidades.
En Euskal Herria, o caso do médico e escritor Jean Etxepare é paradigmático. Nacido en Arxentina, Etxepare estudou en Bordeus e presentou a súa tese doutoral en 1901. Alí leu os libros de Haeckel e Nietzsche. En 1905 é médico de Alduz e nesa época comeza a colaborar co semanario Eskualduna. O médico de Alduce é absolutamente extraordinario no pequeno Parnaso das letras vascas, xa que é un dos poucos laicos na colorida sucesión de clérigos da nosa historia literaria. Publicou dous libros, Buruxkak (1910) e Beribilez (1931), que máis venenosos crían Villasante. A cabeza resultou escandalosa, entre outras cousas, polo seu sexo e amor: un auténtico subversivo na entón Lotilandia, e aínda que se publicou en 1910, de feito estivo secuestrada antes e despois censurada durante 70 anos. Por iso, non será de estrañar que paira o segundo libro coñecésese que Etxepare foi máis inocente. Beribilez cóntanos un día de viaxe, desde Cambo até Loyola, paira volver de novo a Cambo. Loxicamente, ao redor desta viaxe, Etxepare trenzó moitísimas cuestións e, á súa vez, encriptó en cinco ou seis liñas compactas a evolución do mundo e da vida: pódese dicir que nos quería transmitir con contrabando. Pois ben, o cóengo Piarres Lafitte amasó tres veces este episodio venenoso e tratou de neutralizalo --mesmo máis tarde do falecemento de Etxepare -, sabendo que Haeckel estaba cucharado entre as liñas de Etxepare.
Na miña opinión, o episodio é inexplicable: por unha banda, o médico de Alduce tenta furar o muro de Arbelbide e, por outro, o cóengo Piarres Lafitte encerrando inmediatamente as gretas e gretas. É dicir , en termos xerais, o colectivo de "médicos" coa intención de introducir un certo aire darwinista, fronte ao colectivo de "sacerdotes" que retén a ortodoxia teso de Lotilandia. Ao carón pódense citar moitos nomes, como o enxeñeiro agrónomo Bizente Aizpuru ou o médico e escritor de Larreko Fermin Irigarai, e no outro --o farmacéutico e xesuíta José Antonio Laburu Olaskoaga ou o patriarca da cultura vasca Jose Migel Barandiaran -, pero sería demasiado longo o comezo da definición.
Afortunadamente, XX. A situación paira o último cuarto do século foise modificando. Eu, como fito, menciono o poema Hidróxeno omnipotente de Xabier Amuriza, publicado en 1977, no que descubrín que a cosmogonía bíblica tradicional, por primeira vez, converteuse nun todo evolucionista. Ao principio era hidróxeno, e o principio era hidróxeno, e...
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
