Datación da seda paira saber cando son as pezas
Do mesmo xeito que a datación dos fósiles dá información aos paleontólogos, a datación das pezas dá información aos historiadores. Con todo, existe una diferenza entre ambas: existen técnicas fiables de datado de fósiles, como a baseada no isótopo do carbono 14, pero até agora non existía una técnica fiable de datado de tecidos sen utilizar cantidades moi elevadas. Agora, un químico do Instituto de Conservación do Museo Smithsonian de Maryland mellorou una antiga técnica paira datar pequenas mostras de seda. Isto permítelle datar as pezas dos museos sen apenas danar a peza.
Basicamente é una técnica similar á empregada na datación dos fósiles, pero en lugar de medir a desintegración dun isótopo, mide una variación dos aminoácidos das proteínas da seda. Todos os aminoácidos naturais teñen a mesma distribución atómica asimétrica, denominada L isómero, pero co tempo algúns aminoácidos cambian. Os químicos de Maryland mediron a velocidade á que se produce este proceso paira calibrar co tempo esta degradación da seda. Con estes datos, a mostra microscópica dunha peza é suficiente paira datar cunha precisión de 50-100 anos.
Este traballo non só é de interese paira os historiadores, senón tamén paira os biólogos polas posibles aplicacións da seda natural. Por exemplo, paira a súa aplicación en medicamento, é importante coñecer como e a que velocidade degrádase a seda.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
