O niño estelar de Orio
Utilizando un dos últimos avances en instrumentación astronómica, os astrónomos penetráronse na nube de po da nebulosa de Orio e sacaron fotografías do niño estelar.
As fotografías obtivéronse mediante unha cámara electrónica de infravermellos. A cámara é similar á utilizada polos astrónomos ópticos, pero en lugar de ter una emulsión paira detectar a luz visible, ten detectores de radiación de infravermello próximo (luz infravermella próxima á lonxitude de onda visible). Dado que o po interestelar é transparente á radiación infravermella, o seu estudo permite detectar o contido no fígado das nubes de po.
Até fai uns tres anos, os detectores de infravermello non tiñan a sensibilidade suficiente paira diferenciar fontes illadas.
En decembro de 1987, no Mark MacCaugh da NASA e os astrónomos Colin Aspin do Centro Astronómico de Fío (Hawaii) conectaron a cámara de infravermellos de 26 x 58 píxeles ao telescopio de infravermellos de Mauna Ke de 3,8 m.
Utilizando tres filtros diferentes, tomáronse 145 imaxes, 435 en total. Combinando estas imaxes co computador obtiveron una imaxe de cor.
A imaxe mostra una quincena de estrelas de pequena masa (das cales una quinta vese tamén ópticamente) centradas en Trapeciium. O trapecium está formado por catro estrelas azuis masivas responsables da ionización da nebulosa. A maioría dos participantes deste cúmulo estelar son moi novos desde o punto de vista astronómico. Só naceron fai un millón de anos.
As novas cámaras aceleraron por mil a astronomía por infravermellos. Os proxectos que se ían a desenvolver durante anos utilizando ferramentas vellas levan a cabo en poucas noites, xa que coas novas cámaras os astrónomos poden obter imaxes infravermellas de alta resolución de grandes fragmentos celestes. Móstrannos en profundidade o universo infravermello, como o telescopio de Galileo ensinounos o universo óptico.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
