O Cubo de Xeo xa concluíu o observatorio de neutrino realizado nos xeos do Polo sur. Comezaron a construírse en 2004 e tardaron todos estes anos en terminar. E é que non é un proxecto calquera.
O Cubo de Xeo é un auténtico cubo de xeo, de dimensións xigantescas, que comeza a 1,5 km de profundidade por baixo da superficie e continúa noutro quilómetro cara abaixo. Estas medidas son necesarias debido á escaseza de choques contra a materia de neutrinos. Segundo os físicos, das triliocas neutrinas que pasan diariamente polo xeo, o Cubo de Xeo só detectará uns poucos centos de veces ao día.
Paira a súa detección, o Cubo de Xeo dispón dunha rede de sensores ópticos. Precisamente cando os neutrinos chocan contra os átomos de osíxeno que hai no xeo, fórmanse unhas partículas cargadas chamadas muones e uns produtos laterais. Como estes muones viaxan máis rápido que a luz no xeo, os sensores producen una radiación detectable, a radiación de Cherenkov. Posteriormente, converten o sinal detectado en información dixital. Dado que esta información é moito máis precisa do que até agora podían obter os observatorios, os científicos esperan que neste campo da física déanse grandes avances, como o coñecemento do sol, as supernovas e a materia escura.