Os nenos do Paleolítico Superior participaban no pintado das mans dos cantiis
Un dos exemplos máis numerosos e estendidos da arte rupestre do Paleolítico Superior son as pinturas de mans. Colocábase a man no cantil e soprábase a pintura ao redor dela, deixando o aspecto da man nas paredes das covas. Ao longo dos anos deuse un significado sacro e asignouse un rol especial aos autores. Agora, os arqueólogos da Universidade de Cantabria demostraron que o pintado de mans era un acto colectivo no que participaban nenos e nenas.
A investigación foi publicada na revista Journal of Archaeological Science e o seu primeiro autor é Verónica Fernández Navarro. Explica que este traballo se realizou dentro do proxecto (Before Art) que dirixe Diego Garate Maidagan: “Una das manifestacións máis significativas do Paleolítico Superior é a arte rupestre. O noso obxectivo é coñecer o contexto destas declaracións: quen eran os autores, como se organizaban, como accedían ás covas, que paredes elixían, que tecnoloxías e materiais utilizaban… É dicir, que sociedades e que importancia tiña paira eles este tipo de recoñecementos”.
Neste sentido, no estudo agora publicado analizáronse as pinturas das mans das covas cántabras de Castelo, Garma,Fonte do Salín, Maltravieso (Cáceres) e Fonte do Trucho (Huesca). De feito, estas covas posúen un gran número de imaxes que se atopan nun lugar propicio paira o seu estudo e ben conservadas. Paira o cálculo da idade dos autores utilizáronse modelos fotogramétricos de 3d, comparando os resultados cos exemplos actuais. As persoas de todas as idades participaron no experimento e chegaron á conclusión de que aproximadamente a cuarta parte das pinturas foron elaboradas por nenos e nenas.
Os nenos, parte do grupo
“O resultado sorprendeunos bastante”, confesa Fernández. “En Francia, por exemplo, hai algún moi pequeno, en Maltravieso… Pero hai que ter en conta que estas pinturas as producían soprando ao redor da man, polo que son bastante máis grandes que a propia man. Por tanto, non é tan fácil pensar que son os da súa parella”.
Con todo, foron tidos en conta no experimento. De feito, nos últimos anos outros estudos analizaron o rol dos nenos, por exemplo, na fabricación de utensilios de pedra, e mesmo suxeriron que algúns obxectos podían ser xoguetes. Doutra banda, aínda que os ósos desfanse máis facilmente que os dos adultos, tamén se atoparon restos de nenos nas tumbas. Dedúcese, por tanto, que os nenos eran una parte importante da comunidade. En calquera caso, no artigo advírtese que a separación entre nenos e adultos non é ríxida, senón que ademais dos aspectos biolóxicos, tamén inflúen os aspectos sociolóxicos e culturais.
“Está claro, iso si, que todo o grupo participaba na pintura das mans. Así que parece que podería ser un elemento integrador, una actividade de consolidación do grupo”, subliña Fernández. Doutra banda, destaca o valor da metodoloxía que crearon: “Hai que ter en conta que este tipo de pinturas están presentes en todos os continentes e foron realizadas durante miles de anos. Agora, grazas a esta investigación, temos una metodoloxía paira coñecer mellor aos seus autores”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
