O achado foi publicado na revista Nature Geoscience polo geólogo Simon Kattenhorn da Universidade de Idaho e a investigadora Louise Prockter da universidade John Hopkins de Maryland.
Os científicos utilizaron as fotografías obtidas pola nave espacial Galileo da NASA entre 1995 e 2003 paira levar a cabo a investigación. En concreto, investigouse una zona de 134.000 quilómetros cadrados con fotografías en alta definición da zona.
As imaxes montáronse como un puzzle xeolóxico xigante e colocáronse una tras outra. Así, analizáronse as variacións que experimentaron ao longo dos anos as características xeolóxicas da superficie que se foron fragmentando e separando como consecuencia do movemento.
“Cando puxemos todas as pezas xuntas démonos conta de que nesa reconstrución había un gran buraco, un espazo en branco”, explica o investigador Kattenhorn, no servizo de noticias da revista Nature. “Pensamos que a parte que falta foi absorbida cara abaixo cara ao interior da lúa”.
Os investigadores Kattenhorn e Prockter concluíron que a estrutura da lúa Europa baséase no sistema de placas tectónicas. Una capa de xeo de poucos quilómetros de espesor móvese sobre outra capa de xeo máis quente e esvaradío. O xeo desta primeira capa que se afunde vaise fundindo e engádese ao xeo subxacente.
Os científicos creen que a lúa Europa ten un océano baixo o xeo, e que estes movementos tectónicos poderían comunicar a superficie da lúa co océano subxacente, é dicir, os elementos superficiais e subterráneos desprazaríanse dun lado a outro.
Algúns investigadores xa empezaron a pensar que o movemento das placas tectónicas pode facer que a presenza de seres vivos simples na lúa de xeo sexa máis viable do esperado.