Premios CAF-Elhuyar 2018 á ciencia en ondas expansivas
“Dá o salto e crea ondas expansivas”. A lema deste ano foi moi significativo. Máis de 80 investigadores, xornalistas, artistas e afeccionados á ciencia saltaron e o resultado quedou patente no acto de hoxe en Tabakalera.
Os gañadores foron:
“Una solución circular contra o lixo de calquera lugar que está a tragar o mundo”, de Alaitz Etxaide Etxeberria e Iraia Etxaide Etxeberria.Premio ao artigo divulgativo xeneral.
“Sinfonía de buracos negros”, de Miguel Querejeta Pérez.Premio ao artigo de divulgación baseado na tese doutoral do autor.
“Montes de Euskal Herria: esculpidos por grandes herbívoros”, de Iñaki Odriozola Larrañaga.Premio Especial Neiker a traballos do sector primario.
“O impacto na saúde das vacacións do Nadal”, de Josu López Gazpio. Premio de xornalismo científico.
“Bastartak!”, de Ander Gortazar Balerdi e Jacek Markusiewicz.Bolsa de creación en sociedade científica.
Revista Ekaia, Revista de Ciencia e Tecnoloxía da UPV.Premio Elhuyar de Méritos.
Entre todos estes creadores, o escultor Imanol Andonegi Mendizabal, autor da escultura dos premios CAF-Elhuyar, tivo una luz especial este ano. Nun vídeo explica o seu significado: “A miña forma de traballar non son textos, son formas. Pois ben, este corpo ten un elemento que representa un túnel, que se identifica cos trens de CAF, e outro túnel, pero ampliado, que quere facer referencia a Elhuyar. Difundir o eúscaro e a ciencia”.
A escultura abriu o camiño aos premiados. Uno a un os premios:
Una solución circular contra o lixo que se está tragando o mundo
O premio ao artigo divulgativo xeneral foi paira as irmás lesakarras Alaitz e Iraia Etxabide Etxeberria, co artigo titulado “Una solución circular contra o lixo ubicua que está a tragar o mundo”. Alaitz investiga solucións paira o problema dos plásticos e a irmá Iraia ilustra o artigo que escribiu. É o resultado da colaboración entre ambos.
O artigo pretende evitar o branqueo no ámbito da reciclaxe de plásticos: só se recolle o 42,6% do lixo xerado a partir dos produtos plásticos producidos, dos que se recicla o 31,1%. É dicir, só se recicla o 13,2% dos lixos de plástico xeradas. Tamén expoñen una pregunta paira reflexionar: “Por que se cada vez recíclase máis, a produción de plásticos segue crecendo de forma significativa ano tras ano?”.
Escribiron unha profunda reportaxe sobre a economía circular dos plásticos e plásticos de base biolóxica. Tras a entrega do premio, Iraia expresou a súa intención de concienciar á sociedade sobre a economía circular.
Montes de Euskal Herria: esculpidos por grandes herbívoros
O Premio Especial Neiker, que premia as obras do sector primario, foi paira o cestón Iñaki Odriozola Larrañaga, pola súa obra “Montes de Euskal Herria: tallar paisaxes de grandes herbívoros”. É investigador do Instituto de Microbiología da Academia Checa de Ciencias, pero realizou a súa tese na UPV/EHU e escribiu o artigo baseándose nela.
O seu traballo pon patas para arriba un mito. Aínda que é certo que as paisaxes abertas e os pastos xurdiron coa intervención humana, co obxectivo de explotar a madeira e alimentar aos animais, Odriozola aclara que as paisaxes europeas foron configuradas en gran medida por grandes herbívoros salvaxes. “Realizamos este traballo paira mostrar a importancia do pastoreo e a súa función ecolóxica”, afirmou Arantza Aldezabal, investigadora da UPV e directora de tese de Odriozola, quen recibiu o premio.
Ademais do que gozaron co traballo, lembrou momentos difíciles: “En Aralar fixemos a maior parte do noso traballo e quizá non imaxinedes que condicións danse no verán no Arala, foron os fríos e os peores momentos que pasaron nalgunha ocasión, climáticamente. Con todo, estivemos gozando”. Tamén destacou a relación cos pastores: “Os pastores ensináronnos as súas bordas, a súa vida. Almorzamos con eles, falamos con eles e xurdiu una verdadeira relación. Agora mírannos con outros ollos, non nos ven na universidade como investigadores cunhas ideas tolas no seu despacho. Han visto que amamos a montaña e sabemos traballar no monte”.
Sinfonía de buracos negros
O premio ao artigo de divulgación baseado na tese doutoral do autor foi paira o donostiarra Miguel Querejeta Pérez con óbraa “Sinfonía de buracos negros”. Querejeta é astrofísica e traballa no Instituto de Astrofísica Max Planck de Alemaña. Realizou a súa tese sobre a interacción entre xigantescos buracos negros e galaxias. O artigo de Querejeta é un auténtico espectáculo cósmico. Ademais, non é a primeira vez que gaña un premio CAF-Elhuyar: Tamén o recibiu en 2013 na categoría de artigo xeral.
Nesta ocasión conta con gran mestría como inflúe o xigantesco buraco negro situado no centro da galaxia. “Na actualidade está a producirse una certa revolución en astronomía -explica ao recoller o premio. O interferómetro ALMA, no deserto do Atakama de Chile, permite detectar o gas que antes era invisible no universo; o interferómetro LIGO tamén permite detectar as ondas que provocan as zonas gravitatorias. Por tanto, abríronse novas xanelas paira mirar ao universo”.
Impacto sanitario das vacacións do Nadal
Nesta ocasión, a categoría dos traballos de xornalismo científico non foi gañada por un xornalista, senón por un químico, o tolosarra Josu López Gazpio. López Gazpio é un apaixonado divulgador que pode ler o artigo escrito: “O impacto na saúde das vacacións do Nadal”. Publicou na aula da Ciencia, xusto antes de comezar as vacacións do Nadal.
“Viron -conta - que as vacacións de Nadal aumentaban a mortalidade. O 25 de decembro e o 1 de xaneiro son os días máis probables de morte”. Como o demostra este comezo, o humor é o compoñente máis habitual das obras de Lopez-Gazpio.
Doutra banda, agradeceu o recoñecemento que outorgan os premios CAF-Elhuyar e recoñeceu que tamén presta fol ao non premiados. Así foi cando presentou o seu primeiro artigo aos premios CAF-Elhuyar, que foi o punto de partida da súa traxectoria divulgativa. Agradeceu tamén á Cátedra de Cultura Científica da UPV/EHU e ao Kaieri Científico.
Bastartak!
Os premios CAF-Elhuyar teñen tamén a intención de impulsar proxectos que fagan de ponte entre a ciencia e a sociedade. Este ano, un proxecto que combina a reflexión sobre a arquitectura coa tecnoloxía gañou una bolsa de 5.000 €: “Bastartak!”. Os autores son o donostiarra Ander Gortazar Balerdi e o polaco Jacek Markusiewicz, ambos os arquitectos.
“En Euskal Herria consentimos demasiado determinadas arquitecturas -caseríos idealizados, ou cascos antigos embellecedores– e renunciamos a unha arquitectura moi interesante. Dicimos que é feo e viñemos a cuestionalo”. Así o manifestou Gortázar ao recoller o premio.XIX. Lembra una cita do século XX: "En lugar de condicionar a opinión da paisaxe, a opinión é o que condiciona a paisaxe, polo que nós convertémonos en creadores da beleza ou en estímulos da beleza. Reivindicemos, pois, os edificios sórdidos, os edificios malditos e os edificios bastartos”.
.JPG)
“Coa bolsa queremos crear una aplicación de Android paira cambiar esta percepción”, sinalou Gortazar. "Paira converter a cegueira nunha tenrura. Permite visualizar de forma interactiva as características de interese dos edificios. Paira iso eliximos cinco edificios, cinco na contorna da Bahía de Pasaia. Coa industrialización esta paisaxe cambiou moi rapidamente e queremos pór en valor o que alí se atopa”.
Revista Ekaia
Por último, o Padroado da Fundación Elhuyar concede o Premio Elhuyar de Méritos. A través dela, recoñece o traballo realizado na normalización e socialización do eúscaro. Este ano Ekaia foi paira a revista de Ciencia e Tecnoloxía da UPV. Nun percorrido de case 30 anos, a revista Ekaia demostrou que a calidade das revistas científicas en eúscaro é do mesmo nivel que outras tantas internacionais.
O director Vallejo conta que no equipo de traballo son 30 persoas e lembra o duro comezo da revista. O futuro tamén estivo presente: “A saúde da divulgación en eúscaro é boa, pero iso non significa que as cousas non poidan mellorarse”.
Paira terminar, Mirail
Tras a entrega dos premios, os membros do Grupo de Animación Arminxe mostraron o resultado do proxecto que o ano pasado recibiu a bolsa de creación en Sociedade da Ciencia: Curtametraxe de animación “Miraila”. É sen dúbida o resultado dun ano frutífero que levou a todos os que se achegaron ao certame ao pasado, ao mundo das pinturas e representacións das covas. Armintxera.
Bego Vigairo contou os seus retos e dificultades. “A través do noso corpo colocámonos nos corpos daqueles Homo sapiens que fai 15.000 anos foron gravados na cova de Armintxe. Coma se fose un espello, fixemos os mesmos xestos que fixeron naquela época”. As palabras de Miren Amuriza puxeron a obra Miraila. As súas palabras cegan e sorprenden ao público. Comeza por:
“Xa non temos en conta que fai 14.500 anos penetrámonos na cova de Armintxe. Non nos acordamos, naquela ocasión, dos que nos expuxemos mirándonos aos pés espidos".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
