Arma, tiro, pun!
Os meses de setembro e outubro xa fomos, e xunto a eles, a migración cara ao sur que cada ano realiza una gran cantidade de aves, a través dos ceos do noso pobo, e a medida que as pombas, tórtolas, e o resto vanse afastando, os disparos que sacudiron as nosas montañas e vales van diminuíndo aos poucos. Con todo, a tempada de caza aínda non terminou, xa que se prolongará polo menos até febreiro, cando as administracións locais néguense a autorizar una sesión de primavera coñecida como “contrapasa”.
Lendo o que lin até agora, o lector pode pensar si estou a tratar de dar comezo a outro apartado da polémica estéril “non de caza, si de caza”, ou de manter a interminable rivalidade ao redor da contrapasa de “ecoloxistas” e “cazadores”. Non é a miña intención. Non quero aburrir a ninguén até tanto punto!
Pola contra, creo que as actitudes anticlericales foron progresivamente marxinadas entre os grupos ecoloxistas, mantendo un enfoque conservacionista e tratando de conxugar a explotación dos recursos naturais que nos ofrece o territorio coa protección dos valores naturais do medio, a convicción de que una actuación cinexética debidamente xestionada pode ser una solución adecuada e interesante. Nesta época de retroceso da agricultura e a gandaría, a caza pode ser un recurso proveitoso paira obter beneficios económicos en diversas rexións, e a práctica de certas zonas na xestión da caza esixiría manter en bo estado de conservación, permitindo tamén mellorar a calidade naturalística do medio.
Con todo, para que estas formulacións sexan viables, a palabra “xestión” é sen dúbida a clave. Ou o que é o mesmo, considerar a caza como un recurso interesante non significa en ningún caso que haxa que cazar máis, nin que os cazadores poidan xogar da maneira que queiran, nin o contrario. Hai que predicir que se pode cazar e que non, onde e cando, canto e como, cantos machos, cantas femias, cantos mozos, que especies pódense introducir e cales non, como levar a cabo as introducións...
E nestes temas xa chegou a hora de unir a grupos ecoloxistas e cazadores. Porque os resultados dunha boa xestión redundarían en beneficio de todos. A maior xestión, maior número de caza nos próximos anos, e maior número de territorios como reserva, ofrecendo vías paira a caza e a mellora dos seus valores naturais. Una máquina de ecoloxistas xa comezou a dar resposta a este desafío ás Asociacións de Cazadores.
Están dispostos a reducir a presión cinexética durante varios anos, axustándose a estritos plans científicos, no camiño dunha maior caza no futuro? Están dispostos a impulsar, liderar e executar planificacións concretas baseadas en datos obxectivos? Eu non. Desgraciadamente, entre os cazadores seguen sendo como “se eu non tiro os seus vanse a tirar!” e “cando estea bombon e non estea aí!”, algo que non haberá xestión nin futuro paira a caza nin paira a natureza.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
