Nylon, precursor de fibras sintéticas
En 1928, o químico Wallace Hume Carothers comezou a traballar paira a empresa estadounidense Du Pont. En concreto, a partir da investigación de diversos polímeros naturais --celulosa, seda e caucho-, pretendíase obter materiais sintéticos similares a estes.
O equipo de Carothers pronto logrou una poliamida sintética de estrutura similar á seda. No entanto, foi descartada, xa que, a pesar da súa similitude estrutural, non presentaba as características da seda --a súa resistencia e flexibilidade -. Os investigadores continuaron coa investigación dos poliésteres, xa que podían manipularse máis facilmente que as poliamidas.
Mentres traballaban cun deles, Julián Hill, un compañeiro de Carothers, fixo un descubrimento que tería una importancia fundamental na investigación. Hilli ocorréuselle pór una pequena bóla de poliéster no extremo dunha varilla e empezar a tirar dela, e a medida que o poliéster estírase, descubriu que se formaba un fío sedoso.
Din que aproveitando una tarde que se marchou á cidade de Carothers, ocorréuselles aos investigadores probar até onde podía probalo. Hill e os seus compañeiros colocaron una bolita de poliéster no extremo da varilla e empezaron a tirar dela. Entón déronse conta de que canto máis estirado facíase máis forte. Descubriuse o tensado en frío, proceso mediante o cal se reorientan as moléculas do polímero e fortalécese o polímero.
6,6 poliamida, a mellor fibra
O punto de fusión dos poliésteres era demasiado baixo paira ser utilizado na industria téxtil, polo que se pensou en aplicar o estirado en frío ás poliamidas inicialmente descartadas.
As poliamidas son polímeros que presentan unións tipo amida (CONH), obténdose diferentes tipos de poliamida en función dos monómeros utilizados na súa elaboración --unidades básicas. Isto é o que lle tocou a un dos investigadores en 1935, facer diferentes tipos de poliamida.
En total preparou preto de 80 poliamidas, pero de todas elas, o polímero que elaborou o 28 de febreiro foi posteriormente comercializado, concretamente 6,6 poliamidas. O propio Carothers prefería comercializar outra poliamida xa fabricada, a poliamida 5,10, un material mellor e interesante que a poliamida 6,6. O prezo da poliamida 6,6 era inferior, polo que Du Pont decidiu comercializala.
Esta poliamida, coñecida posteriormente como 6,6 nylon, fíxose reaccionando dúas monómeros extraídos do benceno, por reacción do ácido adípico e da hexametilendiamina. En canto á forma de designación das poliamidas, baseáronse na cantidade de carbono dos monómeros; no caso do nylon 6,6 tanto o ácido adípico como a hexametilendiamina conteñen seis carbonos.
Éxito de Nylon
O nylon foi comercializado por Du Pont en 1938. Nun principio utilizouse paira facer as porcas dos cepillos de dentes, pero sen dúbida o maior éxito tivérono os calcetíns de nylon. Vendéronse por primeira vez en Nova York o 15 de maio de 1940 e en cinco horas vendéronse uns 4 millóns de pares de calcetíns.
Con todo, como consecuencia da Segunda Guerra Mundial, descartouse a produción de calcetíns de nylon; o exército xaponés impediu a importación da seda que se traía de lonxe oriente, polo que toda a produción de nylon dirixiuse á guerra paira fabricar paracaídas, sacos de durmir, carpas e cordas de barcos entre outros. Os resultados foron moi bos co nylon. En 1945, ao termo da guerra, o nylon utilizouse de novo paira facer calcetíns e foi entón cando chegaron a Europa os famosos calcetíns.
Desde entón a industria do nylon percorreu un longo percorrido. Aínda que no mercado existen varios tipos de nylon, os máis utilizados son 6,6 nylon e 6 nylon. Ambas son moi importantes na industria téxtil, pero tamén teñen outros usos, como a industria dos materiais pesqueiros, as varas e os cepillos dentais. O nylon, aínda que sintético, é una sinal de supervivencia.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
