Internet baixo a ameaza da lei
Internet foi até o momento un territorio sen normas suficientes. Unicamente estivo ligado ás normas aplicables a outros contidos e comunicacións, e o carácter descentralizado de Internet e o carácter internacional dificulta a súa regulación e control a través das leis e medios habituais. Por iso, nos últimos anos gobernos e outros lobbies están a impulsar (e nalgúns casos aceptando) leis específicas paira Internet.
O proxecto lexislativo máis coñecido é probablemente a denominado ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement ou Acordo Mercantil contra as Falsificacións). Este acordo internacional, enmascarado no obxectivo de evitar as falsificacións, tamén se opón á difusión de medicamentos xenéricos e produtos culturais con copyright, propondo a creación dunha nova organización internacional (aínda que en cada un destes temas haxa organizacións internacionais que se ocupan deles), o rigor nos controis fronteirizos, a obrigatoriedade de vixiar todas as comunicacións aos provedores de Internet, etc. O escrito foi redactado por diversas institucións e grupos de interese ou lobby, que podemos imaxinar, e foi asinado por máis de 30 países, entre eles España, Francia e a Unión Europea, en xaneiro deste ano, pero ningún deles converteuno en lei polo momento e por iso non se puxo en marcha. En moitos países houbo grandes protestas, sobre todo en Europa (Polonia, Eslobenia, Suecia...).
Nun plano máis local están a impulsarse leis similares. En EEUU, por exemplo, as industrias da música e o cine están a loitar por este tipo de leis. Nos dous últimos anos presentáronse no seu Senado polo menos catro leis destas características: COICA ( Combating Online Infringement and Counterfeits Act ou Acta de loita contra violacións e falsificacións legais online), PIPA ( PROTECT IP Act ou Acta de protección da propiedade intelectual), SOPA ( Stop Online Piracy Act ou Acta de parada da pirataría En liña) e Repartición de Cyspa Sharact. Estas leis propoñen medidas talles como que as entidades de pago, como os cartóns de crédito, poidan prescribir a non tramitación dos pagos a un sitio web, obrigar aos buscadores a suprimir enlácelos a un sitio web, bloquear o acceso dos provedores de Internet a determinados sitios web se así se lles solicita; toda a información de tráfico dos seus provedores de Internet (onde navegaron, escribiron e recibido os niveis de acceso…) Compartir co Goberno, etc.
En España, en decembro do ano pasado, no primeiro Consello de Ministros do Goberno do PP, aprobouse a lei reguladora das descargas a Internet, impulsada nos dous anos anteriores polo Goberno do PSOE (de aí o nome que se deu á lei, a Lei Sinde-Wert, polos nomes dos ministros de cultura de ambos os gobernos). Tras anos de exculpación por parte dos xuíces das páxinas web nas que se ofrecen películas, series e enlaces paira descargar música (xa que compartir contidos culturais en España é legal si non hai ánimo de lucro), a Lei Sinde-Wert facultó a un comité de Propiedade Intelectual paira o peche preventivo das webs (e aquí sabemos que son realmente os peches preventivos). Finalmente, pola súa resistencia, este punto foi suprimido e só o xuíz poderá pechar páxinas web, pero se celebrarán xuízos rápidos nos casos denunciados pola Comisión.
En Francia tamén o Goberno de Sarkozy promulgou a Lei HADOPTI en 2009. Esta lei tamén faculta a unha comisión paira vixiar o tráfico de Internet e cortar a conexión a Internet en caso de rotura de copyright (na última versión da lei, o xuíz debe aprobar o corte da conexión). O inventor da web Tim Berners-Le explicou de forma moi gráfica o absurdo desta lei no congreso WWW2012 Web as a human right? mesa redonda. Dicía antes que nalgúns países cortábanse as mans por roubar as ovellas, pero agora as cousas non as facemos así. Tanto as mans como a conexión a Internet utilízanse e necesítanse paira outras cousas... Hai que deter aos seus irmáns porque un adolescente baixou algunhas cancións e non poden facer os deberes e traballar aos seus pais?
Outro tipo de lei pode ser una ameaza paira Internet: a das patentes de software. Na Unión Europea o software non é patentable, pero de cando en vez a Oficina Europea de Patentes e algunhas grandes empresas de software tentan cambiar a lei europea de patentes, afortunadamente, sen éxito (até a data). Con todo, nos últimos anos a Oficina está a proceder á aprobación e rexistro das patentes de software, co fin de que o seu labor no momento en que consigan un cambio de lei sexa máis avanzada. En EE.UU. o software pódese patentar e a situación é realmente kafkiana: paténtanse conceptos moi xenéricos ou tribais ou xa existentes (enquisas en liña, apertura de aplicacións con click en iconas, respostas automáticas aos e-mails… están patentadas), as grandes empresas cómpranse paquetes de patentes entre si... É certo que normalmente non os utilizan, senón que se atopan nunha especie de "guerra fría", na que cada un ten o seu arsenal, "bater polo si ou polo non". En calquera caso, se comezasen a abrirse xuízos por crises ou patentes de software, ou se aprobase tamén en Europa, acabaría coa gran innovación que se produce en Internet, ou coa igualdade de oportunidades para que as pequenas empresas creen novas ideas e negocios.
Estas leis propoñen moitas medidas erróneas, pero o peor, segundo Tim Bernes-Le, é a indiscriminada vixilancia das comunicacións e navegacións. A violación do dereito á privacidade é moi grave, pero ademais cre que a propia democracia tamén estaría en perigo: eses datos poderían ser crackeados ou roubados, os datos dos políticos tamén poderían ser utilizados paira chantajearles, un goberno corrupto podería usalos contra a oposición, a disidencia ou un funcionario corrupto. Berners-Le chama poderosamente a protestar contra estas leis e a non deixarlles que as acepten. Se saísen adiante, non só Internet sería o mundo das liberdades e oportunidades que hoxe coñecemos: impediríase a difusión lícita da cultura, vulneraríanse moitos dereitos civís e a democracia correría perigo. E o peor é que todo isto non sería en nome da seguridade, senón por manter os beneficios económicos da industria cultural.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
