Hasiera »   Lekukoak »   “Jakin-mina eta harritzeko gaitasuna zientzialarion berezko ezaugarriak dira”

“A curiosidade e a capacidade de sorprender son características propias dos científicos”

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

A investigadora Miren Cajaraville Bereziartua (Donostia, 1964) recibirá o recoñecemento Advanced que o Departamento de Educación do Goberno Vasco e Ikerbasque fan ás mulleres científicas. Esta mención, que abarca toda a traxectoria científica, destaca no caso de Cajaraville a súa frutífera traxectoria, especialmente a dedicada á investigación de marcadores e efectos da contaminación en células de organismos mariños. É director do grupo consolidado de investigación en Bioloxía Celular en Toxicoloxía Ambiental desde 2001 e investigador da Estación Marítima de pé Plentzia desde 2012. Desde esta atalaia respondeu ás preguntas con rigor, profundidade e esperanza.

A verdade é que me parece una pregunta moi difícil de contestar. Resúltame moi difícil elixir una soa cousa e ademais creo que é normal que sorprenda moitas cousas. Creo que una característica dos científicos é a capacidade de sorprender. E ao longo de todos estes anos iniciei moitos proxectos e liñas de investigación, e case en cada una delas sentín ese asombro. E creo que paira os que facemos ciencia é moi importante, tamén paira a ciencia, porque é motor. E antes, por suposto, curiosidade, ese desexo de coñecer. De aí xorden novas ideas, novas hipóteses…

Pero no meu campo de elección, en toxicoloxía ambiental, sorprendeume o rápido que os seres vivos adaptáronse á situación cando ocorreu o desastre do Prestige. No momento no que se produciu a catástrofe, reunímonos investigadores de diferentes ámbitos nun proxecto de investigación (toxicólogos, ecoloxistas, economistas…) e analizamos no meu campo como afectou a vertedura aos bivalvos e aos peixes. Foi un traballo de anos, de feito aínda estamos a facer seguimento, pero o primeiro ano xa empezamos a ver que os bivalvos eran capaces de adaptarse. Pareceume sorprendente.

Esperabamos que os seres vivos non se recuperasen durante décadas. Por iso tomei con esperanza aqueles primeiros indicios de recuperación. Posteriormente, ano tras ano, fomos corroborando esta evolución e vimos que, tras 3-4 anos, os ecosistemas volveron á situación anterior á vertedura.

En relación co anterior, gustaríame manter a esperanza. De face ao futuro temos retos como o cambio climático ou a propia contaminación, o que nos demostra que temos que seguir esforzándonos. É importante ter esperanza, non pensar que non podemos facer nada e que todo está perdido. Non é hora de desesperarse e, nese sentido, é importante aflorar que os seres vivos temos capacidade de adaptación e modificación dentro de certos límites.

Máis aló do meu ámbito, encantaríame avanzar na consecución dos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable das Nacións Unidas nos próximos anos. Son dezasete obxectivos nos que todo está: erradicación da pobreza, paz, educación… E no meu ámbito, concretamente, auga limpa, a favor do clima, saúde oceánica ou vida submarina. Por suposto, son obxectivos moi ambiciosos e pedir una revolución pode ser excesiva, pero nos próximos anos gustaríame cumprilos ou polo menos achegalos.

Eu son optimista e, ademais de coas Nacións Unidas, coa Unión Europea, hai un obxectivo de contaminación cero paira 2050. Xa no ano 2000 estableceuse a Directiva Marco da auga, cuxo obxectivo era alcanzar o bo estado dos mares paira o ano 2020. Pasaron eses 20 anos e habemos visto que non puidemos alcanzar o obxectivo, pero déronse grandes avances. Hai que recoñecer que non chegamos, aínda hai contaminación no 75-96% dos mares. Pero os avances son innegables. Por tanto, son una esperanza, pero iso si, é moi importante que todos fagamos un esforzo por alcanzar eses obxectivos.